Pierścienie Saturna

Bardzo elegancka i melancholijna proza. Przyznaję, że ujął mnie ten depresyjny klimat samotnej wędrówki po upadłych i opuszczonych miejscach. Niemniej dla mnie za blisko "Pierścieniom Saturna" do eseju i za dużo w nich owego "popisu erudycji", o którym mowa w opisie. Pojedyncze historie czy dygresje były interesujące, ale w namnożeniu -choć składały się na przepełnioną nostalgią mozaikę- ostatecznie mnie zmęczyły i znudziły.

Bardzo elegancka i melancholijna proza. Przyznaję, że ujął mnie ten depresyjny klimat samotnej wędrówki po upadłych i opuszczonych miejscach. Niemniej dla mnie za blisko "Pierścieniom Saturna" do eseju i za dużo w nich owego "popisu erudycji", o którym mowa w opisie. Pojedyncze historie czy dygresje były interesujące, ale w namnożeniu -choć składały się na przepełnioną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka o podróży wybrzeżami Anglii. Bohater odbywa równocześnie podróż duchową w przeszłość, dzieląc się swą erudycją i spostrzeżeniami. Książka jest płynącym przez zdarzenia i fakty esejem, napisana potoczystym językiem. Jest to niewątpliwie literatura przez duże L i z najwyższej półki, jednak trudno nie oprzeć się wrażeniu, że nasz Zbigniew Herbert przed Sebaldem napisał dwie podobnie genialne i zbliżone w formie książki. Na myśli mam oczywiście "Barbarzyńcę w ogrodzie" i "Martwą naturę z wędzidłem". Nie przeszkadza mi oczywiście ta koincydencja, czy też świadoma inspiracja, ponieważ książek przez duże K ciągle mamy deficyt, więc nie ma mowy o wybrzydzaniu lub jakichkolwiek zarzutach. Co zasługuje na zachwyt, otrzymuje go...

Kolejna książka o podróży wybrzeżami Anglii. Bohater odbywa równocześnie podróż duchową w przeszłość, dzieląc się swą erudycją i spostrzeżeniami. Książka jest płynącym przez zdarzenia i fakty esejem, napisana potoczystym językiem. Jest to niewątpliwie literatura przez duże L i z najwyższej półki, jednak trudno nie oprzeć się wrażeniu, że nasz Zbigniew Herbert przed Sebaldem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Pierścienie Saturna" to proza kompletna. Może cię nic nie obchodzić połów śledzi i podupadające miasteczka wschodniej Anglii, ale i tak to zobaczysz.

"Pierścienie Saturna" to proza kompletna. Może cię nic nie obchodzić połów śledzi i podupadające miasteczka wschodniej Anglii, ale i tak to zobaczysz.

Pokaż mimo to

Przeczytałem raz.... teraz powracam po roku, ze spokojniejsza głową, bez oczekiwań. Dla czystej przyjemności obcowania. Pierwsze czytanie pod wpływem "Kontekstów" Numer 2014/3-4 (306-307) , Oczarowany opisem sięgnąłem po książkę. Nie wiem, czy mnie oczarowała, czytałem ja w trudnym okresie życia. W sumie całe moje życie jest trudnym okresem. Za dzieciaka było trudno zasymilować się w przedszkolu i na podwórku z banda rozwrzeszczanych bachorów. Potem trudno było zasymilować się do reszty z własna małżonką. Tekst jednak przypomniał mi się po przeczytaniu "Gwiazd dalekich" Bolano i zatęskniłem ponownie, tym razem już za znanym.

