Kolejna książka którą przeczytałam tej autorki. Bardzo lekka i przyjemna, ale niektóre wątki moim zdaniem nie powinny mieć miejsca.
Nie rozumiem czemu autorka na początku napisała, jak dziewczyna fascynuje się szklanymi drzwiami, samolotami, lotniskiem. Dobrze, nie leciała samolotem i to była jej pierwsza taka wyprawa, ale później podając kolejne fakty z życia dziewczyny, że miała złe towarzystwo i z nimi 'balowała' a jej najlepsza przyjaciółka umarła, to ej ale musiała widzieć trochę więcej świata niż drzwi klasztorne.
W następnej kolejności to to, że główna bohaterka mówi że uczęszczała na zajęcia z teologii, a do swojej rodziny powiedziała że nic nie studiuje... coś tu się fakty nie zgadzają... co myślicie na ten temat? Czy mi tylko coś się nie zgadza?

Kolejna książka którą przeczytałam tej autorki. Bardzo lekka i przyjemna, ale niektóre wątki moim zdaniem nie powinny mieć miejsca.
Nie rozumiem czemu autorka na początku napisała, jak dziewczyna fascynuje się szklanymi drzwiami, samolotami, lotniskiem. Dobrze, nie leciała samolotem i to była jej pierwsza taka wyprawa, ale później podając kolejne fakty z życia dziewczyny,...

Prowadzenie fabuły jak i sposób narracji jeszcze jak Cię mogę, oceniłbym na 4/10, ale ilość błędów stylistycznych, logicznych oraz notorycznie gubionych podmiotów jest ZATRWAŻAJĄCA

"Był pierwszym stworzeniem w całym domu, który z miejsca mnie zaakceptował." - i wiele wiele innych.

ODRADZAM LEKTURY, za to polecam Pani Gaji Kołodziej udać się na kurs poprawnej polszczyzny.

Prowadzenie fabuły jak i sposób narracji jeszcze jak Cię mogę, oceniłbym na 4/10, ale ilość błędów stylistycznych, logicznych oraz notorycznie gubionych podmiotów jest ZATRWAŻAJĄCA

"Był pierwszym stworzeniem w całym domu, który z miejsca mnie zaakceptował." - i wiele wiele innych.

ODRADZAM LEKTURY, za to polecam Pani Gaji Kołodziej udać się na kurs poprawnej...

Strasznie denerwowała mnie główna bohaterka przez swoje ograniczenie, maniakalną religijność, wstawianie wszędzie gdzie się da słowa "Bóg"(można powiedzieć, że jestem innej wiary) oraz jej irytujące przemyślenia. Jednakże, świat przedstawiony, postacie i fabuła są dobre a sama powieść dużo dzięki nim zyskuje.
Gaję Kołodziej i jej twórczość bardzo lubię, miałam przyjemność poznać ją na jednym ze spotkań autorskich ale...
"Przemilczenia" to chyba jej najgorsza książka.
Miejmy nadzieję, że "Jokey" gdy wreszcie wyjdzie będzie lepszy.

Strasznie denerwowała mnie główna bohaterka przez swoje ograniczenie, maniakalną religijność, wstawianie wszędzie gdzie się da słowa "Bóg"(można powiedzieć, że jestem innej wiary) oraz jej irytujące przemyślenia. Jednakże, świat przedstawiony, postacie i fabuła są dobre a sama powieść dużo dzięki nim zyskuje.
Gaję Kołodziej i jej twórczość bardzo lubię, miałam przyjemność...

Bardzo się ucieszyłam otrzymując egzemplarz tej książki, gdyż myślę, iż spokojnie mogę się nazwać wielbicielką twórczości Gai Kołodziej. Czytałam już trzy, z tą cztery, jej dzieła i wszystkie bardzo mi się podobały. Nie są to może najbardziej ambitne książki świata, jednak mają w sobie to coś, co sprawia, że uśmiecham się podczas czytania. Czytając opis Przemilczeń zauważyłam, że fabuła dosyć bardzo różni się od poprzednich. Tyczy się poważniejszych tematów, a bohaterka nie jest zakochaną nastolatką ani marzącą o sławie dziewczyną.

Edmunda nigdy nie zastanawiała się nad swoją przeszłością. żyła tym, co teraz i myślała o tym, co później. Chciała zostać zakonnicą i niczego więcej jej nie trzeba było. Jak się okazuje, przeszłość myślała o dziewczynie i zapragnęła się odezwać. Edmunda nagle staje się osobą z prawdziwą rodziną, imieniem i nazwiskiem. Po dwudziestu latach poszukiwań zrozpaczonego ojca, a w końcu jego śmierci, Gabrielowi Krzyżewskiemu, powiernikowi i wykonawcy testamentu, udaje się ją odnaleźć. Ariadna Horodecka została wykradziona przez własną matkę, która uciekła z pieniędzmi, i porzucona na schodach klasztoru. Jak się okazuje ojciec nigdy nie przestał jej szukać, a w testamencie zostawił mnóstwo pieniędzy na dalsze poszukiwania.

