Tom zdecydowanie dla miłośników twórczości Gaimana. Prezentowane w nim historie są bardzo różne zarówno pod względem fabuły jak i kreski ale jak dla mnie jest to interesujące uzupełnienie zarówno serii Sandman, jak i próba zrozumienia jaką drogą twórczą szedł Neil Gaiman.

Tom zdecydowanie dla miłośników twórczości Gaimana. Prezentowane w nim historie są bardzo różne zarówno pod względem fabuły jak i kreski ale jak dla mnie jest to interesujące uzupełnienie zarówno serii Sandman, jak i próba zrozumienia jaką drogą twórczą szedł Neil Gaiman.

Neil Gaiman należy bez wątpienia do tych komiksowych scenarzystów, których historia zapamięta ze stworzenia znakomitej serii. Mowa rzecz jasna o „Sandmanie”, który stanowi opus magnum brytyjskiego twórcy. Na przestrzeni lat stworzył on ponadto także kilka mniejszych komiksowych form (jedna dotyczy zresztą Sandmana),które zebrano w zbiorze „Dni pośród nocy”. Był on już kiedyś wydany w Polsce, ale ponad dziesięć lat temu, nadszedł więc najwyższy czas na reedycję. Czy album spełnia wysokie oczekiwania tak fanów Władcy Snów, jak i innych komiksiarzy? O tym poniżej.

Trzy z pięciu zamieszczonych tu opowiadań krąży dookoła Potwora z Bagien. „Jack w zieleni” przybliża nam postać kolejnego roślinnego żywiołaka, „Bracia” opowiadają o próbach powstrzymania dziwnego śmieciowego stwora, który zaburza rytm dużego miasta, a „Drzewa jak bogowie” powracają do postaci Jasona Woodrue, niegdysiejszego przeciwnika bagiennego alter ego Aleca Hollanda. „Przytul mnie” to przejmująca historia o ludziach i duchach poszukujących bliskości, z kolei „Teatr nocy” przybliża nam historię pewnego okultystycznego przyjęcia oraz pokazuje spotkanie dwóch Sandmanów.

Jak pisałem we wstępie, Gaiman zyskał sławę głównie dzięki wspaniałej interpretacji postaci Sandmana. W „Dniach pośród nocy” dostajemy jedną opowieść umiejscowioną w tym uniwersum. Na dobrą sprawę mogłaby być ona załączona do „Preludiów i nokturnów”, ponieważ jej akcja dzieje się w czasie, gdy Władca Snów przebywał uwięziony w posiadłości londyńskiego magusa oraz dobrze uzupełnia tamtą opowieść. „Teatr nocy” prezentuje się całkiem dobrze. Jedyna historia w zbiorze nawiązująca do najsłynniejszego Gaimanowskiego bohatera czaruje przede wszystkim klimatem. Z każdej strony wylewa się mrok, czemu sprzyja zwłaszcza umiejscowienie głównej części fabuły podczas przyjęcia londyńskich okultystów. Ciekawie wypada także pokazanie innej persony używającej imienia Sandman – ta wersja jest zdecydowania bardziej przyziemna, a dla czytelników znających bohatera całego cyklu, ciekawostką będzie porównanie tych dwóch postaci.

Jednak to nie opowieść nawiązująca do Władcy Snów jest w tym zbiorze najlepsza. To miano należy się bowiem „Przytul mnie”, historii o powracającym z Ameryki, gdzie pomagał Potworowi z Bagien, Johnie Constantinie. To tutaj najbardziej „czuć Gaimana” – całość jest bardzo nostalgiczna i osobliwie hipnotyzująca. W zasadzie fabuła jest bardzo prosta, ale sztuka polega na tym, by nawet te, zdawałoby się błahe przemyślenia, przedstawić w intrygujący sposób. I tak właśnie stało się w tym przypadku. Bo Gaiman pisze na dobrą sprawę o zwykłej potrzebie bliskości, ale sposób w jaki to robi, jest oszałamiający. Pełno tu emocji, które za pośrednictwem bohaterów może poczuć także czytelnik.