Przeczytałem raz.... teraz powracam po roku, ze spokojniejsza głową, bez oczekiwań. Dla czystej przyjemności obcowania. Pierwsze czytanie pod wpływem "Kontekstów" Numer 2014/3-4 (306-307) , Oczarowany opisem sięgnąłem po książkę. Nie wiem, czy mnie oczarowała, czytałem ja w trudnym okresie życia. W sumie całe moje życie jest trudnym okresem. Za dzieciaka było trudno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która w kilka godzin nauczyła mnie więcej niż kilkadziesiąt lat wcześniejszych doświadczeń. Od chwili spotkania z Sebaldem przyglądam się uważnie wszystkim detalom otaczającego mnie świata. Zauważam jak bardzo to świeże spojrzenie ułatwia dostrzegać powiązania geografii, historii, sztuki w zdawałoby się zwyczajnych rzeczach, budynkach, nierównościach terenu o które dosłownie "potykamy się" każdego dnia. Z ciekawostek jest w "Pierścieniach Saturna" wątek Conradowski arcyciekawy.Popis erudycji znajdziemy w pozostałych książkach autora, po które sięgnęłam natychmiast.

Książka, która w kilka godzin nauczyła mnie więcej niż kilkadziesiąt lat wcześniejszych doświadczeń. Od chwili spotkania z Sebaldem przyglądam się uważnie wszystkim detalom otaczającego mnie świata. Zauważam jak bardzo to świeże spojrzenie ułatwia dostrzegać powiązania geografii, historii, sztuki w zdawałoby się zwyczajnych rzeczach, budynkach, nierównościach terenu o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugie w niedługim czasie spotkanie z Sebaldem, wcześniej widzieliśmy się u „Austerlitza”. Wypadło idealnie, w sierpniu. „Sierpień, miesiąc Saturna”, jak sam zresztą wskazuje. „Saturna” słychać w pomieszczeniu (kompozycja tria Nico Muhly'ego, Bryce'a Dessnera i Sufjana Stevensa dostępna na razie jedynie na tytubie kropka com). Na własnej skórze nietrudno odczuć, że „określone choroby duszy i ciała lubią legnąć się w nas właśnie pod znakiem Psiej Gwiazdy”. Przy okazji powracają również i minione sierpnie, podczas których uległo się rekomendacji Susan Sontag i niespełnionej lekturze „Światłości w ...
sierpniu”.

Niekiedy bardziej wskazane jest opisanie wszystkiego tego co wokół książki niż niej samej. Bo cóż powiedzieć można o tym w gruncie rzeczy wykładzie głoszonym przez niezwykle błyskotliwego, ale i niesłychanie dygresyjnego profesora, łowcę kuriozów; potrafiącego połączyć ze sobą to, co wydawałoby się najodleglejsze, cudownie przechodzącego od jednego do drugiego wątku. Każdy zachowa z po-niższego/wyższego zbioru imponujących refleksji to, co najbardziej odbije się w nim echem (u mnie: minimalista Michael Parkinson - „znalazł szczęście w jakimś dziś wprost niewyobrażalnym rodzaju skromności”; romanistka Janine, zajmująca się Flaubertem i wątkiem piasku w jego twórczości: „W drobinie piasku z obrąbka zimowej toalety Emmy Bovary, mówiła Janine, Flaubert widział całą Saharę, a każdy pyłek ważył dlań tyle co góry Atlas”; przepiórka w stanie demencji, cytat o lustrach i spółkowaniu, Campos Elyseos, ulica w São Paulo; „sceny z Przemyśla”, losy Korzeniowskich, samozagłada tajpingów, Myslowitz, młodzieńcze lata Chateaubrianda w izolacji, śmierć Chateaubrianda przy rue du Bac (jak Romain Gary'ego!), Chateaubriand w Cieplicach; Olivier de Serres, ojciec francuskiego rolnictwa; czasownik frymarczyć). Lecz tak naprawdę Sebald (chyba) chciałby tą kolekcją „groteskerii" przekazać, że po rozkwicie wszystko to, co żywe (wskutek eksploracji, nieodmiennie krótkowzrocznych działań człowieka), wejdzie w stan rozkładu. W końcu sierpień = schyłek

Drugie w niedługim czasie spotkanie z Sebaldem, wcześniej widzieliśmy się u „Austerlitza”. Wypadło idealnie, w sierpniu. „Sierpień, miesiąc Saturna”, jak sam zresztą wskazuje. „Saturna” słychać w pomieszczeniu (kompozycja tria Nico Muhly'ego, Bryce'a Dessnera i Sufjana Stevensa dostępna na razie jedynie na tytubie kropka com). Na własnej skórze nietrudno odczuć, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Arcydzieło. Geniusz. Poezja.

