Krzysztof Stanowski

Piłka nożna, a zwłaszcza jej brudne kulisy, nie interesuje mnie na tyle by czytać poświęcone jej książki. Owszem, obejrzy się meczyk czy dwa albo jak są MŚ czy ME to też lubię oglądać mecz za meczem, ale po "Spalonego" sięgnąłem głównie z uwagi na tematykę obyczajową m.in. nałogów z którymi zmagał się Ajwen. Przyznam, że liczyłem, iż tej obyczajówki będzie więcej. Początek jest obiecujący i mocny zarazem, bo zaczyna się pobytem w szpitalu psychiatrycznym w Kobierzynie, gdzie w 2002 roku w czasie MŚ w Korei i Japonii Iwan przechodził odwyk. Później wracamy się do dzieciństwa i śledzimy kolejne szczeble kariery piłkarskiej z domieszką anegdotek oraz afer w które wplątywał się Iwan. Od czasu do czasu mamy rozdział poświęcony charakterystyce piłkarzy grających w Wiśle, reprezentacji czy Górniku. I tak dochodzimy do kilku krótkich końcowych rozdziałów z opisami kolejnych pijackich ciągów oraz prób samobójczych. W wydaniu z 2021 roku Stanowski dodał jeszcze od siebie dwa rozdziały o losach Iwana od czasu wydania pierwszej wersji "Spalonego". Oczywiście miałem nadzieję, że więcej będzie o walce z nałogiem. Z drugiej strony nie liczyłem na to, że książka zamieni się nagle w "Pod Mocnym Aniołem" Pilcha, więc nie powiem żebym się rozczarował. "Spalonego" czyta się wartko, widać w niej wkład Stanowskiego, który co by o nim nie mówić, ma bardzo dobre pióro. Książkę zamówiłem w 2021 roku wraz z autografem, jednak dopiero teraz przeczytałem. Miałem do niej kilka podejść i pewnie odrzucały mnie opisy piłkarskich kulis oraz kolejnych meczów (sprzedanych bądź nie),bo pierwsze kilka rozdziałów dotyczących dzieciństwa i młodości w Nowej Hucie przeczytałem z marszu jak książka przyszła. Kolejny impuls do przeczytania "Spalonego" pojawił się gdy ukazała się informacja o śmierci Andrzeja Iwana. Czyżby piąta (albo szósta) próba samobójcza się powiodła?