N°14 /2017

Książkę nabyłam drogą letniego zauroczenia. Tak bardzo spodobała mi się jej okładka w witrynie jednej z koszalińskich księgarni, że weszłam, kupiłam i zachwycałam się nowym zgrabnym nabytkiem. Tak było do momentu kiedy zaczęłam ją czytać. Według mnie coś tutaj poszło nie tak. Przez tę zawiłą opowieść udało mi się przebrnąć dopiero za drugim podejściem. Owszem historia jest ciekawa, ale już od pierwszych stron utonęłam w serii faktów, wydarzeń, nazwisk, dat, projektów i tak już było do końca. Bardzo męcząca i irytująca lektura, w której zrozumieniu nie pomaga skromna ilość zdjęć. Taki natłok informacji sprawił, że nawet po dwukrotnym przeczytaniu książki nie pamiętam za wiele, zaledwie trzy nazwiska: Lachert, Szanajca, Le Corbusier. Pierwsi dwoje wymienieni są w tytule, a o tym ostatnim słyszałam wcześniej. Wielki stracony potencjał, bo temat jest naprawdę ciekawy. Uwielbiam architekturę oraz awangardę, teoretycznie powinnam być zachwycona. Niestety, nie polecam tego reportażu, chyba, że Warszawiakom, gdyż Lachert i Szanajca byli najbardziej twórczymi architektami Warszawy. Można tam do dziś odnaleźć budynki ich autorstwa.

Chętnie obejrzałabym film zainspirowany ich historią: Lachert i Szanajca, para marzycieli śniąca o lepszych mieszkaniach dla robotników, które II wojna światowa obróci w pył i gruz. Byłby z tego naprawdę porywający scenariusz filmu hollywoodzkiego lub kina autorskiego.

Cytaty, które mi się spodobały:
„Nic nie zacieśnia lepiej więzi międzyludzkich niż wspólne obcowanie ze sztuką”.
Słowa Corbusiera: „Paryż to stół biesiadny, na który od dwóch tysięcy lat wnosi się nowe potrawy, nie uprzątając resztek„

N°14 /2017

Książkę nabyłam drogą letniego zauroczenia. Tak bardzo spodobała mi się jej okładka w witrynie jednej z koszalińskich księgarni, że weszłam, kupiłam i zachwycałam się nowym zgrabnym nabytkiem. Tak było do momentu kiedy zaczęłam ją czytać. Według mnie coś tutaj poszło nie tak. Przez tę zawiłą opowieść udało mi się przebrnąć dopiero za drugim podejściem. Owszem...