Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść z pewnością nie powinna być porównywana z prozą C. R. Zafona. Łączą je jedynie pewne motywy: miłość bohaterów do książek i miejsce akcji - antykwariat w hiszpańskim mieście. Osobiście cenię magię powieści Zafona i lubię prozę hiszpańskich pisarzy - ma ona w sobie pewną niepowtarzalną magię, która czaruje czytelników. "Tamte cudowne lata" podobały mi się, choć w niektórych miejscach miałam wrażenie, że M. Izagurre (lub polski tłumacz) nie poradziła sobie z ubraniem pomysłu w słowa. Z zaciekawieniem śledziłam losy bohaterek. Choć przyznam, że szybko domyśliłam się kim jest bohaterka czytanej przez Lolę powieści.... Dużą zaletą jest dla mnie konstrukcja szkatułkowa. Pomysł na powieść w powieści nie jest nowy, ale zawsze mnie intryguje. Wydawca podkreślał niezwykła moc książek i ich wpływ na losy bohaterów, ale wydaje mi się, że gdyby nie notka na okładce, nie odebrałabym tej powieści w taki sposób. Niewątpliwie jest to powieść o wielu rodzajach miłości, nie tylko między kobietą i mężczyzną. Bohaterowie doświadczają okrucieństwa historii i próbują sobie z nim jakoś radzić. Pomysł na przeplatające się wątki, które tylko pozornie są niezależne od siebie jest interesujący, jednak realizacja i język nieco zakłócają odbiór tej powieści. Tytuł powieści jest jak najbardziej trafiony. Oddaje sens przeżyć bohaterów, bo tak naprawdę każdy z nich tęskni za tamtymi cudownymi latami. Mimo niedociągnięć, polecam!