Pozostałe trzy opowiadania zamieszczone w tym zbiorze nawiązują do postaci Potwora z Bagien. Dwa z nich prawie w ogóle do mnie nie trafiły i nie będę udawał, że jest inaczej. „Jack w zieleni” i „Drzewa jak bogowie” trącą nieco pretensjonalnością. Filozofowanie, jakie uskutecznia w nich autor nie jest zbyt przekonujące, w podobnej konwencji lepiej sprawdza się ojciec zrewitalizowanego oblicza Potwora, czyli Alan Moore. Ale nie jest tak, że Gaiman w ogóle nie czuje tego bohatera. Udowadniają to „Bracia”. Ta, inspirowana umieszczonym w trzecim tomie „Potwora...” „Ogrodzie rozkoszy ziemskich” opowieść, jest w zasadzie oparta na podobnych założeniach zmiany rzeczywistości pod wpływem mocy żywiołaka. Twórcy udało się pokazać, że ratunek przed, wydawałoby się, obezwładniającym zagrożeniem, potrafi nadejść z najmniej spodziewanej strony, a ktoś, kim łatwo pogardzać, może okazać się bohaterem.

Wizualnie jest tu dość różnorodnie. „Jacka w zieleni” rysował Simon Bisette, twórca pracujący dawniej z Alanem Moorem przy „Potworze z Bagien”. Jego praca przypomina jako żywo tamten tytuł – jest nieco retro, ale też i sugestywnie, a to dobrze pasuje do postaci roślinnego żywiołaka. W „Braciach” jest z kolei bardzo „ejtisowo”, co jednym się spodoba, innym już niekoniecznie. A ostatnie dwa opowiadania są już zupełnie inne – bardziej mroczne, rozmyte, artystyczne. To także bardzo specyficzny styl, ale w innym rozumieniu tego słowa, wydaje się jednak, że takie podejście idealnie pasuje do onirycznego i sentymentalnego charakteru obu tych opowieści.

„Dni pośród nocy” cierpią na przypadłość wielu antologii – jest to tytuł nierówny. Wydaje się jednak, że jasnych punktów jest tu więcej, a jeden, najjaśniejszy albumowy highlight sprawia, że warto postawić ten komiks na swojej półce. W znacznej mierze obcujemy tu z wczesnym Gaimanem, co momentami czuć – autorowi brakuje momentami obycia w komiksowym medium. Prawdziwie rewelacyjne opowieści miały wyjść spod jego pióra później, ale już tutaj czuć niezaprzeczalny potencjał, który w kolejnych etapach kariery Anglika objawił się już z pełną mocą.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2019/06/dni-posrod-nocy-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Arena Horror - http://arenahorror.pl/ARENA_HORROR/komiksy/dni_posrod_nocy.HTML

Neil Gaiman należy bez wątpienia do tych komiksowych scenarzystów, których historia zapamięta ze stworzenia znakomitej serii. Mowa rzecz jasna o „Sandmanie”, który stanowi opus magnum brytyjskiego twórcy. Na przestrzeni lat stworzył on ponadto także kilka mniejszych komiksowych form (jedna dotyczy zresztą Sandmana),które zebrano w zbiorze „Dni pośród nocy”. Był on już...

MNIEJ ZNANE OBLICZE GAIMANA

Najsłynniejszym dziełem Gaimana, chyba nie tylko na polu opowieści graficznych, bez dwóch zdań jest „Sandman” – przełomowa, wielokrotnie nagradzana, kultowa już seria Vertigo, z którą autor nie mógł się nigdy ostatecznie zerwać i coraz wraca do tego świata. W międzyczasie jednak stworzył też wiele świetnych historii zarówno dla Marvela, jak i DC, a w tym tomie zebrano różne krótkie opowiastki napisane dla drugiego z tych wydawnictw. Opowiastki tak znakomite, że „Dni pośród nocy” uznane zostały jednym z najlepszych komiksów w dziejach.

Wołający „przytul mnie, samotny duch. Potwór z bagien spotykający na swojej drodze niezwykłego przybysza i zagłębiający tajemnice istnienia. Sandman ze Złotej Ery spotykający swojego współczesnego odpowiednika. Wszyscy oni zanurzają się w szaleństwo, naturę i ukrytą przed oczami zwykłych ludzi stronę naszego świata. Pojawia się nawet Batman!

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2019/05/dni-posrod-nocy-neil-gaiman-matt-wagner.html

MNIEJ ZNANE OBLICZE GAIMANA

Najsłynniejszym dziełem Gaimana, chyba nie tylko na polu opowieści graficznych, bez dwóch zdań jest „Sandman” – przełomowa, wielokrotnie nagradzana, kultowa już seria Vertigo, z którą autor nie mógł się nigdy ostatecznie zerwać i coraz wraca do tego świata. W międzyczasie jednak stworzył też wiele świetnych historii zarówno dla Marvela, jak i...

