Mozaika złożona z kilku bardzo podobnych do siebie historii. Nie powinnam może oceniać książki po jej okładce, ale prawdą jest, że miałam o tej powieści dość negatywne zdanie zanim jeszcze ją otworzyłam. Trzeba to głośno powiedzieć: okładka jest tragiczna. Uduchowiona, podrasowana photoshopem twarz, a pod spodem jak pięść w oko panorama miasta.
Ale dobrze, jestem ponad moje uprzedzenia. Przeczytam chociaż, co z tyłu napisało wydawnictwo. "Maria Magdalena naszych czasów"? Litości, błagam.
Jednak z braku laku i tak w końcu sięgnęłam po tę źle zapowiadającą się opowieść.
I szczerze powiedziawszy nie było tak źle. Czasem dostawałam szczękościsku czytając wydumane, grafomańskie frazy, rodem z powieści Daniel Steel. Ale chwilami dochodziłam do wniosku, że sama historia jest całkiem interesująca.
Oto mamy tę słynną "Marię Magdalenę naszych czasów" - przepiękną Mary Madison, kobietę sukcesu, która pomimo ciężkich życiowych doświadczeń jest w stanie przezwyciężyć demony swojego życia i nieść światełko nadziei, które oświetli życie innym kobietom (właśnie w takim tonie kiepskiego patetyzmu napisana jest ta powieść). Mary opowiada historię swego życia innej zagubionej kobiecie, Emmie, która w końcu zdecydowała się uciec od swojego męża-sadysty. Poznajemy więc również historię Emmy, co ciekawe, zdecydowanie zbyt podobną do historii Mary.
Przejdę teraz do prostej konkluzji. Gdyby nie naprawdę niski poziom pisarstwa pani Karen Kingdbury, powieść czytałoby się znacznie przyjemniej.

Mozaika złożona z kilku bardzo podobnych do siebie historii. Nie powinnam może oceniać książki po jej okładce, ale prawdą jest, że miałam o tej powieści dość negatywne zdanie zanim jeszcze ją otworzyłam. Trzeba to głośno powiedzieć: okładka jest tragiczna. Uduchowiona, podrasowana photoshopem twarz, a pod spodem jak pięść w oko panorama miasta.
Ale dobrze, jestem ponad moje...