Książka przepełniona zapachami i obrazami przyrody. Bajka dla dużych dziewczynek, ale jakże urokliwa.

Każdy ma takie miejsca literackie, w których dobrze się czuje. Dla mnie powrót do Idy – „Magicznego miejsca” – był jak wizyta u dawno niewidzianych przyjaciół. Z ogromną przyjemnością zagłębiłam się w perypetie niezwykłych mieszkańców nietuzinkowej wioski, gdzieś na krańcu Polski.

„Dolina mgieł i róż” to książka o lęku, o przełamywaniu ograniczeń i o poszukiwaniu własnej tożsamości. O tym, jak ważna jest pomoc i wsparcie innych. I że do budowania pozytywnych kontaktów z innymi ludźmi niezbędna jest szczerość wobec samego siebie.

Mamy tu troszkę romansu, ciut sensacji i mnóstwo odniesień literackich i filmowych. Sympatycznych, zróżnicowanych bohaterów. Piękne opisy przyrody serwowane czytelnikowi nienachalnie, jakby przy okazji ważnych wydarzeń. I mnóstwo zapachów – przede wszystkim przyrodniczych oraz kosmetycznych, ale także i kulinarnych.

To nic, że niektórzy bohaterowie są zbyt idealni, a z innymi nie dałoby się wytrzymać pięciu minut. Nieważne, że przemiana głównej bohaterki jest jakaś zbyt szybka, a przez to mało wiarygodna. Ważna jest magia miejsca, atmosfera serdeczności i życzliwości do świata, która emanuje z kart tej powieści. Bo ta książka przepełniona jest optymizmem i całą masą pozytywnych emocji. Czytając ją czułam przyjemne ciepełko w okolicach serca. I zadowolenie z zapowiedzi kolejnego tomu sagi.

Ciepła, o wyjątkowym klimacie. Idealna lektura na jesienne chandry.

Książka przepełniona zapachami i obrazami przyrody. Bajka dla dużych dziewczynek, ale jakże urokliwa.

Każdy ma takie miejsca literackie, w których dobrze się czuje. Dla mnie powrót do Idy – „Magicznego miejsca” – był jak wizyta u dawno niewidzianych przyjaciół. Z ogromną przyjemnością zagłębiłam się w perypetie niezwykłych mieszkańców nietuzinkowej wioski, gdzieś na...