Nie będę ukrywał, że książka skojarzyła mi się z „Nerve”. Oczywiście jeśli chodzi o pomysł. W sumie to nie wiem, która była wcześniej, ale ja akurat po „Game” sięgnąłem w drugiej kolejności.
Trudno mi jednoznacznie ocenić tę powieść. Na pewno tematyka jest istotna, osobiście przeraża mnie, co dzisiaj młodzi ludzi robią ze swoim życiem, sięgając po dziwne gry, zatracając się w nich (dosłownie…) bez reszty… „Lajki”, „levele” i inne „fejmy”, bez tego nie istnieją… Smutne, naprawdę…
Aż chciałoby się zacytować jeden z tekstów grupy Loesje: „Nie spoczywaj na lajkach”…
Ale wrócę do samej powieści. Wszystko, generalnie, jest w porządku, ale przeszkadzał mi trochę sposób prowadzenia narracji. Nie zrozumcie mnie źle, nie jestem święty, potrafię rzucać mięsem, zwłaszcza oglądając mecz lub grając w piłkę, ale tutaj było to trochę sztuczne. Uważam, że wulgaryzm musi mieć uzasadnioną ekspresję, tu – odniosłem wrażenie – tak nie jest. Bohaterowie mogą sobie generalnie kląć, ale taka narracja? Przesadzone… I w ogóle po co?
Skoro o bohaterach mowa, nie wiem, czy HP jest wiarygodny, trochę trudno mi go było „kupić” jako tego, który robi to, co robi. Choć to tylko moje wrażenie!
Książkę czyta się szybko, na pewno można się wciągnąć, choć i zbędnych fragmentów, bez których obyłaby się książka, też nie brakuje.
Mogę polecić, zapewne sięgnę też po „Buzz”, bo już dawno temu kupiłem za śmieszne pieniądze
Bez szału, ale przyzwoicie, po prostu dobrze.

Nie będę ukrywał, że książka skojarzyła mi się z „Nerve”. Oczywiście jeśli chodzi o pomysł. W sumie to nie wiem, która była wcześniej, ale ja akurat po „Game” sięgnąłem w drugiej kolejności.
Trudno mi jednoznacznie ocenić tę powieść. Na pewno tematyka jest istotna, osobiście przeraża mnie, co dzisiaj młodzi ludzi robią ze swoim życiem, sięgając po dziwne gry, zatracając się...