Mamy tutaj zbiór myśli, felietonów i scenek sarkastyczno-ironicznych. O ludziach, współczesnym świecie, kulturze masowej, polityce, klerze. Autor ośmiesza i kpi sobie z obserwowanych zachowań bliźnich, uprzedzeń i stereotypów stosując chętnie groteskę, hiperbolizację i odwrócenie ról. Dostaje się sprawiedliwie wszystkim: mass mediom, kierowcom, lekarzom, kibolom, politykom, księżom, katolikom, islamistom, terrorystom, miłośnikom galerii handlowych, hipokrytom, kłamcom, manipulantom, mizoginom, erotomanom obojga płci, plotkarzom, bezczynnym gapiom gromadzącym się na miejscu wypadku, bezmyślnym lub przemocowym rodzicom i nieznośnym dzieciom.
Poczynionym przez satyryka krytycznym obserwacjom, nie można na ogół odmówić racji. Ale często drażni w tych wypowiedziach toporny humor oraz nadmiar wyjątkowo wulgarnych przekleństw i wyzwisk. Ma się często wrażenie, że wulgaryzmy tuszują brak pomysłu na ciętą satyrę. I w ten sposób satyra zamienia się w obrażanie i wyzywanie, co trudno zaakceptować.
Mamy tu też sporo, obrzydliwie przesadnych, opisów wydalania zawartości różnych narządów wewnętrznych otworami ciała oraz wyraźną fascynację masturbacją, którą autor nazywa autoerotyzmem lub autoerotyzmem kreatywnym, co akurat jest zabawne. ;)
Widać wyraźne naśladowanie stylu amerykańskiego standupera Georga Carolina, który w swoich monologach nagminnie wszystkich i wszystko "obrzucał mięsem". Można także zauważyć inspirowanie się dokonaniami Mela Brooksa i twórczością Monty Pythona.
Kilka tekstów jest naprawdę bardzo dobrych np. rozmowa z Szatanem o "dokonaniach" ludzkości na przestrzeni wieków w scence zatytułowanej "Nieboska komedia" jest niebywale trafną i zabawną, ale także gorzką satyrą na współczesność. Niezły jest również felieton "Pier[w]si" będący oskarżeniem męskiego ekspansjonizmu terytorialnego i skłonności do wszczynania wojen. Interesujące są też rozważania zatytułowane "Klauzula sumienia dla wszystkich". Bo jak by wyglądał nasz świat, gdyby każdy przestrzegał jakiejś swojej klauzuli sumienia? Mam na ten temat takie przemyślenia: idziesz do sklepu, ale ekspedientka odmawia ci sprzedaży kiełbasy, bo prywatnie jest weganką i jej sumienie nie dopuszcza zjadania zwierząt. Albo twoje dziecko nie zdaje matury z języka polskiego, bo jego polonista jest pacyfistą i odmówił omawiania wszelkich utworów o tematyce wojennej. Przykłady można mnożyć bez końca. Dlaczego akurat jedna grupa zawodowa ma prawo do korzystania z klauzuli sumienia? To niezasłużone wyróżnienie jest łamaniem praw pozostałych ludzi.

Uważam, że w całym tomiku Macieja Frączyka mniej jest tekstów bardzo dobrych, zdecydowanie dominują tu teksty-średniaki.

Mamy tutaj zbiór myśli, felietonów i scenek sarkastyczno-ironicznych. O ludziach, współczesnym świecie, kulturze masowej, polityce, klerze. Autor ośmiesza i kpi sobie z obserwowanych zachowań bliźnich, uprzedzeń i stereotypów stosując chętnie groteskę, hiperbolizację i odwrócenie ról. Dostaje się sprawiedliwie wszystkim: mass mediom, kierowcom, lekarzom, kibolom, politykom,...

Nadal można się uśmiechnąć pod nosem, choć kilka fragmentów wymagało przeskoczenia, bo... bo niestrawne :p Póki co najsłabszy z trzech tomików.

Nadal można się uśmiechnąć pod nosem, choć kilka fragmentów wymagało przeskoczenia, bo... bo niestrawne :p Póki co najsłabszy z trzech tomików.

