Koontz sam określił tę książkę jako pospolite czytadło, więc raczej nie można się było spodziewać nie wiadomo czego... I owszem, czytelnik dostał do rąk historyjkę rodem z popularnych wydawnictw, bazujących na skandalach, teoriach spiskowych i erotyce. W sumie – czytadło do pochłonięcia w dwa wieczory, dla zabicia czasu, jeśli naprawdę nie ma się już nic innego pod ręką...

Sam pomysł, nie powiem,ciekawy. Tematyka manipulacji zachowaniami, przekazy podprogowe, zamiana ludzi w żywe zombie, ślepo podporządkowujące się temu, kto zna odpowiednie hasło, żeby wedrzeć się w ich psychikę. Ale sposób realizacji przypomina raczej scenariusz drugorzędnego filmu pornograficznego z wątkiem sensacyjnym w tle. Postać głównego złoczyńcy przerysowana do granic możliwości: począwszy od traumatycznych wydarzeń z czasów dzieciństwa, które miały dać psychologiczną podstawę do jego późniejszego spaczenia, na zboczeniach i chorobliwych popędach, które owładnęły nim aż do ogłupienia, skończywszy. Kiedy w finałowej scenie nie mógł przezwyciężyć w sobie chęci pastwienia się nad kolejną ofiarą – wiadomo było, że w najbardziej dramatycznym momencie wkroczy kawaleria, zbira zabije, a bezbronną ofiarę ocali... Dodatkowo konstrukcja fabuły, w której cała ludność miasteczka jak jeden mąż ulega psychicznej manipulacji, a jedynie główni bohaterowie szczęśliwym (i, oczywiście, niewyjaśnionym) trafem potrafią oprzeć się przekazowi zmieniającemu w zombie... Ja wiem, że to proste sensacyjne czytadło, ale mimo wszystko takie sztubackie rozwiązania zawsze powalają mnie na łopatki z odczuciem niesmaku. Że uznanemu bądź co bądź pisarzowi nie wstyd korzystać z takiej sztampy? Ale może Koontz tak ma – nie znam na tyle dobrze jego twórczości...

Podsumowując: początek wciągający i trzymający w napięciu (etap eksperymentów laboratoryjnych i wprowadzenie do tematu), rozwinięcie – przeładowane erotyką, ocierającą się o pornografię, z akcją bardzo przewidywalną. Finał – standardowy, z obowiązkowym happy endem i połączeniem dwójki głównych bohaterów. Im bliżej końca, tym bardziej wskazówka wyznaczająca poziom zadowolenia z lektury opada. Żeby ostatecznie roztrzaskać się w drobny mak...

Koontz sam określił tę książkę jako pospolite czytadło, więc raczej nie można się było spodziewać nie wiadomo czego... I owszem, czytelnik dostał do rąk historyjkę rodem z popularnych wydawnictw, bazujących na skandalach, teoriach spiskowych i erotyce. W sumie – czytadło do pochłonięcia w dwa wieczory, dla zabicia czasu, jeśli naprawdę nie ma się już nic innego pod...