Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śni mi się ogień. I skrzypce. Co drugą noc. W każdą czerwoną od pożogi noc to samo. Ogień i zawodzenie skrzypiec. Jakby płakały i wzywały mnie do siebie. Nie wiem skąd ani dlaczego. Może powinienem wiedzieć, ale nie wiem. Już nie. Zapomniałem.

Zamykam oczy. Głęboko wciągam powietrze. Czuję zapach silnych, chyba męskich perfum. I coś jeszcze, jakby lekką goryczkę potu. Zmierzam śladem tego zapachu, niby pająk po nici. Wyobrażam sobie, że wnikam przez skórę w mięśnie, we włókna nerwów, i pędzę nimi, niczym impuls elektryczny, prosto do mózgu. Jestem tam, widzę poszczególne pokoje z myślami, półki, na których stoją tomy zarchiwizowanych wspomnień.