Do przeczytania tej książki zachęciła mnie zdecydowanie okładka, która jest śliczna oraz intrygujący opis z tyłu. Jednak mój zachwyt tą książką nie trwał długo. Po dosłownie pokonaniu kilkunastu stron zaczęła mnie ona męczyć. Jej czytanie czasami sprawiało mi fizyczny ból. Nie mam tu na myśli świata, który stworzyła autorka a sposób w jaki starała się nam niektóre rzeczy pokazać. Język, tak, zdecydowanie on działał mi na nerwy. W tej książce, aż roi się od nadmiaru epitetów oraz metafor. Do szału doprowadzały mnie zdania takie jak to „ Kiedy się budzę, mam przed sobą 2 oczu, 2 wargi, 2 uszu, 2 brwi.”. Na moje nieszczęście jest tu ich pełno. I ja się pytam dlaczego?! Liczyłam, że zostanie wyjaśniony powód ich wykorzystania, ale na liczeniu się tylko skończyło.
A żeby ktoś nie pomyślał książka taka straszna. Gdy pominie się denerwujący styl pisania wtedy reszta jest ok. Uważam, że koncepcja i pomysł dystopijnego świata jest dobry . Miejscami przypomina trochę historię z „Igrzysk śmierci”- zwłaszcza wątek miłosny. Mimo to, całość jest intrygująca i zmusza do przemyśleń.
Dodatkowo duże brawa należą się autorce za zakończenie. I tylko przez nie lub dzięki niemu i mojej ciekawości sięgnę po kolejne części tej powieści. A co niech stracę, muszę jednak dowiedzieć się co czeka Julię :)

Do przeczytania tej książki zachęciła mnie zdecydowanie okładka, która jest śliczna oraz intrygujący opis z tyłu. Jednak mój zachwyt tą książką nie trwał długo. Po dosłownie pokonaniu kilkunastu stron zaczęła mnie ona męczyć. Jej czytanie czasami sprawiało mi fizyczny ból. Nie mam tu na myśli świata, który stworzyła autorka a sposób w jaki starała się nam niektóre rzeczy...