„Trzeba to zabić” czyli ostatni tom „Pana na Wisiołach” to niestety najsłabsza część cyklu. Sprawia wrażenie napisanej dużo później niż poprzednie części. Przesunięcie akcji w czasie o kilka lat do przodu i umieszczenie jej poza Wisiołami, nie wyszło powieści na dobre. Książka wydaje się być chaotyczna, zachowania bohaterów są nielogiczne i często bardzo irytujące. Ulotnił się bez śladu klimat dwóch pierwszych części.

Powieść ratuje tylko styl autora. Jest on niezmiennie bardzo dobry, plastyczny i tylko dzięki temu książkę czyta się dobrze. Znowu nasuwa się porównanie do Stefana Dardy i serii „Czarny Wygon”. Tam też po dwóch świetnych częściach autor zdecydował się na niepotrzebną kontynuację. Myślę, że Piotr Kula powinien zakończyć cykl po 2 częściach. Wystarczyłoby tylko dopisać do „Krzyku Mandragory” kilkunastostronicowy epilog.

Pomimo słów krytycznych, całą trylogię oceniam bardzo dobrze i zachęcam do jej przeczytania. Będę też czekał na kolejne książki Pana Kulpy bo wierzę, że jeszcze nie raz jego książki dostarczą mi wielu ciekawych wrażeń podczas czytania.

„Trzeba to zabić” czyli ostatni tom „Pana na Wisiołach” to niestety najsłabsza część cyklu. Sprawia wrażenie napisanej dużo później niż poprzednie części. Przesunięcie akcji w czasie o kilka lat do przodu i umieszczenie jej poza Wisiołami, nie wyszło powieści na dobre. Książka wydaje się być chaotyczna, zachowania bohaterów są nielogiczne i często bardzo irytujące. Ulotnił...