Autor przybył do Auschwitz , jako jedenastoletnie dziecko wraz z rodzicami z czeskiego Terezina.
Książka nie jest wspomnieniowa. To próby uchwycenie ulotnych obrazów, snów, pejzaży z metropolii śmierci.
To subtelna chęć oddania jednostkowego odbioru, pamięci szczegółu i odczuć , próba nazwania nienazwanego.
A wszystko jakby podszyte duchem Kafki, którego pisarz często przywołuje.

Autor przybył do Auschwitz , jako jedenastoletnie dziecko wraz z rodzicami z czeskiego Terezina.
Książka nie jest wspomnieniowa. To próby uchwycenie ulotnych obrazów, snów, pejzaży z metropolii śmierci.
To subtelna chęć oddania jednostkowego odbioru, pamięci szczegółu i odczuć , próba nazwania nienazwanego.
A wszystko jakby podszyte duchem Kafki, którego pisarz często...

Mam duży problem z tą książką. Jest bardzo sentymentalna i wrażliwa, ale chyba po prostu taka musiała być jej forma. Nie jest to opis, który każdy z nas zna. Zagłada Żydów ukazana z personalnej strony wspomnień i danych symboli, często bardzo poetyckich i nacechowanych emocjonalnie. Nie mniej, warto się zapoznać i poznać taki punkt widzenia. Jeśli ktoś rozpoczyna lekturę z myślą o dowiedzeniu się czegoś nowego o Holokauście, to nie jest lektura dla niego. Jako mocne uzupełnienie - w sam raz.

Mam duży problem z tą książką. Jest bardzo sentymentalna i wrażliwa, ale chyba po prostu taka musiała być jej forma. Nie jest to opis, który każdy z nas zna. Zagłada Żydów ukazana z personalnej strony wspomnień i danych symboli, często bardzo poetyckich i nacechowanych emocjonalnie. Nie mniej, warto się zapoznać i poznać taki punkt widzenia. Jeśli ktoś rozpoczyna lekturę z...

Ta książka nie jest zła, ale wymaga skupienia. Nie do końca mi podeszła, ale nie skreślam jej, bo dzięki niej dowiedziałam się nowych rzeczy nt. Auschwitz. Jest inna niż poprzednie książki o tematyce obozowej, które ostatnio czytałam. Nie jest tak przepełniona brutalizmem wydarzeń, bo też autor trafił do wyjątkowej części obozu. Dużo przemyśleń, kilka ciekawych anegdot. Plus ultrasubiektywny za nawiązanie do Stutthofa.

Ta książka nie jest zła, ale wymaga skupienia. Nie do końca mi podeszła, ale nie skreślam jej, bo dzięki niej dowiedziałam się nowych rzeczy nt. Auschwitz. Jest inna niż poprzednie książki o tematyce obozowej, które ostatnio czytałam. Nie jest tak przepełniona brutalizmem wydarzeń, bo też autor trafił do wyjątkowej części obozu. Dużo przemyśleń, kilka ciekawych anegdot....

Bez szału. Nie porywa. Momentami nudnawa nie oddaje moim zdaniem obozowych przeżyć . Nie byłam w stanie się wciągnąć .jakas taka nijaka

Bez szału. Nie porywa. Momentami nudnawa nie oddaje moim zdaniem obozowych przeżyć . Nie byłam w stanie się wciągnąć .jakas taka nijaka

