Nie raz słyszałam zarzut wobec stylu Jessie Burton, który jest w odczuciu niektórych zbyt egzaltowany. Mnie jednak, tak samo jak w przypadku Muzy, ponownie zachwycił. Umieszczenie akcji w XVII wiecznym Amsterdamie to jedna z lepszych decyzji, jakie mogła podjąć dla tej historii autorka. Czytelnik cofa się w czasie nie ma żadnego problemu z wyobrażeniem sobie tego wyjątkowego miasta i jego atmosfery. Jessie Burton ponownie (teoretycznie, po raz pierwszy) malowała przede mną te wszystkie obrazy, intrygujące postaci oraz ciekawe wydarzenia. Tylko utwierdziłam się w przekonaniu o ogromnych umiejętnościach autorki.

Chociaż na pierwszy rzut oka Muza i Miniaturzystka różnią się niesamowicie: miejscem akcji, czasem oraz postaciami, zdołałam dostrzec pewne podobieństwa między nimi. W obydwóch powieściach cofamy się do przeszłości, a główna bohaterka musi rozwikłać jakąś zagadkę. Podobnie jak w drugiej książce autorki, postaci w książce jest stosunkowo mało, a ich charaktery są wyraźnie zarysowane. Tak samo jest z akcją, która pomimo wielu zaskakujących rozwiązań, przeważnie toczy się powoli i miarowo. To bardzo ciekawe, że pomimo tylu różnic, te dwie powieści wydają mi się niezwykle podobne. I nie ma w tym nic złego, bo każda z nich pozostaje wyjątkowa.

Ale co wyróżnia Miniaturzystkę jako debiut? Zdecydowanie same postaci. Na pierwszych stronach mamy okazję poznać wszystkich mieszkańców posiadłości Brandtów. Początkowo każdy wydaje się być skryty, tajemniczy i milczący. Im dalej brniemy w historię, tym więcej dowiadujemy o ich skrywanych tajemnicach. Dawno nie czytałam powieści z tak barwnie zarysowanymi postaciami, które przez całą powieść przechodziły zaskakujące zmiany. Co więcej, mój stosunek do każdej postaci również się zmieniał. Jedni stawali mi się bardziej bliscy, drudzy (nieoczekiwanie!) zyskiwali moją sympatię. Duży pokłon w stronę autorki należy się za główną postać, Nellę. Początkowo przestraszona młoda osóbka, z czasem stała się kobietą silną i taką, o której czyta się z podziwem.

Nie ulega wątpliwości, że powieść poświęcona jest kobietom. To one są głównymi bohaterkami, zmagają się z niespodziewanymi trudnościami i muszą radzić sobie w świecie, którym rządzą mężczyźni. Być może powieść momentami głosi feministyczne treści, ale nie odniosłam wrażenia, aby były one niestosowne lub narzucone czytelnikowi.

Niestety najsłabszym punktem powieści jest główny element, czyli tytułowa miniaturzystka. Wydarzenia z życia bohaterów czasami znajdują się na pierwszym miejscu i zabierają miejsce wątkowi głównej tajemnicy, jednak obecność wszystkowiedzącej kobiety jest zawsze wyczuwalna. Kiedy przychodzi do rozwiązania całej zagadki... cóż, było to dla mnie jedno, wielkie rozczarowanie. Autorka od początku historii ciągle pisze o miniaturzystce, o jej wyrobach, główna bohaterka czasami przesadnie zaprząta głowę drobnymi szczegółami związanymi z kobietą. A potem... takie coś! W momencie kiedy cała historia opiera się na elemencie, który ostatecznie okazuje się zupełnie nieważny... czytelnik ma prawo czuć się odrobinę oszukanym. Rozwiązanie tej (i w końcu głównej!) zagadkinie nie tylko mnie rozczarowało, ale i pozostawiło wiele pytań bez odpowiedzi. Przez to powieść wydaje się odrobinę wybrakowana, niedopracowana. Ja niestety nie lubię niedopowiedzeń, które objawiają się w postaci dziur fabularnych.

Miniaturzystka to zdecydowanie udany debiut, ukazujący przede wszystkim świetne umiejętności Jessie Burton. Umiejętności malowania obrazów przed czytelnikiem, tworzenia czarujących miejsc i wyrazistych, dających się lubić postaci. Powieść ta, chociaż powolna, niejednokrotnie wywołała u mnie przyspieszone bicie serca. Mimo miarowej akcji, nie brak zaskakujących zwrotów akcji, które wywoływały u mnie spore poruszenie. Chociaż moim zdaniem nie umywa się do Muzy autorki, zdecydowanie warto ją przeczytać. Szkoda tylko, że rozczarowujące rozwiązanie głównej zagadki pozostawia spory niesmak. Pomysł był i nadal jest świetny, ale wydaje się, że autorka w którymś momencie się pogubiła. Niemniej jednak po najnowszej powieści autorki widać, że szybko robi postępy – więc podejrzewam, że po każdą jej książkę będę sięgać w ciemno.

Nie raz słyszałam zarzut wobec stylu Jessie Burton, który jest w odczuciu niektórych zbyt egzaltowany. Mnie jednak, tak samo jak w przypadku Muzy, ponownie zachwycił. Umieszczenie akcji w XVII wiecznym Amsterdamie to jedna z lepszych decyzji, jakie mogła podjąć dla tej historii autorka. Czytelnik cofa się w czasie nie ma żadnego problemu z wyobrażeniem sobie tego...