Nie. Nie. No po prostu no nie! Borze wszechlistny, czy Ty to widzisz? Trochę ponad 100 stron książki na temat... w sumie to używanie 'na temat' przy opisie tej książki jest trochę obraźliwe wobec autorów, którzy starannie pracują nad strukturą i tematyką swoich dzieł :D Maciek postanowił wyrzucić żale z ostatniego odcinka przewodu pokarmowego i wyszło jak wyszło.

Mamy krótkie rozdzialiki głównie o tematyce śródkloacznej. Pomiędzy rozdzialikami, które nie są ze sobą w żaden sposób powiązane, znajdziecie wkładki zatytułowane "Szybki strzał" z góra kilkuzdaniowymi złotymi myślami, które naprawdę są jak najdalej od bycia dowodem na błyskotliwość Niekrytego. Głównie opierają się na "uwalnianiu orki", spoglądaniu na swoje dzieło i myśleniu, że wyszło jak wyszło.

Za to muszę przyznać, że zaśmiałam się w głos raz. Dokładnie przy czytaniu opisu piekła na ziemi. Wizja słuchania Szymona Wydry śpiewającego wers "Do nieba nie chodzę, bo jest mi nie drodze. Teraz jestem tuuu" w kilkugodzinnym zapętleniu zadziałała na moją wyobraźnię. Ale, ale... Przeczytałam ten fragment znajomym, którzy siedzieli ze mną w pokoju i towarzystwo jak wyszło, tak wyszło :(

Niestety, Maćku. Przed napisaniem tej książki zjadłeś za mało NALEŚNIKÓW, potraktowałeś się zbyt małą ilością wyciągu ze skarpety i chyba jednak nie zrezygnowałeś z włamania się komuś do domu przez balkon i wypicia kilku butelek szampana w cudzej wannie. Niby powinno to skutkować przekształceniem w mistrza spontanicznej zaczepistości, ale wyszło jak wyszło.

Nie. Nie. No po prostu no nie! Borze wszechlistny, czy Ty to widzisz? Trochę ponad 100 stron książki na temat... w sumie to używanie 'na temat' przy opisie tej książki jest trochę obraźliwe wobec autorów, którzy starannie pracują nad strukturą i tematyką swoich dzieł :D Maciek postanowił wyrzucić żale z ostatniego odcinka przewodu pokarmowego i wyszło jak wyszło.

Mamy...

Nie sięgaj po książkę Na południe od nieba jednego ze znanych yutuberów - Macieja Frączyka. Nie sięgaj po nią jeśli nie masz dystansu do siebie i innych. Nie sięgaj jeśli nie lubisz czarnego humoru. Nie sięgaj jeśli łatwo obrazić Twoje przekonania religijno-polityczne. Maciek jest bezczelny, krytyczny, ironiczny, arogancki, zuchwały w swoich opiniach, nietaktowny i nonszalancki. Każdy tekst w tej książce może powodować oburzenie. Grzecznie ostrzegam.

„Jeśli twoje poczucie humoru nie przepuszcza przez swoje filtry (…) religii, stereotypów, ofiar wypadków (…),zalecam sięgnąć po inną pozycję”.


Natomiast jeśli wszystko powyżej Cię zupełnie nie przeraża, i potrafisz śmiać się z biedy, klechów i polskiej polityki zapraszam do lektury. Autor ma bardzo charakterystyczny styl patrzenia na świat. Najczęściej, jak to bywa w satyrze, porusza tematy trudne i trudniejsze. Obśmiewa wprost współczesne czasy, w których żyjemy. Czasami ma to gorzki smak prawdy. Oprócz tego Frączyk ma do siebie niesamowity dystans i potrafi być ironiczny również wobec siebie.

Tematy, o których możemy przeczytać dotyczą religii, śmierci łamania stereotypów i życia damsko-męskiego. To wszystko ubrane jest w luźną formę rozdziałów. Poszczególne tematy są krótkie, co pozwala bardzo szybko przejść do następnego tekstu. Bywało tak, jednak, iż stawałam w kilku miejscach aby poddać się refleksji.

Szybki strzał – to przerywniki w rozdziałach, gdzie autor zamieścił krótkie acz błyskotliwe myśli. To przez nie chyba najczęściej wybuchałam śmiechem.

