W szczerym polu stoi brama. To wrota do innego życia, do wsi która już nie istnieje. Do mgieł unoszących się rano nad pastwiskami, do zapachu zboża, do pyłu podnoszącego się z polnej drogi. I chociaż z tamtych lat nie ostał się kamień na kamieniu, to jednak pamięć zostanie na bardzo długo. Może się zachowa chociażby w grobach ludzi, którzy umierali po trochu przez całe swoje życie. I chociaż tym tajemnym wejściem do dawnego świata nie przejdzie już żaden żywy człowiek, to jednak duchy zmarłych będą wciąż podróżować między przeszłością a wiecznością.

Dzięki Wiesławowi Myśliwskiemu można poczuć się jak podróżnik, który zwiedza na kartkach powieści mniej lub bardziej zapomniane zakamarki chłopskiej duszy. Pisarz swobodnie gawędząc, oprowadza nas od jednej wiejskiej chałupy do drugiej. Czasami zatrzyma się pod kapliczką aby dać nam odetchnąć, ale za chwilę ciągnie nas dalej przeskakując całe dziesięciolecia. To opowieść o woli życia ludzi z czasów przed i powojennych. A czasy były wtedy trudne. Nierzadko tak pogardzany w czasach współczesnych chleb był dobrem luksusowym. Nie tylko głód groził podstawom egzystencji ale też wojny i choroby. Jednak w opisach ludzkiej niedoli jest też wiara w lepsze życie. Niektórzy śmiało patrzą w przyszłość i niekoniecznie mają na myśli życie pozagrobowe. Bo ważne jest tu i teraz a nie ciągłe oglądanie się za siebie.

Powieściopisarz wyjątkowo trafnie przedstawia życie na wsi, pełne wiejskich zatargów, ale też i chwil wzajemnie niesionej pomocy. Wieś przed naszymi oczyma jest trudna ale piękna. Czytając "Kamień na kamieniu" można się wsłuchać w tarcie chmur o chmury nad błękitnym niebem lub w pracę pszczół zbierających miód. To książka o tworzeniu nowego powojennego świata, zawierająca też mnóstwo odniesień do lat przedwojennych. Zdarzały się też momenty, że będąc zaczytanym tak jakbym nadeptywał na ludzki ból. Taki sam ból, jaki czuje dawno nie orana pługiem ziemia. To płacz umierającej matki i wzrok zawiedzionego synem ojca. Ale żal który czasami ściskał serce nie poszedł na marne. To była wyjątkowa uczta dla kogoś kto bardzo lubi czytać.

Wiesław Myśliwski pisząc "Kamień na kamieniu" pokazał mi, że jest wirtuozem rzeczy prostych i codziennych. Idąc z nim spacerem przez wioskę mogłem posłuchać wiejskiej gwary. Pisarz nie wstydzi się tego, że w jednym z jego największych dzieł aż roi się od potocznej mowy jaka dominowała w minionych latach. Porusza trudne sprawy rodzinne, bratnie konflikty oraz trudną ojcowską miłość. Nie boi się pisać o jesieni życia. Ukazuje nam podobieństwa starości drzew i ludzi. Tak jak z drzewa opadają liście i zostaje suchy pień, tak z człowieka ulatuje życie i pozostaje jedynie pamięć o latach świetności.

To była długa, ale też bardzo interesująca opowieść o ludziach, którzy mieszkając w swoich pobielonych wapnem chatach starali się brać życie pełnymi garściami. Być może jeśli ktoś, kto nie umie żyć nie powinien się urodzić. Jednak każda z postaci uczestniczących w tym spektaklu wniosła coś dobrego w moje postrzeganie świata.

W szczerym polu stoi brama. To wrota do innego życia, do wsi która już nie istnieje. Do mgieł unoszących się rano nad pastwiskami, do zapachu zboża, do pyłu podnoszącego się z polnej drogi. I chociaż z tamtych lat nie ostał się kamień na kamieniu, to jednak pamięć zostanie na bardzo długo. Może się zachowa chociażby w grobach ludzi, którzy umierali po trochu przez całe...