Zauważyłam, że wielu mężczyzn wchodzących w wiek tzw. średni odnajduje jakiś szlachetny rys swej osobowości i poleruje go odbywaniem samotnych podróży dokądś tam. Jeżeli dodatkowo taki mężczyzna w wieku tzw. średnim, potrafi posługiwać się piórem, zaczyna spisywać coś na kształt pamiętnika z samotnego podróżowania. Wówczas uszlachetnienie samotnych podróży jest już zupełne, bo uwiecznione na papierze.

Winfried Georg Sebald zrobił dokładnie tak samo jak inni jemu podobni - Stendhal, Herbert, czy Conrad. Pojeździł, pochodził i popisał. Książka Pierścienie Saturna, nie jest więc w historii literatury niczym wyjątkowym. Jej atutem jednak jest sprawne pióro autora i ciekawe dygresje na tematy różne, którym pisarz nie szczędził miejsca w swoich zapiskach.

W tym miejscu poświęcę kilka słów tłumaczeniu. Po pierwsze z niejasnych dla mnie powodów zmieniono, a raczej skrócono tytuł książki, który w oryginale brzmi Die Ringe des Saturn. Eine englishe Wallfahrt. Wewnątrz książki pojawia się tytuł w całości - Pierścienie Saturna. Angielska pielgrzymka, ale na okładce zostały tylko Pierścienie Saturna. Ten wyrwany fragment tytułu, niewiele mówi o zawartości książki, której ideą jest opisanie podróży wschodnim wybrzeżem Anglii. Dlaczego ukrywać ten fakt przed czytelnikiem to nie wiem.

Po drugie. Skoro Pani tłumacz nie znała ani angielskiego, ani francuskiego, to wydawca powinien zatrudnić więcej tłumaczy, aby nie pozostała w książce duża ilość tekstu w oryginale, którego czytelnik o ile nie zna dobrze angielskiego i francuskiego łącznie, żadną miarą nie zrozumie. Pojmuję, że może to być świadomy zabieg, gdyż w wersji niemieckiej te fragmenty tekstu, cytaty i zapożyczenia wpisane zostały właśnie tak, ale cóż to za problem, zrobić mały przypis i przetłumaczyć czytelnikowi te w sumie istotne dla całości fragmenty?

Fatalne są także reprodukcje zdjęć, w zasadzie na większości nie widać co przedstawiają, a skoro jak przeczytałam na ostatniej stronie, zdjęcia do pierwszego wydania wybrał sam autor, miały i mają one dla niego istotne znaczenie, jak i dla odbioru książki.

Wracając do treści, czyli do zapisków tkniętego potrzebą samotnego podróżowania mężczyzny. Talentu pisarskiego autorowi odmówić nie można. Nie bez powodu był jednym z kandydatów do Nagrody Nobla. Niestety nie zdążył jej otrzymać, gdyż w 2001 r. zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Urodzony w Niemczech, wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie zajmował się pracą na uczelniach i pisaniem. Od niemieckich korzeni odciął się na tyle mocno, że nie życzył sobie, aby na okładkach jego książek drukowano jego pełne imiona, gdyż uważał że brzmią one zbyt nazistowsko. No tak samo Sebald nie kojarzy się raczej z niemieckim.

Pierścienie Saturna. Angielska pielgrzymka - to opis prawdopodobnie faktycznie mającej miejsce podróży autora po wybrzeżu Anglii. W trakcie tej podróży odwiedził on kilka zapomnianych przez Boga i ludzi miejscowości i pochodził po nadmorskim pustkowiu. Dzięki niewątpliwemu talentowi, opisał te nudne i bezbarwne miejscowości w żywy i interesujący sposób sięgając zarówno do historii i legend. Szczególnie ciekawe są dygresje na temat innych podróży pisarza - jak np. do Hagi, czy Brukseli. Wyraźnie widać, że z jakiegoś powodu, który nie zostaje w książce ujawniony, Sebald nie znosił Belgii i Belgów. Z zapisków wyłania się także nieprzeciętny umysł autora i jego szerokie zainteresowania - literaturą, historią, podróżami. Szczególnie podobał mi się rozdział o Józefie Korzeniowskim vel Josephie Conradzie, naszym rodaku, który zyskał światową literacką sławę, a także o zatopionym przez Morze Północne mieście Dunwich.

Podczas czytania książki kilkukrotnie sięgałam po komputer, aby rozszerzyć w internecie wiedzę na temat różnych miejsc i historii, o których pisał Sebald. Prawdę mówiąc, gdybym nie wiedziała, że wschodnie wybrzeże Anglii jest barbarzyńsko nudne, to po przeczytaniu tej książki pewnie zaplanowałabym podróż śladami autora. :-) Jedno jest pewne właśnie rozpoczęłam nową fascynującą przygodę z bardzo dobrą prozą!

Zauważyłam, że wielu mężczyzn wchodzących w wiek tzw. średni odnajduje jakiś szlachetny rys swej osobowości i poleruje go odbywaniem samotnych podróży dokądś tam. Jeżeli dodatkowo taki mężczyzna w wieku tzw. średnim, potrafi posługiwać się piórem, zaczyna spisywać coś na kształt pamiętnika z samotnego podróżowania. Wówczas uszlachetnienie samotnych podróży jest już zupełne,...