Moja opinia tutaj:
https://www.instagram.com/p/C1Htxw3N-oA/?igsh=cXN4NzVnaWo1Z3lo

Moja opinia tutaj:
https://www.instagram.com/p/C1Htxw3N-oA/?igsh=cXN4NzVnaWo1Z3lo

Powtórzę to co zawsze pisze przy książkach Kaina: Dawid jest mistrzem pióra i zasługuje na wszystko co najlepsze.

Akcja powieści dzieje się w rzeczywistości całkowicie opanowanej przez czytelników. Książkami raczą się wszyscy i wszędzie, o każdej porze dnia i nocy a bataliony fanów pisarzy kłócą się niczym stadionowi kibole. W takiej rzeczywistości żyje nasz główny bohater Edward, który za sprawą niezbyt jasnych wydarzeń zostaje wciągnięty w poszukiwanie mitycznego "raportu" czyli absolutnego graala literatury w którym zawarta jest wiedza po co i dlaczego.

"Kotku, jestem w ogniu" to książka niepozorna, ledwo na 180 stron ale za to o potężnej sile wyobraźni. Autor skacze między gatunkami i raczy czytelnika coraz bardziej wymyślnymi ścieżkami fabuły by na końcu zagrać ukrytą kartą.

Momentami się pośmiałem, podczas kilku akcji zaniepokoiłem ale najważniejsze że bawiłem się świetnie cały czas podczas lektury. Może słodzę bardziej niż powinienem ale nic nie poradzę że Marcin potrafi tak napisać książkę.

Polecam.

Powtórzę to co zawsze pisze przy książkach Kaina: Dawid jest mistrzem pióra i zasługuje na wszystko co najlepsze.

Akcja powieści dzieje się w rzeczywistości całkowicie opanowanej przez czytelników. Książkami raczą się wszyscy i wszędzie, o każdej porze dnia i nocy a bataliony fanów pisarzy kłócą się niczym stadionowi kibole. W takiej rzeczywistości żyje nasz główny bohater...

Bardzo dziwna książka. Z jednej strony ma się ochotę wypisać z niej dziesiątki cytatów (gdyby nie to, że słuchałam audiobooka, pewnie bym tak zrobiła),nie sposób nie podziwiać zręcznych nawiązań i frazeologizmów, z drugiej - styl jest dość męczący, zdania często bardzo krótkie, nie zawsze szczególnie poprawne językowo, np. z powtórzeniami (choć może to był celowy zabieg - zabawa rytmem?). Pomysł na kreację świata - rewelacja, wykonanie - mogłoby być lepsze, a miejscami autor balansuje na granicy smaku (np. scena w restauracji serwującej potrawy z ludzkiego mięsa - żałuję, że dane mi się było zapoznać z jej menu). Na pewno nie dla każdego, ale jako eksperyment literacki i pożywka dla myśli - godna uwagi.

Trzeba tylko brać poprawkę, że nie została wydana w papierze - ja przesłuchałam jej w aplikacji BookBeat.

Bardzo dziwna książka. Z jednej strony ma się ochotę wypisać z niej dziesiątki cytatów (gdyby nie to, że słuchałam audiobooka, pewnie bym tak zrobiła),nie sposób nie podziwiać zręcznych nawiązań i frazeologizmów, z drugiej - styl jest dość męczący, zdania często bardzo krótkie, nie zawsze szczególnie poprawne językowo, np. z powtórzeniami (choć może to był celowy zabieg -...

Nie wiem dlaczego, ale spodziewałem się horroru i to takiego bardzie gore. A otrzymałem historię inną, dziwną, niecodzienną i nie dla każdego. Momentami męczącą, zwłaszcza na początku, ale w ostatecznym rachunku dająca mi literacką satysfakcję.
Na pewno nie jest to literatura rozrywkowa, ma większe aspiracje, poruszenia czytelnikiem, dania bodźca do przemyśleń. W moim przypadku się udało. Ale i tak pozostanie pozycją niszową.

Nie wiem dlaczego, ale spodziewałem się horroru i to takiego bardzie gore. A otrzymałem historię inną, dziwną, niecodzienną i nie dla każdego. Momentami męczącą, zwłaszcza na początku, ale w ostatecznym rachunku dająca mi literacką satysfakcję.
Na pewno nie jest to literatura rozrywkowa, ma większe aspiracje, poruszenia czytelnikiem, dania bodźca do przemyśleń. W moim...

„Kotku, jestem w ogniu” – zastanawiająca lektura. Już kilka osób w swoich recenzjach wspomniało, że o jej „odmienności”. Czy aby na pewno słusznie? Niekoniecznie. Książka jest napisana dziwnym stylem, do którego trzeba przywyknąć. Nie nazwałbym tego literaturą wysokich lotów, ale zdecydowanie autor stara się być tak odbierany. Uniwersum przedstawione w książce temu sprzyja. I, proszę Państwa, tu jest dziwnie. Lecz nadal nie jest to genialnie wykreowany świat, po prostu pomysł jest bardzo fajny i sprzyja wielu interpretacjom. To wielki plus tej książki – krótkiej, zwięzłej, dobrze opowiedzianej. Co jest jej problemem? Styl właśnie. Przez pierwszych 50 stron chciałem porzucić wysiłek męki z tym tytułem. Do połowy uważałem, że będzie to najgorsza książka przeczytana w tym roku. Kiedy jednak świat, w którym literatura zdominowała życia ludzi i ma znaczenie religijne oraz ideologiczne, mnie do siebie przekonał oraz zrozumiałem głównego bohatera (chociaż jego nagła chęć do poznania „prawdy objawionej” jest mocno naciągana na tak stworzoną postać) uznałem, że ten tytuł może być nieco niedoceniony. Właśnie dlatego daję mu 7/10. Zaznaczam przy tym, że znacznie bliżej mu do otrzymania 5/10, niż miana arcydzieła literatury z oceną 10/10.

