Mdlące opary z termalnych źródeł "Ptaków Wierchowiny" spowodowały, że nieco bardziej dokładnie próbowałem zrozumieć ludzką wiarę w fatalizm. Pomimo tego, że nie ulegam jakimkolwiek przesądom, a za taki właśnie uważam ufność w przeznaczenie, to jednak w ostatnim czasie poczucie czegoś nieuniknionego dość mocno przykuwało moją uwagę. Wraz z mgłą, nad Jabłońską Polaną zawisło coś nieodwołalnego, jednocześnie gęstego od ciszy i spowitego w srebrny welon tajemnic. Jakaś magnetyczna siła uwiodła mnie fenomenem Anatola Korkodusa i pozwoliła czekać na to aby czas upłynął. Czy można pragnąć czegoś tak nieokreślonego jak upływ czasu? Przekonującym pisarzem musi być Ádám Bodor, żeby mnie zainteresować czekaniem bez podawania jego powodu.

Zostałem postawiony przed dylematem wolno toczących się w smutku dni. Pomimo swej nieśpieszności, akcja książki obfituje w nieoczekiwane wydarzenia, które coraz bardziej przybliżają czytelnika do rozwikłania zagadki dnia, po którym nigdy nie nadejdzie noc. Jest w tym coś kafkowskiego, absurdalnego i zmuszającego do podjęcia działań, których jednak prawdziwy sens pozostaje nadal niejasny. Powieść zatraca kontury, gaśnie wraz z wygaszaniem świata bohaterów Bodora. Jedno jest pewne. Wierchowina czeka na powrót ptaków wystraszonych przepowiedniami Eronima Moxa. Czy jego kucharska książka może mieć aż tak wielki wpływ na wydarzenia pozornie oczywiste?

Z opowieści Ádáma Bodora wynurza się osada pozostająca w średniowiecznych mrokach a pomimo swojego umiejscowienia w o wiele bardziej nam bliższych czasach, przypomina zastygłą gdzieś w dawnych epokach wioskę. Powodem tej na pierwszy rzut oka niezrozumiałej kulturowo skamieliny jest woda. To ona jest odpowiedzialna za pasmo kolorowych mgieł, unoszących się wiecznie nad okolicą. To z niej pochodzi siła do trwania, zakrzepłych w swym dziwnym istnieniu ludzi. Nawet się z niej wróży, to ona epatuje niepodzielną władzą nad losami garstki wybrańców. Przyznam, że jej wielkość wprawiła mnie w wielkie zdziwienie, po którym nabrałem jeszcze większej ochoty na czytanie "Ptaków Wierchowiny".

Wielu z Was będzie się zastanawiało, po co Ádám Bodor pokazuje w każdym rozdziale ślady przeszłości. Podejrzewam, że wszyscy jego bohaterowie są tu po to, aby nam uzmysłowić dlaczego żyjemy i jaki jest cel naszego trwania. Możemy się spierać o to, czy autor mógł zawrzeć w swojej powieści wątki totalitarne. Może jego pasją była potrzeba ukazania dwoistości ludzkiej natury, potrzebującej metafizycznej strony istnienia. Jedno jest pewne, Bodor ma wyśmienite poczucie absurdu i z dużą dozą ironii potrafi podejść do nurtujących ludzkość problemów. Więc jeśli przypadkiem zawitacie do książkowej Jabłońskiej Polany, to nie zdziwcie się, kiedy tak jak ja, zarazicie się historią ludzi w niej opisanych.

Mdlące opary z termalnych źródeł "Ptaków Wierchowiny" spowodowały, że nieco bardziej dokładnie próbowałem zrozumieć ludzką wiarę w fatalizm. Pomimo tego, że nie ulegam jakimkolwiek przesądom, a za taki właśnie uważam ufność w przeznaczenie, to jednak w ostatnim czasie poczucie czegoś nieuniknionego dość mocno przykuwało moją uwagę. Wraz z mgłą, nad Jabłońską Polaną zawisło...