"Archiwum Burzowego Światła" od samego początku opiera się na swego rodzaju "momentach", punktach wokół których budowane jest napięcie od początku książki, których wyglądamy z dużym wyprzedzeniem, a które finalnie okazują się być bardziej emocjonujące niż mogłoby się wydawać. W "Drodze Królów" i "Słowach Światłości" na te "momenty" składają się - nie oszukujmy się - głównie sceny akcji, związane z poznawaniem złożonego świata i uczeniem się przez bohaterów nowych możliwości. Sanderson okazał się być jednak na tyle inteligentnym twórcą, że dostrzegł, iż w trzeciej części tego typu "momenty" nie będą już działać w 100%. Każdy zagorzały czytelnik wtopił się już bowiem w klimat serii, poznał prawa rządzące Rosharem i nie czułby takich motylków w brzuchu czytając o tym, z czym już się obył.

Tym razem te "momenty" nie są więc zbudowane wokół punktów zwrotnych i scen akcji, a wokół postaci. Nie zawsze dostajemy już to, czego oczekujemy, ale za to możemy poczuć w pełni bohaterów, włącznie z tymi drugoplanowymi. Rozmowy Shallan z Trefnisiem, moralne wątpliwości Kaladina, poznawanie przeszłości Dalinara są tym, co buduje tym razem opowieść. Do tego dochodzi niesamowite wręcz - jak na tak krótki czas im poświęcony - pogłębienie postaci Venli, Taravangiana, Zwinki, Renarina, Szetha, Moasha, Thefta, Blizny, Skały... A to, w jaki sposób Sanderson pokierował Elhokarem jest... mistrzostwem świata.

"Archiwum Burzowego Światła" od samego początku opiera się na swego rodzaju "momentach", punktach wokół których budowane jest napięcie od początku książki, których wyglądamy z dużym wyprzedzeniem, a które finalnie okazują się być bardziej emocjonujące niż mogłoby się wydawać. W "Drodze Królów" i "Słowach Światłości" na te "momenty" składają się - nie oszukujmy się - głównie...