książka przydatna szczególnie dla poznania bardzo ogólnych zasad savoir-vivre-u wobec osób z różnymi niepełnosprawnościami, poparte to jest przykładami z życia, samej autorki i nie tylko. Joni jest osobą głęboko wierzącą, jej niezwykłą historię, poruszającą ukryte struny naszych uczuć możemy poznać w książce "Joni" i tą polecam bez wahania każdemu.

Ja wiem, że to "Egzamin z przyjaźni", ale słowo to, jak dla mnie jest tu nadużywane. Wiele przykładów mających tutaj swoje miejsce, choć są prawdziwe, jest dla mnie utopijnych. Po prostu mam inny pogląd i doświadczenia, to inna część świata, choć o Polsce także znajdziemy tu zdanie ;)

Autorka pisała ponad dwadzieścia kilka lat temu,o czymś co teraz zrobiło się bardzo w Polsce popularne temat "jak obcować z człowiekiem" (celowo nie piszę znowu słowa rozpoczynającego się sylabą NIE)

Książki Joni są w Polsce niemal niedostępne a szkoda, bo mogłyby dać szansę na rozjaśnienie wielu spraw, (pomijając nawet fakty, że to
Amerykanka i osoba dla której jedną z najważniejszych rzeczy w życiu jest Religia.)

Tą opowieść, poleciłabym osobom, nie obeznanym z tematem. Ja choć nie wiem oczywiście wszystkiego i również sporo nowych rzeczy wysłuchałam, być może nie doceniam jej tak, jak na to zasługuje.

książka przydatna szczególnie dla poznania bardzo ogólnych zasad savoir-vivre-u wobec osób z różnymi niepełnosprawnościami, poparte to jest przykładami z życia, samej autorki i nie tylko. Joni jest osobą głęboko wierzącą, jej niezwykłą historię, poruszającą ukryte struny naszych uczuć możemy poznać w książce "Joni" i tą polecam bez wahania każdemu.

Ja wiem, że to "Egzamin...

Kolejna świetna książka.
Pozycja ta mówi o tym, że żeby nasz niepełnosprawny przyjaciel zaakceptował swoją niepełnosprawność i chciał walczyć nawet z pozoru w beznadziejności swojej sytuacji o każdą nawet najmniejszą poprawę swojego stanu zdrowia ważne jest aby miał on obok siebie bliskie ważne w jego życiu osoby. Pamiętajmy jednak aby nie wyręczać swojego niepełnosprawnego przyjaciela w codziennych czynnościach jeśli jest w stanie zrobić je sam to pomoże mu w usprawnieniu siebie w dążeniu do takiego stopnia samodzielności na jaki pozwala mu jego obecny stan zdrowia. Dopingujmy naszego przyjaciela dodawajmy mu sił, wspierajmy go, pomóżmy mu znaleźć dobry dla niego sposób na wykonanie jakiejś czynności. Nawet nie zdajemy sobie czasami sprawy ile radości daje osobie niepełnosprawnej samodzielne wykonanie jakiejś nawet najprostszej czynności w sytuacji, gdy jeszcze nie tak dawno była ona przeszkodą nie do pokonania takim naszym prywatnym szczytem góry lodowej. Kiedyś jakiś lekarz powiedział mi, że jedną z najlepszych form rehabilitacji dla osoby niepełnosprawnej jest codzienne radzenie sobie w życiu, wykonywaniu codziennych czynności takich jak np. odkurzenie mieszkania siedząc na wózku, umycie okien po prostu codzienne życie bo to pozwala nam usprawnić się być bardziej niezależnym, samodzielnym, gdy już będziemy w stanie poradzić sobie z czynnościami dnia codziennego będziemy bardziej pewniejsi tego, że jeśli zabraknie już na tym świecie osób nam bliskich my z niewielką pomocą lub bez niej będziemy w stanie funkcjonować samodzielnie pomimo własnej niepełnosprawności.
Pamiętajmy, że jeśli jednak nasz niepełnosprawny przyjaciel nie będzie chciał podjąć walki my jego bliscy nie możemy go do niczego zmusić. Może być tak, że potrzebuje on czasu wyjścia z pierwszego szoku i zdania sobie jednocześnie sprawy że pomimo niepełnosprawności życie toczy się dalej i to od niego samego zależy jak to życie będzie wyglądało, niepełnosprawność wcale nie skazuje człowieka na monotonię życia w czterech ścianach własnego mieszkania, możemy być aktywni, szczęśliwi żyjący jak każdy zdrowy człowiek.
,,Przeżywamy kryzys po to aby trudne momenty w czasie jego trwania nas wzmocniły."

