Spisowi temu należy się komentarz kisielowy, ale nawet ja (nikt) nie umiem takim prostactwem operować.

Dużo mało wyszukanych słów, a mało dużej treści. W zasadzie książka wizualizuje mi się jako taka oto scenka: Siedzi w piwnicy bez okien, na odwróconym wiadrze, w półmroku, stary facet ubrany w zgniło zielony sweter, a przed nim kopiec 250 ziemniaków i dwa worki (na dobre i złe ziemniaki). Chłop podejmuje łapą kartofla, ogląda czy się nada i wrzuca do odpowiedniego wora.

Samozwańczy Pan Bóg, potwór błotny polityki operujący wrażliwością poniżej czynnika ludzkiego, jedynie instynkty zwąchuje, węszy za celami chcicy. Pisarstwo Gombrowicza jednym epitetem z wypocinami Himilsbacha zrównuje, połowę wymienionych osób obraża samym ich uwzględnieniem, bo mówi o nich nic i w dodatku brzydko.

Być może wrażenie takie, bo Kisielewski dyktował treść książki albo rozmawiał z tym, który notował. Jerzy Waldorff w "Słowie o Kisielu" napisał, że Kisiel pisał bardzo niezgrabnymi, dziecinnymi literami-kulfonami. No więc tak też brzmi jego język w Abecadle. Paskudztwo. Nie oceniam, bo się nie znam na polityce, a autor ponoć słynął z celnych sądów i niezależności intelektualnej.

Spisowi temu należy się komentarz kisielowy, ale nawet ja (nikt) nie umiem takim prostactwem operować.

Dużo mało wyszukanych słów, a mało dużej treści. W zasadzie książka wizualizuje mi się jako taka oto scenka: Siedzi w piwnicy bez okien, na odwróconym wiadrze, w półmroku, stary facet ubrany w zgniło zielony sweter, a przed nim kopiec 250 ziemniaków i dwa worki (na dobre...