Jose Carlos Somoza jest uznanym pisarzem mającym grono wielbicieli. Tetrameron jego autorstwa jest moim pierwszym kontaktem z tym co napisał. Ostatnio zauważam u siebie tendencje do zapoznawania się z nowymi autorami poprzez ich najnowsze dzieła, co uniemożliwia mi odniesienie się do wcześniejszych ich dzieł lub jak ma się to z najnowszą powieścią Samozy, jej pełnego zrozumienia. Szczególnie, że nawiązuje on do swoich poprzednich książek o czym można przeczytać w opisie Tetrameronu.

Pomijając ten fakt, który może zubożyć odbiór, książka jest interesującą wielowymiarową opowieścią stawiające wyzwanie przed czytelnikiem.

Punktem wyjścia opowieści jest wycieczka szkolna w której bierze udział główna postać książki, jaką jest Soledad 12 letnia dziewczyna. miejscem wycieczki jest zrujnowana pustelnia. Gdy Soledad odłącza się od grupy natrafia na drzwi. Za nimi znajduje się czwórka osób, które zapraszają ją do środka. Od tego momentu Soledad wysłucha opowieści z ust znajdujących się tam osób.

Opowieści są różne, dotyczą często tematów sięgających takich problemów, jak natura zła, czy istnieje coś takiego jak dobro i zło, seksualności, świadomości własnego ja, śmierci. Każda opowieść w bezpośredni sposób wiąże się ze słuchającą ją Soledad. Treść w której jakby obdziera się z pewnych złudzeń zarazem jest jakby symbolem rosnącej świadomości dziewczynki. Można by powiedzieć, że wszystkie opowieści, których wysłuchuje są jej budzącą się świadomością, w której odkrywa istnienie różnych kultur, istnienie swojej odrębności wśród innych ludzi, swej samotności, seksualności i śmiertelności.

Jej przemienia ukazana jest w momentach między opowieściami. Na początku poznajemy ją nieśmiałą, niepewną swojej siły. Z czasem jednak dziewczyna przechodzi metamorfozę. staje się świadoma swojej siły.

Nie wszystkie sceny zawarte w książce do mnie przemawiały, czasami brakowało w nich napięcia, czasami po prostu nie do końca rozumiałem co autor chce powiedzieć. Najmocniejszym elementem książki są opowieści stylizowane na klasyczne opowieści grozy. W takim stylu, jak dla mnie mogłaby być napisana cała książka. Elementy grozy, gotycyzm w nich zawarty czasami kojarzył mi się z serialowymi "Opowieściami z krypty".

Tetrameron to wciągająca opowieść o najistotniejszych problemach trapiących człowieka, jest to też książka o dojrzewaniu, burzeniu murów dzieciństwa i budzącej się samoświadomości. Autor stworzył dość mroczną metaforykę, często surrealistyczne sceny na granicy snu i jawy z domieszką gotyckich elementów. Szkoda jednak, że nie stały się one dominującą treścią książki. Książka warta przeczytania. Jestem ciekaw wcześniejszych pozycji Samozy, więc pewnie sięgnę po jakiś wcześniejszy tytuł napisany przez tego autora.

https://ksiazkizklimatem.wordpress.com/2014/10/27/jose-carlos-somoza-tetrameron/

Jose Carlos Somoza jest uznanym pisarzem mającym grono wielbicieli. Tetrameron jego autorstwa jest moim pierwszym kontaktem z tym co napisał. Ostatnio zauważam u siebie tendencje do zapoznawania się z nowymi autorami poprzez ich najnowsze dzieła, co uniemożliwia mi odniesienie się do wcześniejszych ich dzieł lub jak ma się to z najnowszą powieścią Samozy, jej pełnego...