To było dość ciekawe zakończenie serii i o ile książka do 3/4 mi się podobała i pomysł był dobry i wykonanie, nowo wprowadzeni bohaterowie były ciekawi i słuchałam z zapartym tchem żeby dowiedzieć się co będzie dalej, tak ostatnie rozdziały przyniosły mi delikatne rozczarowanie, a końcówka z Tymoteuszem była taka dziwnie niepasująca. Odniosłam wrażenie, że autor nie za bardzo wiedział jak zakończyć tę serię i napisał to na kolanie, szybko i bez głębszego przemyślenia. Po prostu mi zgrzytało.
Jestem jednocześnie bardzo zadowolona, że zakończyłam Pana na Wisiołach i mam za sobą tę makabryczna serię

To było dość ciekawe zakończenie serii i o ile książka do 3/4 mi się podobała i pomysł był dobry i wykonanie, nowo wprowadzeni bohaterowie były ciekawi i słuchałam z zapartym tchem żeby dowiedzieć się co będzie dalej, tak ostatnie rozdziały przyniosły mi delikatne rozczarowanie, a końcówka z Tymoteuszem była taka dziwnie niepasująca. Odniosłam wrażenie, że autor nie za...

Odrażająca, brudna, zła ale jak się to czytało..........Cała seria jest mocno zakręcona, szalona, psychodeliczna. ja nie mogłam się oderwać chociaż czasami aż niedobrze się robiło. Książka specyficzna, nie dla delikatnych motylków kochających zachody słońca :)

Odrażająca, brudna, zła ale jak się to czytało..........Cała seria jest mocno zakręcona, szalona, psychodeliczna. ja nie mogłam się oderwać chociaż czasami aż niedobrze się robiło. Książka specyficzna, nie dla delikatnych motylków kochających zachody słońca :)

Ten niewątpliwy horror jest niewątpliwym horrorem nie dlatego, że ludzie giną, że duchy, siły nieczyste, moce nadprzyrodzone itd., tylko dlatego, że gra na naszych prawdziwych lękach, a przede wszystkim na największym ze wszystkich - na lęku o dzieci. Na wszystkich lękach związanych z dzieckiem, od poczęcia -czy się prawidłowo rozwija, czy się urodzi żywe i zdrowe, czy będzie normalnie rosnąć, czy niechcący nie robimy mu krzywdy itd. Ten wątek przewija się cały czas. A prócz tego wszelkie zagrożenia dla rodziny, od alkoholu po wampiry.
I to wszystko jest dobrze, bogatym językiem napisane. Przez to porusza jeszcze bardziej.
Osobiście liczę na prozę autora z głównego nurtu, jestem pewien, że potrafiłby dobrą rzecz stworzyć. Cóż, poczekamy, zobaczymy

Ten niewątpliwy horror jest niewątpliwym horrorem nie dlatego, że ludzie giną, że duchy, siły nieczyste, moce nadprzyrodzone itd., tylko dlatego, że gra na naszych prawdziwych lękach, a przede wszystkim na największym ze wszystkich - na lęku o dzieci. Na wszystkich lękach związanych z dzieckiem, od poczęcia -czy się prawidłowo rozwija, czy się urodzi żywe i zdrowe, czy...

Fabuła stoi oczko niżej, niż w poprzednich tomach. Wyjaśnienie kilku wątków czasem wydawało mi się mocno naciągane. Plusik za mocno psychodeliczne zakończenie. Mam cichą nadzieję, że autor zostawi trylogię w spokoju i nie będzie chciał "produkować" kolejnych części. "Pan na Wisiołach" to niezła seria i warta przeczytania, dobrze gdy pozostawia po sobie miłe wspomnienia. :)

Fabuła stoi oczko niżej, niż w poprzednich tomach. Wyjaśnienie kilku wątków czasem wydawało mi się mocno naciągane. Plusik za mocno psychodeliczne zakończenie. Mam cichą nadzieję, że autor zostawi trylogię w spokoju i nie będzie chciał "produkować" kolejnych części. "Pan na Wisiołach" to niezła seria i warta przeczytania, dobrze gdy pozostawia po sobie miłe wspomnienia....

Mocno psychodeliczne zakończenie historii rodziny Smutów. Rzadko kiedy podobają mi się takie książki, ale tu się działo i działo się ciekawie i intrygująco. Nie chcę opisywać akcji, bo cokolwiek napiszę, będzie spoilerem. Z "Trzeba to zabić" mam jedno skojarzenie. Jest taki film z Denzelem Washingtonem "W sieci zła", w którym główny bohater ściga demona przemieszczającego się z ciała do ciała, a każdy, kto go "przyjmuje", staje się zły. Takiego właśnie Azazela przypomina mi Gajgaro, który wciąż poszukuje idealnej cielesności dla swojego demonicznego jestestwa. Nic więcej nie napiszę, jeśli podobał się Wam ten film, to książka Was nie zawiedzie :).

