Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak dziecko Cormac'a McCathrye'go, Hrabala, i Goldinga. Jest w tej książce coś, co mi każe wierzyć w jej wnętrze, jakby świat tam przedstawiony musiał istnieć. Nie na poziomie politycznym czy relacji, ale gdzieś, w jakimś podskórnym, emocjonalnym obrazie. Czytałam wiele interpretacji, analiz. Chwytają się one teorii że jest to ilustracja absurdów opresyjnych systemów, rodzinnych traum czy seksualnych skaz. Wspomniałam Cormaca, bo w podobny sposób ilustruje zło, brutalne i krwawe wydarzenia są odbierane przez bohaterów jak coś, co "po prostu się dzieje". Nie ma lamentów, płaczy, bo nie ma na to czasu, trzeba uprzątnąć zwłoki i wracać do pracy. Hrabala, bo poziom absurdu w dialogach, rzadkich i raczej lakonicznych obnażał nie raz irracjonalność działań władzy, ludzi, ale też chęć do mówienia "prosto z mostu", jakby szkoda im było czasu na konwersację. Golding, i to bym chciała się lekko obnażyć z moim odczuciem. W "Władcy Much" szybko zapomina się, że bohaterowie są dziećmi. I właśnie w Sinistrze obudziło się we mnie podobne odczucie, że być może oni są tylko dziećmi rządzonymi przez dzieci? Dorosłymi, ale dziećmi, to łączy się z wszystkimi poprzednimi wątkami. Opresyjne środowisko polityczne nie pozwala dojrzeć, powstaje brutalne środowisko dla których jedyną słodyczą jest jajko-niespodzianka przemycona przez grubasa zza granicy. Jako jedyny ma gołą babę i palmy namalowane na furgonetce-jako znak dorosłości w tym świecie.