Książka inna niż wszystkie. Autor jako dziecko przebywał w obozie Auschwitz, tam został rozdzielony z matką, tam przeżył najtragiczniejszy czas swojego życia. Jednak w Pejzażach... nie ma oskarżycielskiego, mocnego tonu, tak charakterystycznego (i zrozumiałego) dla tego typu publikacji. Otto Dov Kulka prowadzi nas przez swoje rozmyślania o tamtych czasach w melancholijny sposób, który tak bardzo różni się od retoryki i stylu przyjętego dla byłych więźniów obozów koncentracyjnych, że aż nie potrafię się odnaleźć w jego filozofii.
Podtytuł: Rozmyślania o pamięci i wyobraźni idealnie opisuje treść książki. To zdanie w zasadzie wystarczy, mówi bowiem wszystko.
Pamięta on likwidację poszczególnych bloków, śmierć więźniów próbujących ucieczki, pożegnanie z matką, a także to, że jego przeżycie było dziełem przypadku. I to nie raz.
Wspomina towarzyszy niewoli, którzy w tym nieludzkim czasie potrafili rozmawiać o literaturze (parokrotnie pojawia się Dostojewski),poruszające są przedrukowane wiersze kobiety, która wręczyła je kapo na chwilę przed śmiercią. Tworzyli oni sobie namiastkę normalności, życia.
O tym wszystkim nie może zapomnieć Kulka. Nie wiem na ile nie potrafi on zrozumieć swego przeżycia, na ile świadomość, że mu się udało jest ciążącą, nieznośną. Kulka żyje wciąż za bramą obozu, i nic tego nie zmieni. Ani czas, ani życiowe doświadczenia, nic nie pomoże człowiekowi, który zamknął się na przyszłość.
Bardzo to wszystko przygnębiające.
W zasadzie nie jestem entuzjastką tej książki. Jest ona bardzo intymna, jednak poprzez szereg rozmyślań, kontemplacji, analiz, wydaje się być mieszaniną nieprzyswajalną. Połączenie tragicznych wspomnień z inteligenckimi dywagacjami nijak do mnie nie trafiają.
Po lekturze pozostaje cisza i pustka. I to ciągłe niedowierzanie, że Auschwitz było naprawdę.

buchbuchbicher.blogspot.com

Książka inna niż wszystkie. Autor jako dziecko przebywał w obozie Auschwitz, tam został rozdzielony z matką, tam przeżył najtragiczniejszy czas swojego życia. Jednak w Pejzażach... nie ma oskarżycielskiego, mocnego tonu, tak charakterystycznego (i zrozumiałego) dla tego typu publikacji. Otto Dov Kulka prowadzi nas przez swoje rozmyślania o tamtych czasach w melancholijny...

trudna nie tylko ze wzgledu na tematyke ale tez forme. snuje sie jak ulotny strumień swiadomosci,. metafora godzi metafore, poetyckie bardzo, oniryczne, wymaga sporo skupienia

trudna nie tylko ze wzgledu na tematyke ale tez forme. snuje sie jak ulotny strumień swiadomosci,. metafora godzi metafore, poetyckie bardzo, oniryczne, wymaga sporo skupienia

Trudna książka, którą ciężko sklasyfikować w jakikolwiek sposób. Psychoterapia, spowiedź? Na pewno nie świadectwo.

Trudna książka, którą ciężko sklasyfikować w jakikolwiek sposób. Psychoterapia, spowiedź? Na pewno nie świadectwo.

Poruszająca i bardzo prawdziwa relacja spisana po latach. Zrobiła na mnie wrażenie autentycznością i obudziła współczucie.
Warto a nawet należy przeczytać.

Poruszająca i bardzo prawdziwa relacja spisana po latach. Zrobiła na mnie wrażenie autentycznością i obudziła współczucie.
Warto a nawet należy przeczytać.

Oczywiscie ze najwyzszy szacunek i wspolczucie za przejscie przez pieklo. Niemniej zadne slowa nie moga oddac chyba tego co dzialo sie w Obozach Zaglady. Ta ksiazka tego wlasnie niestety dowodzi. Zadne slowa.

Oczywiscie ze najwyzszy szacunek i wspolczucie za przejscie przez pieklo. Niemniej zadne slowa nie moga oddac chyba tego co dzialo sie w Obozach Zaglady. Ta ksiazka tego wlasnie niestety dowodzi. Zadne slowa.

Osobista, kafkowska retrospektywa. Trudno się ocenia takie książki, ale dobrze, że istnieją.

Osobista, kafkowska retrospektywa. Trudno się ocenia takie książki, ale dobrze, że istnieją.