Jestem z siebie naprawdę dumna, że ją przeczytałam.
Nikt poza mną w (przynajmniej! jednej)trzydziestoosobowej klasie nie zdołał tego dokonać, choć zazwyczaj jest jeszcze kilka znacznie bardziej oczytanych osób niż przeciętny uczeń, które trwają do końca nawet przy najnudniejszej lekturze, wykonując polecenia polonisty.
Przyznam, że książka była dla mnie niewyobrażalną wręcz męką.Nie przepadam za historią, a zwłaszcza za czasami wszelkich powstań, wojen,okupacji, rusyfikacji itd.,itp., co było dodatkowym minusem.
W powieści BRAK JAKIEJKOLWIEK PRAWIE AKCJI!Jest ona zapełniona jedynie długimi, wyjątkowo szczegółowymi opisami wyglądu, uczuć itp..
Włączona jest do kanonu lektur obowiązkowych pewnie ze względu na konieczność poznania życia uczniów w trakcie rusyfikacji.Nie usprawiedliwia to jednak opisów wychodzących z jej tematu, których było od groma!
TRAFNY JEST JEDYNIE TYTUŁ, pod wszystkimi możliwymi względami i prawdy moralne(również opisane w najnudniejszy możliwy sposób).
OSOBIŚCIE UWAŻAM, ŻE "SYZYFOWE PRACE" WINNY BYĆ ZAKAZANE DLA UCZNIÓW, KTÓRZY NIE SĄ WIELKIMI PASJONATAMI HISTORII, DOŚWIADCZONYMI CZYTELNIKAMI, NIE UBÓSTWIAJĄ KILKUSTRONNICOWYCH OPISÓW I MONOTONII.Z doświadczenia wiem, że stwarza ona młodzieży w/w fałszywy obraz książek.Nastolatkowie kreują sobie w myślach pogląd podobny do: "książki potrafią tylko nudzić i obrzydzać mi życie", co przecież w rzeczywistości jest ABSOLUTNĄ BZDURĄ!!!!Biedni ludzie zrażają się do czytania, przez co z roku na rok średnia krajowa przeczytanych książek obniża się jeszcze bardziej.W rzeczywistości jest jednak wiele utworów przeznaczonych dla młodzieży, które są naprawdę lekkie, wesołe, zabawne, odprężające.

PODSUMOWUJĄC:
POLECAM ludziom wytrwałym, szukającym w czytadle problemów, historii, doświadczonym czytelnikom.
NIE POLECAM tym, którzy chcą przeczytać coś wciągającego, z akcją, początkującym czytelnikom, osobom nie pasjonującym się życiem i możliwym wyglądem/ charakterem młodzieży uczącej się w czasach rusyfikacji.
MOJA OCENA:
1,5/10, 1+

Jestem z siebie naprawdę dumna, że ją przeczytałam.
Nikt poza mną w (przynajmniej! jednej)trzydziestoosobowej klasie nie zdołał tego dokonać, choć zazwyczaj jest jeszcze kilka znacznie bardziej oczytanych osób niż przeciętny uczeń, które trwają do końca nawet przy najnudniejszej lekturze, wykonując polecenia polonisty.
Przyznam, że książka była dla mnie niewyobrażalną...