Kolejna świetna książka.
Pozycja ta mówi o tym, że żeby nasz niepełnosprawny przyjaciel zaakceptował swoją niepełnosprawność i chciał walczyć nawet z pozoru w beznadziejności swojej sytuacji o każdą nawet najmniejszą poprawę swojego stanu zdrowia ważne jest aby miał on obok siebie bliskie ważne w jego życiu osoby. Pamiętajmy jednak aby nie wyręczać swojego niepełnosprawnego...

To moje pierwsze spotkanie z Joni Eareckson Tadą, dlatego nie wiedziałam czego się spodziewać. Tytuł książki brzmiał jednak zachęcająco – „Egzamin z przyjaźni”. Czy więc można zdać egzamin z podstawowych więzów wiążących ludzi?
Książeczka wygląda bardzo niepozornie, jest małych rozmiarów i liczy niewiele ponad 100 stron. Przeczytałam ją w dwa dni. Pewnie zajęłoby mi to krócej, jednak czasami musiałam zastanowić się nad jej treścią.
Całość składa się z 8 rozdziałów. Z reguły na początku każdego z nich znajdziemy odwołanie do odpowiednio wybranego fragmentu Pisma Świętego. Następnie czytamy odwołania w codziennym życiu niepełnosprawnych, podobnych do jego treści. Autorka daje też gotowe wskazówki co do tego, w jaki sposób można pomóc osobom mniej sprawnym w ich codziennym życiu. Nie należy się obawiać, że przedstawione sytuacje są możliwe tylko w amerykańskich realiach, autorka pisze uniwersalne wskazówki, które można stosować dosłownie wszędzie, nawet w najuboższym kraju. Bo czy rozmowa z osobą z porażeniem mózgowym, albo przeprowadzenie przez ulicę ociemniałego coś kosztuje? No, pomijając poświęcony czas? Chyba nie.
Temat był dla mnie o tyle intrygujący, o ile dowiedziałam się, że autorka została sparaliżowana od szyi w dół w wieku kilkunastu lat i od tego czasu porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego. Ponadto prowadzi normalne życie, ma kochającego męża, przyjaciół, a także prowadzi serię wykładów na uniwersytetach. W książce zawarła wiele przykładów ze swojego życia, niejednokrotnie obnażając najbardziej intymne szczegóły swojego życia. Pokazała tym samym, że bycie sparaliżowanym nie trzeba leżeć w łóżku, a można wieść całkiem aktywne życie. Przybyła również do Polski w 1983 oraz 1995 roku. Pomimo kalectwa tryska optymizmem i hartem ducha, a napisana przez nią książeczka może być swoistym podręcznikiem podpowiadającym jak zaprzyjaźnić się z osobą niepełnosprawną, bez względu na rodzaj jej ograniczeń.

To moje pierwsze spotkanie z Joni Eareckson Tadą, dlatego nie wiedziałam czego się spodziewać. Tytuł książki brzmiał jednak zachęcająco – „Egzamin z przyjaźni”. Czy więc można zdać egzamin z podstawowych więzów wiążących ludzi?
Książeczka wygląda bardzo niepozornie, jest małych rozmiarów i liczy niewiele ponad 100 stron. Przeczytałam ją w dwa dni. Pewnie zajęłoby mi to...