Zamieszczone w tym zbiorku one-shoty ze świata "Potwora z Bagien" jakoś mnie nie porwały, ale za to wzbudziły moje zainteresowanie runem Alana Moore'a - Egmoncie, czekam na dodruk! Największą perełką tego albumu jest bezapelacyjnie historyjka poboczna ze świata Sandmana - "Sandman: Teatr Nocy" - która idealnie dopełnia wydarzenia przedstawione w tomie pierwszym cyklu głównego (tj. w "Preludiach i Nokturnach"). Właściwie, aż dziw bierze, że w twardookładkowej reedycji nie pokuszono się o zamieszczenie "Teatru Nocy" w tomie pierwszym; seria bardzo by na tym zyskała. // Na chwilę obecną, kolejność czytania serii o Sandmanie przedstawia się imo następująco (kolejność nie według czasu powstawania, ale według chronologii wydarzeń): 1. Sandman: Senni Łowcy (powieść ilustrowana lub komiks; komiks lepszy) / 2. Sandman tom 1.: Preludia i Nokturny / 3. Sandman: Teatr Nocy (ze zbioru "Dni pośród nocy", czytać gdzieś pośrodku tomu pierwszego) / 4. Sandman tom 2.: Dom lalki / 5. Sandman tom 3.: Kraina snów / 6. Morderstwa i tajemnice (spoza cyklu, ale można potraktować jako genezę Lucyfera) / 7. Sandman tom 4.: Pora mgieł / 8a i 8b: od tej pory można czytać równolegle kolejne tomy Sandmana i sięgnąć po pierwszy tom serii odpryskowej "Lucyfer" ze scenariuszami Mike'a Careya. -- rozpiskę będę kontynuował i przebudowywał w miarę dalszego zapoznawania się ze światem "Sandmana" i wszystkimi albumami pobocznymi. Może komuś się to przyda.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Zamieszczone w tym zbiorku one-shoty ze świata "Potwora z Bagien" jakoś mnie nie porwały, ale za to wzbudziły moje zainteresowanie runem Alana Moore'a - Egmoncie, czekam na dodruk! Największą perełką tego albumu jest bezapelacyjnie historyjka poboczna ze świata Sandmana - "Sandman: Teatr Nocy" - która idealnie dopełnia wydarzenia przedstawione w tomie pierwszym cyklu...

Komiks Neila Gaimana, który, moim zdaniem, jest mistrzem krótkiej formy i jednym z najlepszych scenarzystów komiksowych. Jego zbiór wczesnych opowieści graficznych, "Dni pośród nocy", to przegląd typowych dla niego nastrojów, od lekko filozoficznej i pozbawionej akcji opowieści o Potworze z Bagien, poprzez niesamowicie narysowaną - naszkicowaną w zasadzie - historię z udziałem Johna Constantine'a, po kryminał w stylu literatury groszowej lat 30. z prawie-Sandmanem w roli głównej. Sen to mój ulubiony bohater, wykreowany przez Gaimana, zaraz obok - Śmierć.

Komiks Neila Gaimana, który, moim zdaniem, jest mistrzem krótkiej formy i jednym z najlepszych scenarzystów komiksowych. Jego zbiór wczesnych opowieści graficznych, "Dni pośród nocy", to przegląd typowych dla niego nastrojów, od lekko filozoficznej i pozbawionej akcji opowieści o Potworze z Bagien, poprzez niesamowicie narysowaną - naszkicowaną w zasadzie - historię z...

Bardzo ciekawe fabularnie, czyli Gaiman w stylu dobrym i sprawdzonym. Co do rysunków, to ZDECYDOWANIE NIE w moim guście. Zamazane kreski, bohomazy a'la czterolatek z ADHD, pogięte kreski. Fe!

Bardzo ciekawe fabularnie, czyli Gaiman w stylu dobrym i sprawdzonym. Co do rysunków, to ZDECYDOWANIE NIE w moim guście. Zamazane kreski, bohomazy a'la czterolatek z ADHD, pogięte kreski. Fe!

Polowa komiksu bardzo mi sie spodobala, a druga polowa byla taka sobie. Rysunki sa ciekawe i bardzo mi sie spodobaly. Fanom Gaimana bardzo polecam.

Polowa komiksu bardzo mi sie spodobala, a druga polowa byla taka sobie. Rysunki sa ciekawe i bardzo mi sie spodobaly. Fanom Gaimana bardzo polecam.