Mocno psychodeliczne zakończenie historii rodziny Smutów. Rzadko kiedy podobają mi się takie książki, ale tu się działo i działo się ciekawie i intrygująco. Nie chcę opisywać akcji, bo cokolwiek napiszę, będzie spoilerem. Z "Trzeba to zabić" mam jedno skojarzenie. Jest taki film z Denzelem Washingtonem "W sieci zła", w którym główny bohater ściga demona przemieszczającego...

Trzeci i ostatni tom cyklu, jak to często bywa, zdecydowanie słabszy od poprzednich. Z początku nawet dość wciągnęło, szybko się czytało, jakaś akcja zabierała się za rozwijanie... Jednak potem zaczął wyłazić na wierzch brak pomysłu, niezbyt udolnie maskowany mnożeniem wątków i postaci. Do tego coraz więcej coraz dłuższych i coraz nudniejszych fragmentów, co do których nie chcę się nawet domyślać, skąd autor je wyciągnął. Ani po co. Zakończenie niestety nie dość, że nie ratuje tego tomu, to jeszcze ciągnie w dół całą serię.

Trzeci i ostatni tom cyklu, jak to często bywa, zdecydowanie słabszy od poprzednich. Z początku nawet dość wciągnęło, szybko się czytało, jakaś akcja zabierała się za rozwijanie... Jednak potem zaczął wyłazić na wierzch brak pomysłu, niezbyt udolnie maskowany mnożeniem wątków i postaci. Do tego coraz więcej coraz dłuższych i coraz nudniejszych fragmentów, co do których nie...

Ludzie, przeżyłam właśnie jeden z największych zawodów czytelniczych tego roku i zamierzam się wyżalić.
Po rewelacyjnej drugiej części potrzebowałam trochę czasu, żeby otrząsnąć się z nadmiaru okrucieństwa, które w niej panowało. Odczekałam więc, przeczytałam kilka lżejszych pozycji, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam czytać.
Ostatnia część „Pana na Wisiołach” zaczyna się pięć lat po wydarzeniach z „Krzyku mandragory”. Smutowie są po rozwodzie. Tymoteusz umieszczony został w zakładzie psychiatrycznym dla „bestii”, a Magda z Czarkiem mieszkają w Bełchatowie. Owocem obietnicy, danej Gajgarowi, jest pięcioletnia Amelia, chora na progerię (tego chyba plan nie przewidywał).
Po zmianie miejsca akcji, cała książka straciła dla mnie swój klimat. Przestała przerażać, a zaczęła nużyć. Większość jest przegadana, pisana jakby bez pomysłu i kompletnie na siłę.
Część wątków jest niezrozumiała, jakby autor stracił ten dar budowania i utrzymywania napięcia, którym tak czarował w pierwszej części, a w drugiej rozwinął do mistrzowskiego poziomu. Bardzo często łapałam się na tym, że zastanawiam się, po co właściwie ta część została napisana. I nadal nie wiem, po co, pomijając oczywiście aspekt finansowy.
Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że wynudziłam się przy tej lekturze. Przez chwilę liczyłam jeszcze, że pod koniec książki wena wróci do autora i zakończenie będzie z przytupem, ale nic takiego nie nastąpiło.
Mimo wszystko nie żałuję znajomości z Wisiołami. Warto było, dla znakomitych dwóch części, które zostaną w pamięci na dłużej. Kulpa wykonał kawał naprawdę dobrej roboty i nie zamierzam go skreślać tylko dlatego, że ostatnia część nie przypadła mi do gustu.
Cóż, druga część była, w moim przekonaniu, tak cudownie mroczna, że trudno było teraz autorowi przeskoczyć samego siebie. I nie przeskoczył. Może jednak warto było nieco rozbudować drugą część i na niej zakończyć?
https://www.facebook.com/ksiazkikawaija/

Ludzie, przeżyłam właśnie jeden z największych zawodów czytelniczych tego roku i zamierzam się wyżalić.
Po rewelacyjnej drugiej części potrzebowałam trochę czasu, żeby otrząsnąć się z nadmiaru okrucieństwa, które w niej panowało. Odczekałam więc, przeczytałam kilka lżejszych pozycji, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam czytać.
Ostatnia część „Pana na Wisiołach” zaczyna się...

Po poprzednich tomach wielkie rozczarowanie.

Po poprzednich tomach wielkie rozczarowanie.

Rzeczywiście uważam, że to najsłabsza część. Nie satysfakcjonuje mnie zakończenie wielu wątków. Ale za plus uważam oddanie naprawdę podłego fatum ciążącego nad rodziną

Rzeczywiście uważam, że to najsłabsza część. Nie satysfakcjonuje mnie zakończenie wielu wątków. Ale za plus uważam oddanie naprawdę podłego fatum ciążącego nad rodziną

Pierwszy tom zaciekawił. Drugi... Rozwiązał zagadkę i zmienił się w typowe "oni uciekają, tamci go gonią". A trzeci... Nie wniósł do tej historii zupełnie nic.

Pierwszy tom zaciekawił. Drugi... Rozwiązał zagadkę i zmienił się w typowe "oni uciekają, tamci go gonią". A trzeci... Nie wniósł do tej historii zupełnie nic.