Rewelacja! Połączenie Irvinga z Chandlerem (te metafory i porównania...). Czyta się świetnie. Takich zdań, jak na przykład:
"Niebu ktoś przyłożył w pysk i było teraz jednym wielkim siniakiem", albo
"Obok niej siedziała Eva Brewster, rzuciła mi pokrzepiający uśmiech, ale zaraz go cofnęła, jakby pożyczyła mi chusteczkę, żebym ją zabrudziła",
jest zatrzęsienie. Świetnie się czyta i dużo niewymuszonego śmiechu jest przy tym. Lubię jak autor wszystkie wątki doprowadza do końca, nie tworzy sztucznych naciągań, ani nie gubi się w nich i nie stosuje łatwych rozwiązań. Tutaj jest wszystko na tip top. A że niektóre sprawy pozostają niewyjaśnione? No cóż, główna bohaterka - Blue, opowiada nam ile sama wie, i jak do niektórych rzeczy doszła drogą dedukcji. Jeżeli ona czegoś nie wie, to i my też. Możemy się tylko domyślać, np kto zabił. Ale właśnie w tym tkwi siła tej książki. Nie dostajemy wszystkiego na tacy. Ładnie to wyjasnia ojciec Blue, na podstawie zakończenia filmu "L'Avventura".

""L'Avventura" ma eliptyczne zkończenie - mówił tata. - Większość amerykańskiej widowni wolałaby przejść leczenie kanałowe zęba niż ścierpieć taki koniec, nie tylko dlatego, że nie znoszą pozostawiać niczego wyobraźni, w końcu mówimy o kraju, który wynalazł spandex, ale również ponieważ są narodem pewnym siebie i ufnym. Wiedzą co to Rodzina. Umieją odróżnić Dobro od Zła. Znają Boga, wielu z nich przyznaje się do codziennych pogawędek z tym gościem. Sam pomysł, że nikt z nas tak naprawdę nie może być niczego pewnym: przyjaciół, rodziny, nawet samego siebie... no cóż, woleliby odstrzelić sobie rękę własnym półautomatycznym pistoletem niż spojrzeć tej prawdzie w oczy. Osobiście uważam, że w niewiedzy jest coś fantastycznego, możemy się wyrzec naszych nieporadnych prób panowania nad wszystkim. Kiedy wyrzucamy w górę ręce i mówimy sobie: "Kto to wie?", dajemy sobie szansę cieszyć się tylko tym, że żyjemy, jak paparazzi, puttane, cognoscenti, tappisti..."

Jeszcze raz powtórzę: rewelacja. :)

Rewelacja! Połączenie Irvinga z Chandlerem (te metafory i porównania...). Czyta się świetnie. Takich zdań, jak na przykład:
"Niebu ktoś przyłożył w pysk i było teraz jednym wielkim siniakiem", albo
"Obok niej siedziała Eva Brewster, rzuciła mi pokrzepiający uśmiech, ale zaraz go cofnęła, jakby pożyczyła mi chusteczkę, żebym ją zabrudziła",
jest zatrzęsienie. Świetnie się...