„Kotku, jestem w ogniu” – zastanawiająca lektura. Już kilka osób w swoich recenzjach wspomniało, że o jej „odmienności”. Czy aby na pewno słusznie? Niekoniecznie. Książka jest napisana dziwnym stylem, do którego trzeba przywyknąć. Nie nazwałbym tego literaturą wysokich lotów, ale zdecydowanie autor stara się być tak odbierany. Uniwersum przedstawione w książce temu sprzyja....

Może miałam jakiś zły dzień. Może powinnam spróbować jeszcze raz. Ale prawda jest taka, że nie dałam rady przebrnąć przez tę pozycję i poddałam się bardzo szybko (a prawie mi się to nie zdarza). Nie przemawia do mnie a wręcz irytuje narkotyczna narracja tego typu.
Dwie gwiazdki dałam jedynie za ciekawy pomysł na powieść.

Może miałam jakiś zły dzień. Może powinnam spróbować jeszcze raz. Ale prawda jest taka, że nie dałam rady przebrnąć przez tę pozycję i poddałam się bardzo szybko (a prawie mi się to nie zdarza). Nie przemawia do mnie a wręcz irytuje narkotyczna narracja tego typu.
Dwie gwiazdki dałam jedynie za ciekawy pomysł na powieść.

Wrażenia po lekturze? Kotku, jestem w ogniu.

Wrażenia po lekturze? Kotku, jestem w ogniu.

Ta książka jest inna. Mógłbym poprzestać na tym stwierdzeniu...ale. Narracja pierwszo osobowa która najpierw denerwowała mnie niezmiernie, później przekonałem się do niej a jak już stwierdziłem że jest bardzo dobrze...książka się skończyła. Może to i dobrze bo ile narkotycznych myśli może wymyślić autor tej książki. Inny świat, inna książka, inna tematyka...wszystko w tej książce jest inne, świetne, nietypowe. Ale jak napisała moja koleżanka...to nie jest książka dla każdego. Pełno metafor, prztryczków w nos itp. Ja polecam, ale nie spodoba się wszystkim!

Ta książka jest inna. Mógłbym poprzestać na tym stwierdzeniu...ale. Narracja pierwszo osobowa która najpierw denerwowała mnie niezmiernie, później przekonałem się do niej a jak już stwierdziłem że jest bardzo dobrze...książka się skończyła. Może to i dobrze bo ile narkotycznych myśli może wymyślić autor tej książki. Inny świat, inna książka, inna tematyka...wszystko w tej...

Główny bohater, Edward Egan, to człowiek prowadzący zdecydowanie rozrywkowy tryb życia. Dilowanie tekstami pisanymi przez jego przyjaciela, Zampano, pozwala mu na prowadzenie takiego trybu życia na przyzwoitym poziomie. Jednak pewnego dnia jego życie wywraca się do góry nogami. Budzi się w obcym sobie miejscu, niczego nie pamiętając, a do tego na suficie zauważa tajemniczy napis, najprawdopodobniej wykonany jego ręką. Problem w tym, że zarówno jego powstanie jak i przekaz stanowią dla Edwarda tajemnicę. Wkrótce jedynym jego celem staje się odnalezienie mitycznego Raportu, o którym dowiaduje się od jakiegoś podejrzanego typa w miejscu, do którego z własnej woli raczej by się nie udał. Tak zaczyna się jego podróż, na końcu której ma nadzieję odnaleźć odpowiedź na najważniejsze pytania, jakie możemy w życiu zadać. Czy jednak to wszystko jest realne? Czy Raport w ogóle istnieje? I, najważniejsze, czy przypadkiem nie jest to jedynie pułapka na nic nie podejrzewającego Edwarda?

Całość recenzji pod adresem: http://zapach-ksiazek.pl/kotku-jestem-w-ogniu/

Główny bohater, Edward Egan, to człowiek prowadzący zdecydowanie rozrywkowy tryb życia. Dilowanie tekstami pisanymi przez jego przyjaciela, Zampano, pozwala mu na prowadzenie takiego trybu życia na przyzwoitym poziomie. Jednak pewnego dnia jego życie wywraca się do góry nogami. Budzi się w obcym sobie miejscu, niczego nie pamiętając, a do tego na suficie zauważa tajemniczy...

Bardzo nietypowa. Z pewnością nie dla każdego. Ja podchodziłem do niej trzy razy i wreszcie jak usiadłem - pochłonąłem bez reszty. To jak z Dukajem - nie można mu odmówić talentu, ale nie trafia do każdego

Bardzo nietypowa. Z pewnością nie dla każdego. Ja podchodziłem do niej trzy razy i wreszcie jak usiadłem - pochłonąłem bez reszty. To jak z Dukajem - nie można mu odmówić talentu, ale nie trafia do każdego