Chcąc nie chcąc jest to jednak publicystyka, brzydko się starzeje. Nazwiska stają się nieoczywiste lub zupełnie nieznane, czas nie obchodzi się z "Abecadłem" łaskawie. Odmawianie jednak autorowi poczucia humoru( jak to czyni jeden z przedmówców) jest jednak bezczelnością. Niektóre anegdoty(szczególnie z Catem-Mackiewiczem i Szczecinem, lub z Janem XXIII i św. Jerzym) wyborne, na poziomie nieosiągalnym współczesnym publicystom. Na pewno warto przeczytać- z asystą wikipedii, aby wiedzieć o kim mowa.

Chcąc nie chcąc jest to jednak publicystyka, brzydko się starzeje. Nazwiska stają się nieoczywiste lub zupełnie nieznane, czas nie obchodzi się z "Abecadłem" łaskawie. Odmawianie jednak autorowi poczucia humoru( jak to czyni jeden z przedmówców) jest jednak bezczelnością. Niektóre anegdoty(szczególnie z Catem-Mackiewiczem i Szczecinem, lub z Janem XXIII i św. Jerzym)...

Mam wrażenie, że bardzo się zestarzała ta książka. Dość nudnawa. Z porównaniu z Alfabetem Urbana, brakuję jej dowcipu, autoironii.

Mam wrażenie, że bardzo się zestarzała ta książka. Dość nudnawa. Z porównaniu z Alfabetem Urbana, brakuję jej dowcipu, autoironii.

Chcąc dobrze poznać historię PRL-u, nie sposób pominąć tej pozycji . Subiektywny przegląd postaci mających jakiekolwiek znaczenie w życiu politycznym, społecznym i kulturalnym. Zawsze warto.

Chcąc dobrze poznać historię PRL-u, nie sposób pominąć tej pozycji . Subiektywny przegląd postaci mających jakiekolwiek znaczenie w życiu politycznym, społecznym i kulturalnym. Zawsze warto.

Z Kisiela dziś pozostał już tylko lekko wyblakły blask słynnych felietonów na ostatniej stronie „TP” i jakże trafne nazwanie komuny „skandaliczną dyktaturą ciemniaków” - za co esbecja go obiła (niczym - nie przymierzając - sanacyjni oficerkowie Dołęgę-Mostowicza).

Są jednak rzeczy, które starzeją się szybciej niż inne. Należy do nich i ten "Alfabet", który 30 lat temu może i był zabawny - w ramach ówczesnych kanonów.

Dziś jednak razi wieloma wadami, składającymi się niestety na jedno krótkie - może nawet i lekko niesprawiedliwe - określenie: dziaderstwo (tak, wiem, że Przeszłego nie należy oceniać miarą Dzisiejszego, zwłaszcza jeśli chodzi o indywidualistycznego felietonistę, ale…)

Z Kisiela dziś pozostał już tylko lekko wyblakły blask słynnych felietonów na ostatniej stronie „TP” i jakże trafne nazwanie komuny „skandaliczną dyktaturą ciemniaków” - za co esbecja go obiła (niczym - nie przymierzając - sanacyjni oficerkowie Dołęgę-Mostowicza).

Są jednak rzeczy, które starzeją się szybciej niż inne. Należy do nich i ten "Alfabet", który 30 lat temu...

Plotkarska książeczka wydana 30 lat temu i przedstawiająca krótkie i celne charakterystyki ówczesnych postaci z życia publicznego. Zdecydowana większość bohaterów książki nie żyje, rzecz się zatem zestarzała, ale ratuje ją poczucie humoru Kisiela i celne opinie o ludziach ze świecznika. Lektura może być ciekawa dla czytelników znających historię, reszcie większość nazwisk nic nie powie.

Książeczka wydana w 1990 zawiera krótkie charakterystyki znanych osób, wówczas takich rzeczy wydawano sporo, ludzie zachłystywali się wolnością słowa, ale też ploteczkami z życia elit (nie było jeszcze tabloidów ani Pudelka). Wróciłem do lektury po latach by sprawdzić na ile się zestarzała, trochę tak i zaraz wyjaśnię dlaczego.

