Scenarzysta Neil Gaiman parokrotnie już współpracował z rysownikiem Dave’em McKeanem. W Polsce znane są chociażby takie efekty ich współpracy jak „Czarna orchidea”, „Sygnał do szumu” czy ilustracje w „Koralinie”. McKean zasłynął też okładkami do słynnej serii „Sandman” ze scenariuszem Neila Gaimana. Jednakże od czego zaczęła się ich współpraca?

Główny bohater wspomina swoje dzieciństwo. Wówczas poznał kręgarza, który podobno pracował dla Ala Capone. To właśnie jedna z jego opowieści jest głównym tematem albumu.

Scenarzysta świetnie ukazuje świat widziany oczami dziecka. Opowieść robi wrażenie rozmytych wspomnień, które autor niedokładnie pamięta i na bieżąco wprowadza poprawki. Sam świat przedstawiony jest dla młodej wersji bohatera nieznany i straszny. Nawet tak banalne elementy jak iluzjonista na przyjęciu urodzinowym wydają się przerażające. Zachowania dorosłych są tu dla dziecka niezrozumiałe, a relacje społeczne są na razie jedynie pustymi rytuałami.
Ciężko tu mówić o jakiejś fabule. Czytelnik dostaje ciąg powiązanych ze sobą wspomnień. Głównym elementem jest przyjęcie urodzinowe. Ciężko jednak powiedzieć, co tak naprawdę się na nim dzieje, bo sam narrator jest niewiarygodny. Z jednej strony nie za bardzo wiem jak w pewnym momencie opuszcza przyjęcie, a z drugiej przedstawiona historia to nie jest coś, co mogło wiedzieć dziecko. Być może trzeba to wytłumaczyć przez wspomnianą wcześniej niepewność wspomnień

Jednakże to, co jest najlepsze w tym komiksie to rysunki Dave’a McKeana. Artysta łączy tutaj fotorealizm z prostą niemal dziecięcą kreską. Bawi się kadrami i czasami ciężko się zorientować na co się w danej chwili patrzy. Całość utrzymana jest w chłodnych barwach. Domyślam się, że oryginalne wydanie z 1987 r. wiele straciło przez brak kolorów.

Podsumowując, rysunki i realizacja pierwsza klasa. Moim zdaniem jednak fabuła jest dosyć błaha i ciężko naprawdę się nią przejąć. Warto jednak zapoznać się ze względu na późniejszą współpracę obu twórców.

Scenarzysta Neil Gaiman parokrotnie już współpracował z rysownikiem Dave’em McKeanem. W Polsce znane są chociażby takie efekty ich współpracy jak „Czarna orchidea”, „Sygnał do szumu” czy ilustracje w „Koralinie”. McKean zasłynął też okładkami do słynnej serii „Sandman” ze scenariuszem Neila Gaimana. Jednakże od czego zaczęła się ich współpraca?

Główny bohater wspomina...

Niezły klimat, fajna konfrontacja brutalnego świata dorosłych z naiwnym światem dzieci, ale w ogólnym rozrachunku czegoś mi tutaj jednak zabrakło. Z komiksowych one-shotów Gaimana zdecydowanie bardziej podobały mi się "Morderstwa i tajemnice".

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Niezły klimat, fajna konfrontacja brutalnego świata dorosłych z naiwnym światem dzieci, ale w ogólnym rozrachunku czegoś mi tutaj jednak zabrakło. Z komiksowych one-shotów Gaimana zdecydowanie bardziej podobały mi się "Morderstwa i tajemnice".

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Klimatyczna historia i doskonałe rysunki.

Klimatyczna historia i doskonałe rysunki.

Każdy z nas ma historie z dzieciństwa. Jedne wspomnienia są przyjemne i lubimy do nich wracać, a inne chowamy w zakamarkach naszej nieświadomości. Jeszcze inne napawają nas dumą, ale i przerażeniem. Sam mógłby przywołać opowieści, w których ocierałem się nawet o śmierć.

Neil Gaiman ma takich historii na pęczki. Jedną z nich dzieli się z nami w Drastycznych Przypadkach. Oczywiście, jak to bywa ze wspomnieniami dzieci, takie historie to poplątanie faktów, wymysł wyobraźni i do tego filtr dziecięcego rozumienia świata. Takie połączenie daje piorunujące efekty.

Właśnie taki efekt jest w przypadku komiksu duetu Gaiman - McKean, który na stałe wpisał się w kanon historii obrazkowych. Ten komiks jest początkiem ich wieloletniej i bardzo owocnej współpracy. Jest to dzieło nowatorskie i jak to bywa u pisarza noszącego się na czarno, niebanalne.

Komiks przedstawia wspominania z dzieciństwa mężczyzny, który poznał kręgarza Ala Capone’a. Narrator w sposób bardzo sugestywny pokazuje analogie miedzy brutalnością świata dziecka i świata dorosłego. Zabawa w komórki, gdzie jedno dziecko za każdym razem odpada oraz systematyczne rozłupywanie czaszek, dobitnie pokazują, że i dziecko i dorosły w takich a nie innych warunkach potrafią przeżywać silne emocje, choć są to dwa różne światy, to dla jednego jak i drugiego ciężar, który musza udźwignąć jest porównywalny.

Takich momentów u Gaimana jest znacznie więcej, choćby wtedy, kiedy Al Capone czuje, że odkupuje swoje winy. A w jaki sposób, trzeba sprawdzić samemu. We mnie wzbudzało to ogromne emocje, sam nieraz spotykam się z podwójną moralnością i zbyt często czuję bezradność. Najgorsze w tym jest dla mnie to, że sam nie raz racjonalizuje swoje postępowanie i wymyślam przeróżne wytłumaczenia. Na całe szczęście nie mam nikogo na sumieniu jak boss chicagowskiej maffi. Gaiman bardzo sprytnie ukazuje brutalny świat gangsterów oczami dziecka.
Osobny akapit należy się Dave’owi McKeanowi, którego charakterystyczny malarski styl oszałamia ilością szczegółów i ukrytych znaczeń. Obrazy wspaniale oddają ducha opowieści, a każdy kadr zasługuje na oprawienie w ramę. Rysunki są tak mroczne jak cała historia.

Gaiman i McKean stworzyli komiks kompletny, który potrafi poruszyć na wielu płaszczyznach. Jedyną wadą tego dzieła jest długość, czterdzieści osiem stron zostawia ogromny niedosyt. Na całe szczęście panowie nie zaprzestali współpracy i chwała im za to.

Każdy z nas ma historie z dzieciństwa. Jedne wspomnienia są przyjemne i lubimy do nich wracać, a inne chowamy w zakamarkach naszej nieświadomości. Jeszcze inne napawają nas dumą, ale i przerażeniem. Sam mógłby przywołać opowieści, w których ocierałem się nawet o śmierć.

Neil Gaiman ma takich historii na pęczki. Jedną z nich dzieli się z nami w Drastycznych Przypadkach....

Sprzedam egzemplarz z autografem!

Zainteresowanych proszę o wiadomość prywatną.

Sprzedam egzemplarz z autografem!

Zainteresowanych proszę o wiadomość prywatną.

Muszę powiedzieć, że to jedna z najlepszych albo najlepsza powieść graficzna jaką przeczytałam. Żywię szczery podziw dla duetu Gaiman-McKean, a "Drastyczne przypadki" to esencja talentu obydwu panów.

Muszę powiedzieć, że to jedna z najlepszych albo najlepsza powieść graficzna jaką przeczytałam. Żywię szczery podziw dla duetu Gaiman-McKean, a "Drastyczne przypadki" to esencja talentu obydwu panów.