Doskonałości nie sposób opisać. "Pierścienie Saturna" to kamień graniczny ludzkiego umysłu, rozum nie jest już w stanie wznieść się wyżej ponad to, co zapisane na kartach tego dzieła. Kartach, które zdają się być "stronicami jedynej prawdziwej księgi, jakiej nawet w przybliżeniu dorównać nie mogą wszystkie nasze dzieła pisane i malowane".

Arcydzieło. Geniusz. Poezja.

Doskonałości nie sposób opisać. "Pierścienie Saturna" to kamień graniczny ludzkiego umysłu, rozum nie jest już w stanie wznieść się wyżej ponad to, co zapisane na kartach tego dzieła. Kartach, które zdają się być "stronicami jedynej prawdziwej księgi, jakiej nawet w przybliżeniu dorównać nie mogą wszystkie nasze dzieła pisane i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak to dobrze, że nie mieliśmy kolonii. Chyba nie potrafilibyśmy udźwignąć tej grozy.
Niesamowity jest ten opis upadku postkolonialnego świata. I ostatni ludzie, którzy wegetują zszywając, budując i uprawiając coś bezużytecznego.
"... przyszłość rzeczywista jest tylko w formie naszych obecnych obaw i nadziei, przeszłość tylko jako wspomnienie."

Jak to dobrze, że nie mieliśmy kolonii. Chyba nie potrafilibyśmy udźwignąć tej grozy.
Niesamowity jest ten opis upadku postkolonialnego świata. I ostatni ludzie, którzy wegetują zszywając, budując i uprawiając coś bezużytecznego.
"... przyszłość rzeczywista jest tylko w formie naszych obecnych obaw i nadziei, przeszłość tylko jako wspomnienie."

Pokaż mimo to

Teraz, po przeczytania dwu książek tego niemieckiego literata z krwi i kości (pierwszą była “Czuję. Zawrót głowy”), którego drugim domem stało się wschodnie wybrzeże Anglii, ogłaszam wszem i wobec, iż w pełni zgadzam się w tymi apologetami Sebalda, którzy uświadczyli w nim noblistę. Niestety tragiczna śmierć w wypadku samochodowym położyła kres nadziejom na kolejne dzieła i noblowskie zaszczyty. Co zaskakujące – nawet zaglądając do polskiej Wikipedii – w naszym kraju ten pisarz, którego dzieła zostały przetłumaczone na przeszło trzydzieści języków, jest stosunkowo mało znany, choć od jego śmierci minęło trzynaście lat. A może właśnie dlatego? Nieznana jest mi bliżej sinusoida jego popularności na naszym rynku czytelniczym. Jednakże zerknąwszy na daty polskich wydań, to wróżę mu jeśli nie świetlaną przyszłość, to przynajmniej ugruntowaną pozycję na naszym rynku. A publikacje jego warto czytać; warto nimi obdarowywać osoby darzone przez nas sympatią, gdyż zawartość skrywająca się pod twardymi okładkami, to połączenie najlepszych tradycji literatury angielskiej, niemieckiej i francuskiej.
“Pierścienie Saturna” są mariażem empirycznej podróży anglosaską ziemią i zarazem duchową wędrówką krainami zaludnianymi przez postacie literackie czy historyczne miana, wskrzeszane potoczystym językiem, którego bogata ornamentacja długo jeszcze po zamknięciu książki lśni w mojej pamięci.

Teraz, po przeczytania dwu książek tego niemieckiego literata z krwi i kości (pierwszą była “Czuję. Zawrót głowy”), którego drugim domem stało się wschodnie wybrzeże Anglii, ogłaszam wszem i wobec, iż w pełni zgadzam się w tymi apologetami Sebalda, którzy uświadczyli w nim noblistę. Niestety tragiczna śmierć w wypadku samochodowym położyła kres nadziejom na kolejne dzieła i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

cudowne pisanie

cudowne pisanie

Pokaż mimo to