Dawno nie miałam takich trudności z rozpoczęciem wpisu. Próba uchwycenia zdania, które przykułoby uwagę i przy okazji nie uczyniło krzywdy książce, została z góry skazana na niepowodzenie. Proza Simmonsa jest stawiana w jednym rzędzie z klasykami gatunku, ale to nie gwarantuje zachwytu - każdy człowiek jest inny, ma inny bagaż życiowy i nastrojoną przez to perspektywę. Świat wykreowany i opowiedziany w "Hyperionie" w moim odczuciu jest istną perełką, rzeczywistością do której chce się wracać.

Przesuńmy się kilka stuleci do przodu, spójrzmy na świat po Wielkiej Pomyłce, hegirze i wielu wydarzeniach. Świat w których nasza planeta jest wspomnieniem, Starą Ziemią niezdatną do zamieszkania. W wielomiliardowej populacji Hegemonii nie brakuje rozłamów, sekt, wspólnot religijnych. Jedną z nich jest Kościół Chyżwara, który regularnie wysyła pielgrzymów na Hyperion - siedzibę nie tylko okrutnego bóstwa, ale zagadkowych Grobowców Czasu. W skład obecnej wyprawy wchodzą: Kapłan, Żołnierz, Poeta, Uczony, Konsul, Detektyw i Kapitan, ale żaden z nich nie jest członkiem tego kościoła. Aby wyjaśnić sobie dlaczego zostali wybrani, każdy ma opowiedzieć swoją historię, która zawiera jeden istotny pierwiastek - Chyżwara, zwanego też Awatarem lub Władcą Bólu. Tajemnicza istota posiada moc spełniania życzeń, ale tylko jeden uczestnik pielgrzymki ma szanse przeżyć.

Uniwersum "Hyperiona" poraża skalą, wizją, drobiazgowością i poezją. Simmons nie prowadzi czytelnika za rękę, ale od razu wrzuca na głęboką wodę. Zarzuca terminami, zjawiskami, wydarzeniami odsłaniając ich naturę w niewielkich dawkach, pobudzając ciekawską część osobowości. Fabuła powieści została w znaczącej części oparta na opowieściach pielgrzymów, które otwierają kolejne drzwi do poznania świata. Każda jest inna, każda niesie z sobą niemały ładunek emocjonalny, ale najsmutniejszą, a zarazem najbardziej tajemniczą, pozostaje według mnie opowieść Konsula. Erudycja Dana Simmonsa spływa na czytelnika niczym błogosławieństwo, dając uczucie obcowania z czymś wyjątkowym. Pisarz z równą lekkością oprowadza po świecie techniki, nauk ścisłych oraz polityki, jak i dotyka kwestii filozoficznych, etycznych, religijnych i lirycznych. Nad całą powieścią unosi się duch Johna Keatsa, niedocenianego za życia twórcy epoki romantyzmu, mało znanego w Polsce do dzisiaj. Nie sposób zignorować wpływu kultury indyjskiej, która wyraźnie odcisnęła swoje piętno na powieści.

"Hyperion" to coś więcej niż powieść science - fiction. Simmons czerpie garściami z dokonań kultury i nauki, co czyni wykreowany przez niego świat bardziej prawdopodobnym, bliskim. Zadane pytania, historie pobudzają do przemyśleń na wielu polach. Wystarczy wątek posłuszeństwa Abrahama, rozkładanego na elementy pierwsze oczami etyki. Plastyka opisów potrafi wywołać smutek, że przez fakt nieistnienia tych obrazów tracą nasze oczy. Dlatego lektura zajęła mi ponad tydzień, niektóre fragmenty czytałam kilka razy by wycisnąć z mojej wyobraźni ostatnią kropelkę. Już lasy ogniowe na Hyperionie robią wrażenie, a co dopiero inne miejsca i planety. Takich książek się nie zapomina, do takich tytułów się wraca, taką twórczość stawia się u siebie na półce.

Chociaż przede mną jeszcze trzy tomy cyklu, już w trakcie "Hyperiona" wiedziałam, że ekranizacja będzie procesem trudnym, wymagającym olbrzymiego budżetu oraz wybitnych scenarzystów. Dlatego sceptycznie podchodzę do planów Warner Bros, który rozważa powstanie filmu na podstawie "Hyperiona" oraz "Upadku Hyperiona". Pożyjemy zobaczymy, mam nadzieję, że niebawem upoluję drugą część.

Dawno nie miałam takich trudności z rozpoczęciem wpisu. Próba uchwycenia zdania, które przykułoby uwagę i przy okazji nie uczyniło krzywdy książce, została z góry skazana na niepowodzenie. Proza Simmonsa jest stawiana w jednym rzędzie z klasykami gatunku, ale to nie gwarantuje zachwytu - każdy człowiek jest inny, ma inny bagaż życiowy i nastrojoną przez to perspektywę....