Andrea Pirlo to piłkarz obdarzony największą tzw. boiskową inteligencją, jakiego przyszło mi oglądać. Tak naprawdę do głowy przychodzi mi jeszcze Paul Scholes, ale Włocha cenię wyżej, mimo mojej sympatii do klubu z czerwonej części Manchesteru. Miałem nadzieję, że ta inteligencja przełoży się na jakość biografii i nie zawiodłem się, więcej, książka przerosła moje oczekiwania.

Jest to zbiór niezwykłych, często genialnych wręcz przemyśleń, każdy z 20 rozdziałów porusza inne zagadnienie. W żadnym razie nie są chronologiczne i to z korzyścią dla odbioru. Możemy się dowiedzieć m.in.jak blisko był Pirlo gry w Realu, Barcelonie czy Chelsea, poznamy kulisy negocjacji z Katarczykami, Andrea zdradzi nam sekret swoich rzutów wolnych, przybliży sylwetki postaci takich jak: Nesta, Gatusso, Maldini, Del Piero, Conte. Pirlo przedstawia również swoje zdanie na temat Złotej Piłki, dopingu, czy VAR-u. Ale istnymi perełkami są rozdziały poświęcone iście filozoficznej rozprawie o konkursie rzutów karnych z finału MŚ 2006 oraz do bólu szczery obraz frustracji po finale LM 2005. Tak naprawdę każde zdanie o pamiętnym meczu w Stambule to czyste złoto.

"Nie czułem się jak piłkarz i już samo to było wystarczająco druzgocące. Co gorsza, nie czułem się także mężczyzną."

I pomyśleć, że to wszystko za sprawą Jurka Dudka i jego kolegów. Notabene polski bramkarz to jedyny piłkarz Liverpoolu wymieniony przez Pirlo z nazwiska, wraz z epitetem :)

Nie sposób nie dojść do wniosku, że Pirlo to równy gość. Ma zdroworozsądkowe podejście do życia, do tego jest błyskotliwy, ma wyszukane poczucie humoru, ciekawe spojrzenie na świat, a gdy trzeba, to nie owija w bawełnę. Ta biografia była skazana na sukces

Co ciekawe istnieje grupa osób, które nie stawiają Włocha w gronie najwybitniejszych wykonawców piłkarskiego fachu. Zarzucają Pirlo "ślamazarne" poruszanie się po boisku utożsamiane przez nich z brakiem zaangażowania w grę. Oddam głos samemu Andrei:

"(...) byli zmyleni moim stylem poruszania się po boisku. Wyglądałem, jakbym pracował na biegu jałowym, robiąc małe kroki. Małe kroki dla mnie, ale wielkie dla ludzkości..."

Cóż, jak to mówią: "Lepiej mądrze stać, niż głupio biegać", Pirlo wydaje się być czystym uosobieniem tego powiedzenia. Z całym szacunkiem, ale trzeba być idiotą, żeby nie doceniać klasy tego piłkarza. A w najlepszym wypadku po prostu nie mieć pojęcia o piłce (pozdrowienia dla Pana Rudzkiego).

Na koniec zacytuję Cesare Prandellego z Przedmowy:
"Andrea zespala ludzi, bo nie tylko uprawia piłkę nożną, ona sam jest futbolem. Zawodnikiem najwyższej klasy, esencją gry."

Andrea Pirlo to piłkarz obdarzony największą tzw. boiskową inteligencją, jakiego przyszło mi oglądać. Tak naprawdę do głowy przychodzi mi jeszcze Paul Scholes, ale Włocha cenię wyżej, mimo mojej sympatii do klubu z czerwonej części Manchesteru. Miałem nadzieję, że ta inteligencja przełoży się na jakość biografii i nie zawiodłem się, więcej, książka przerosła moje...