Wiele lat temu czytana wielokrotnie od początku do końca i od końca do początku, potem od środka i jeszcze jakby było mało od dowolnie otwartej strony. Wówczas dusza tańczyła wraz z Zorbą i chciała tak jak on „carpe diem”, lekko, bez stresu, pierwotnie. W tamtym czasie zupełnie nie zwróciłam uwagi na zbyt płytkie podejście do kobiet. Nie przemówiły do mnie również piękne opisy zimy i wiosny na Krecie.
Nie dostrzegłam tego magicznego zespolenia Dionizosa, boga wina i miłości ze świętym Bachusem, którzy łączą się pod wpływem upalnego słońca i morskiej bryzy. Nie dostrzegłam duszy Grecji, która powstaje właśnie z tego połączenia( taka mała parafraza przemyśleń „gryzipiórka”).
Tak więc po latach dokonałam dodatkowego odkrycia. Zdobyłam też niezbędny dystans do utopijnej filozofii życia Aleksisa Zorby.
Pod względem literackim wszystko jest w tej książce jak trzeba: wyraziste postaci, składna choć nieskomplikowana fabuła, lekki i ładny styl pisarski i doskonale oddany klimat greckiej wyspy. Książka pocieszycielka na trudne dni, gdy obowiązki przytłaczają lub boli w sercu z powodu jakiejś straty. Rozsiewa ciepło, pogodę ducha i optymizm.

Wiele lat temu czytana wielokrotnie od początku do końca i od końca do początku, potem od środka i jeszcze jakby było mało od dowolnie otwartej strony. Wówczas dusza tańczyła wraz z Zorbą i chciała tak jak on „carpe diem”, lekko, bez stresu, pierwotnie. W tamtym czasie zupełnie nie zwróciłam uwagi na zbyt płytkie podejście do kobiet. Nie przemówiły do mnie również piękne...