Cała książka opatrzona jest świetnymi rysunkami. Szata graficzna uzupełnia całość i dodaje jeszcze większej ironii i humoru. Dzieki zmianom czcionki, obrazkom w tej książce coś się dzieje. Mnie osobiście to przekonuje.

Nie mogę również nie zaznaczyć, iż w tym dziele jest kilka tekstów, które są po prostu średnie. Nie jest to cały repertuar znanego yutubera. A 135 stron też nie powala na kolana. Maciej chcemy więcej!

Tak jak pisałam na wstępie, odbiór książki tylko dla odważnych. Rozumiem, że przygoda z Niekrytym Krytykiem nie każdego zainteresuje. Trzeba być na bieżąco z otaczającą nas rzeczywistością i znać specyficzny styl Maćka. Myślę, że książka jest zdecydowanie do młodzieży i osób 20 i 30+.

Jeśli więc może odłożyć na bok swoje uprzedzenia i przesądy to wybierz się w podróż z autorem i z humorem podchodź do jego tekstów.

Trzeba docenić Maćka Frączyka za odwagę w swoich opiniach i w tworzeniu nowych form literackich jaki jest stand-up.

Nie sięgaj po książkę Na południe od nieba jednego ze znanych yutuberów - Macieja Frączyka. Nie sięgaj po nią jeśli nie masz dystansu do siebie i innych. Nie sięgaj jeśli nie lubisz czarnego humoru. Nie sięgaj jeśli łatwo obrazić Twoje przekonania religijno-polityczne. Maciek jest bezczelny, krytyczny, ironiczny, arogancki, zuchwały w swoich opiniach, nietaktowny i...

To już trzecia książka tego autora, w której ponownie przekonujemy się, że Maciej Frączyk ma niezwykłą umiejętność obserwacji świata, który nas tacza a następnie w sposób satyryczny omówienie dosłownie każdego tematu, na jaki się natknie. Jego książka to rewelacyjny zbiór jego satyrycznych tekstów w formie krótkich felietonów.
Jeśli ktoś uwielbia jego filmy zamieszczone na YouTubie pokocha tę książkę. Która mi osobiście umilała chwile nie raz wywołując nie tylko uśmiech na mojej twarzy, ale i napady śmiechu.
Jego poczucie humoru, choć niektórym może się wydawać nie smaczne a żarty nie na miejscu są jednak bardzo błyskotliwe, przez co mamy mniej pogląd na wysoką inteligencje autora.
Jeśli macie zły dzień, albo ogólnie chcecie poprawić sobie humor po prostu musicie sięgnąć po tą pozycję. Na pewno się nie będziecie zawiedzeni.

To już trzecia książka tego autora, w której ponownie przekonujemy się, że Maciej Frączyk ma niezwykłą umiejętność obserwacji świata, który nas tacza a następnie w sposób satyryczny omówienie dosłownie każdego tematu, na jaki się natknie. Jego książka to rewelacyjny zbiór jego satyrycznych tekstów w formie krótkich felietonów.
Jeśli ktoś uwielbia jego filmy zamieszczone na...

Błyskotliwa, ale nie wciąga tak jak pierwsza książka.

Błyskotliwa, ale nie wciąga tak jak pierwsza książka.

Stary, dobry Niekryty Krytyk, który mnie bawi :)

Stary, dobry Niekryty Krytyk, który mnie bawi :)

Ciężko powiedzieć na jaki temat jest ta książka, ale na pewno jest pełna bardzo topornego humoru. Zdecydowanie liczyłem na coś lepszego w wykonaniu tego autora.

Ciężko powiedzieć na jaki temat jest ta książka, ale na pewno jest pełna bardzo topornego humoru. Zdecydowanie liczyłem na coś lepszego w wykonaniu tego autora.

Czytasz tę książkę na własną odpowiedzialność. Zresztą autor wyraźnie ostrzega.
Tylko dla ludzi ze stend'upowym poczuciem humoru.

Czytasz tę książkę na własną odpowiedzialność. Zresztą autor wyraźnie ostrzega.
Tylko dla ludzi ze stend'upowym poczuciem humoru.

Lekka, przyjemna lekturka.

Lekka, przyjemna lekturka.