Daje Kisiel krótkie charakterystyki osób znanych przed wojną, w czasie wojny i w PRLu, ale zdecydowana większość tych ludzi już dawno nie żyje. Dla obecnego czytelnika nieznającego historii te nazwiska nic nie znaczą, dlatego książka może nudzić. Kto zna owe czasy lub lubi historię, może być zainteresowany.

Parę rzeczy tam uderza, np. sporo prominentów PRLowskich miało pokręcone życiorysy, zaczynali np. jako endecy czy narodowcy przed wojną, a potem się przekabacili na komunistów. I teraz spotyka się takie farbowane lisy...

Ma Kisiel zdolność do celnej charakterystyki ludzi w kilku słowach. Dwie cechy wyróżnia: inteligencję przeciw głupocie i odwagę przeciw tchórzostwu, przy czym kombinacje są cztery. A tych najlepszych, czyli inteligentnych i odważnych prawie nie ma, no jest jeden, sam Kisiel...

Sporo tam anegdotek, ale jako źródło historyczne nie polecam, bo powtarza często Kisiel ploteczki warszawskie dalekie od prawdy. Natomiast charakterystyki osób różnych ma celne, trafia w punkt, mówi np. o Michniku: „bardzo odważny, z charakterem. Czy jest to wielka głowa polityczna – mam wątpliwości”. O Jaruzelskim: „Ja myślę, że on jest człowiek bojowy. To znaczy boi się, i wie czego się bać, bo przeżył dużo. Dlatego jest super ostrożny.”

Poza tym rekomenduje Kisiel książki, niektóre czytałem, na przykład 'Główne nurty marksizmu' Kołakowskiego, ale Tyrmanda już nie, nie omieszkam przeczytać.

W sumie lektura tylko dla amatorów tej tematyki.

Plotkarska książeczka wydana 30 lat temu i przedstawiająca krótkie i celne charakterystyki ówczesnych postaci z życia publicznego. Zdecydowana większość bohaterów książki nie żyje, rzecz się zatem zestarzała, ale ratuje ją poczucie humoru Kisiela i celne opinie o ludziach ze świecznika. Lektura może być ciekawa dla czytelników znających historię, reszcie większość nazwisk...

Świetna książka przedstawiająca sylwetki, ciekawostki i anegdoty o osobach z historii Polski z którymi się w swoim życiu "Kisiel" stykał. Pomimo iż musiałem wiele nazwisk sprawdzać to czytało ją się szybko i przyjemnie, polecam, świetnie rozluźnia i momentami zabawna - w stylu legendarnego "Kisiela".

Świetna książka przedstawiająca sylwetki, ciekawostki i anegdoty o osobach z historii Polski z którymi się w swoim życiu "Kisiel" stykał. Pomimo iż musiałem wiele nazwisk sprawdzać to czytało ją się szybko i przyjemnie, polecam, świetnie rozluźnia i momentami zabawna - w stylu legendarnego "Kisiela".

Przydatna przy czytaniu "Dzienników".

Przydatna przy czytaniu "Dzienników".

Kisiel to jeden z najbardziej przenikliwych obserwatorów życia publicznego w Polsce. Nie chadzał na kompromisy. Śmiały, nieraz wręcz ocierający się o zuchwałość komentator polskiej sceny. Warto go czytać.

Kisiel to jeden z najbardziej przenikliwych obserwatorów życia publicznego w Polsce. Nie chadzał na kompromisy. Śmiały, nieraz wręcz ocierający się o zuchwałość komentator polskiej sceny. Warto go czytać.

Spodziewałem się znacznie więcej. Większość opisów dość przeciętna,tuzinkowa i krótka, za krótka.

Spodziewałem się znacznie więcej. Większość opisów dość przeciętna,tuzinkowa i krótka, za krótka.

Swego czasu takich "Abecadeł" i rozmaitych "Alfabetów" było dość sporo. Ten Kisiela - inteligentny, błyskotliwy, złośliwy.

Swego czasu takich "Abecadeł" i rozmaitych "Alfabetów" było dość sporo. Ten Kisiela - inteligentny, błyskotliwy, złośliwy.