Edmunda zostaje zabrana z klasztoru by poznała swoje przyrodnie rodzeństwo. Okazuje się, że dom, w którym tymczasowo zamieszka jest ogromną rezydencją, w której organizowane są bale, znajduje się biblioteka i pracuje służba. Dziewczyna nauczona jeść, co jest i pomagać w sprzątaniu ma ogromne trudności z przystosowaniem się do nowych warunków. Nie wie, jak się zachowywać. Problemem też jest trójka rodzeństwa, które nie jest zachwycone powrotem starszej siostry. Najstarszy, Krzyś, zachowuje się w stosunku do niej neutralnie. Pokazuje jej, iż ją zauważył, jednak nic więcej. Ola otwarcie prezentuje wrogość i nawet pan Krzyżewski, prawny opiekun dzieci, ma z nią problem. Najmłodsza, Wandzia, każe się nazywać Królewną Konstancją i jest naprawdę dobrym dzieckiem. Nie zwraca jednak na Edmundę dużej uwagi.

Dziewczyna na kilka tygodni musi stać się Ariadną Horodecką. Wcale się nią nie czuje i ma z tym duże problemy. Nawiązuje przyjaźń z Elizą, sprzątaczką, oraz jej rodziną. W rezydencji jej ojca panuje mnóstwo niepisanych zasad, których nie zna, ale musi ich przestrzegać. Chciałaby już wrócić do Zgromadzenia i spełnić swoje marzenie zostania zakonnicą.

Najbardziej zaskakującym dla mnie faktem było to, iż Edmunda swoje myśli poświęcała Bogu i dzieciom. Nie było w nich miejsca na mężczyzn czy zbędne uczucia. Sama nie wiem, czy poczułam się rozczarowana, czy spodobała mi się ta zmiana w twórczości Gai Kołodziej. Czytałam jej, na przykład, Księżniczkę w blasku sławy i cieniu obsesji i bardzo mi się ta książka podobała. Ta jest całkiem inna, ale również ma w sobie to, co uwielbiam w twórczości tej autorki. Bardzo dobrze mi się czyta to, co napisała. Przyznam jednak, że te rozważania Edmundy bardzo mnie irytowały. Rozumiem miłość do Boga i ją akceptuję, jednak tutaj w pewnym momencie miałam tego dość

Przemilczenia czyta się bardzo szybko. Człowiek siądzie, mrugnie i nagle koniec. Z chęcią dalej towarzyszyłabym Ariadnie w jej przygodach. Przywiązałam się do Wandzi i pana Krzyżewskiego i bardzo nie chciałam się z nimi żegnać. Spodobała mi się ta różnorodność postaci. Każda z nich miała swój charakter, swoje zwyczaje. Gaja Kołodziej bardzo się rozwinęła, jeśli chodzi o kunszt literacki i mam nadzieje, że szybko powstanie jej jakaś nowa książka. Z przyjemnością ją przeczytam.

Ciekawi mnie, skąd autorka ma tyle pomysłów. Z tego, co zauważyłam, jej książki wychodzą rok w rok. I z każdą jest coraz lepiej. W Przemilczeniach irytował mnie tylko natłok pobożnych myśli. Jak już pisałam, rozumiem pobożność Ariadny, jednak co za dużo to niezdrowo.

Bardzo się ucieszyłam otrzymując egzemplarz tej książki, gdyż myślę, iż spokojnie mogę się nazwać wielbicielką twórczości Gai Kołodziej. Czytałam już trzy, z tą cztery, jej dzieła i wszystkie bardzo mi się podobały. Nie są to może najbardziej ambitne książki świata, jednak mają w sobie to coś, co sprawia, że uśmiecham się podczas czytania. Czytając opis Przemilczeń...

Dotychczas nie mogłam być obiektywna względem książek tejże autorki, ze względów osobistych, ale po przeczytaniu "Przemilczeń", uznaję iż kunszt literacki Gai rozwinął się na tyle, by na obiektywną opinię zasługiwać.

Młoda kobieta odnaleziona po latach przez rodzinę w klasztorze - to pomysł nie tylko dobry, ale i wymagający godnego rozwinięcia, któremu autorka niestety moim zdaniem nie do końca podołała, bo choć zakończenie rozwiało moje pewne podejrzenia, o możliwości istnienia pewnego tandetnego wątku, który był dość dobrą zmyłką, to jednak połowa książki jest zaledwie zbiorem opisów. Nie dzieje się kompletnie nic, co budowałoby napięcie.

Jednakże opisy zbudowane były w tak piękny, literacki sposób i zawierały pewne humorystyczne elementy, że jednak parło się naprzód, pomimo pojawiającego się momentami znużenia. To właśnie po tej książce widać jak bardzo rozwinęła się autorka.

Szkoda tylko, że jakiekolwiek nawiązanie akcji zaczyna się dopiero po przeczytaniu więcej niż połowy, a to trochę zniechęca, choć nie żałuję ukończenia tej książki i jeśli kogokolwiek znudzi wcześniej - zachęcam do przebrnięcia przez resztę :)

Dotychczas nie mogłam być obiektywna względem książek tejże autorki, ze względów osobistych, ale po przeczytaniu "Przemilczeń", uznaję iż kunszt literacki Gai rozwinął się na tyle, by na obiektywną opinię zasługiwać.

Młoda kobieta odnaleziona po latach przez rodzinę w klasztorze - to pomysł nie tylko dobry, ale i wymagający godnego rozwinięcia, któremu autorka niestety...