"Wszyscy przez lata tkwimy w niewidzialnych klatkach, których pręty zrobione są ze zbrodniczej obłudy" (s. 286)

Rzadko kiedy zdarza mi się kupować książki ze względu na okładkę, która to najczęściej nie oddaje w pełni zawartości powieści lub wręcz ją wypacza. Nie zdradza nic, lub odsłania wszystkie karty. Obwoluta debiutanckiej powieści Jessie Burton, wbrew wszystkiemu, mnie zaintrygowała. To idealnie zaprojektowana miniaturka powieści, która wzbudza w czytelniku ciekawość, mąci w głowie i niepokoi. Zachęca do okrywania kolejnych kart, podążania tropem bohaterów, przeżywania ich emocji.

Akcja "Miniaturzystki" toczy się w siedemnastowiecznym Amsterdamie i rozpoczyna się wraz z wprowadzeniem się do domu zamożnego kupca Johannesa Brandta jego żony - Petronneli. Sielankowy, zdawałoby się początek, zamienia się w złowrogą , pełną niejasności opowieść, która pociąga czytelnika do odkrywania najskrzętniej skrywanych rodzinnych tajemnic Brandtów. Złowróżbna atmosfera rozniecana jest nie tylko niejasnymi zachowaniami domowników, ale również tajemniczymi podarunkami Miniaturzystki. Z mistrzowską precyzją wykonuje repliki gospodarzy a także ich sprzętów domowych, które to główna bohaterka umieszcza w podarowanej jej przez męża miniaturze swojego nowego domu. Misterne pierwowzory, ku przerażeniu Nelli, niosą ze sobą proroctwo, któremu stara się zapobiec.

"Miniaturzystka" to powieść niezmiernie klimatyczna. Atmosfera wylewająca się z kart powieści jest niezmiernie niepokojąca i mroczna. Od pierwszych stron ściska za gardło i nie pozwala odłożyć książki na półkę. Wyśmienicie prowadzona narracja przypomina precyzyjny kunszt samej Miniaturzystki, dbałość o szczegóły, błahe i pozornie nic nie znaczące drobiazgi, wraz z rozwojem akcji, nabierają znaczenia.

Na szczególną uwagę zasługują postaci, które urzekają wyrazistymi charakterami. Nakreślone zostały niezmiernie obrazowo. Przykuwają uwagę a ich sylwetki nie są prostolinijne. Nacechowane zostały licznymi skazami i wadami, które ujawniają się z każdym kolejnym rozdziałem. Ich poczynania odkrywają najmroczniejsze ludzkie instynkty, obnażają brudne przywary.

Wydarzenia zostały przedstawione niezwykle obrazowo a niektóre sceny nakreślone bardzo sugestywnie. Jessie Burton z precyzją architekta naszkicowała zarys ludzkiej mentalności, która opiera się nie tylko na powierzchownych faktach widocznych na pierwszy rzut oka. Skupiła się w znacznej mierze na grze pozorów i niedopowiedzeń. Uczyniła to w kunsztownym, wyrafinowanym stylu nakreślając swoją powieść pięknym lecz nieskomplikowanym językiem, który wzbogaciła nielicznymi elementami magii i niedomówieniami.

"Miniaturzystka" to książka z serii tych, o których prędko się nie zapomina i po które chciałoby się sięgać częściej. Jest to lektura paradoksalna. Urzeka pięknem stylu a zarazem zniesmacza swoją sugestywnością i przedstawionym brudem. Pewny jest jednak jeden fakt - jej lektura będzie emocjonującą przygodą.

"Wszyscy przez lata tkwimy w niewidzialnych klatkach, których pręty zrobione są ze zbrodniczej obłudy" (s. 286)

Rzadko kiedy zdarza mi się kupować książki ze względu na okładkę, która to najczęściej nie oddaje w pełni zawartości powieści lub wręcz ją wypacza. Nie zdradza nic, lub odsłania wszystkie karty. Obwoluta debiutanckiej powieści Jessie Burton, wbrew wszystkiemu,...