Z twórczością Borisa Akunina zetknąłem się po raz pierwszy około trzech lat temu, i to w sposób całkowicie przypadkowy, nie mający nic wspólnego z literaturą. Uczyłem się wówczas języka rosyjskiego, i aby mieć z nim lepszy kontakt oglądałem bardzo wiele filmów w rosyjskiej wersji językowej. Obejrzałem „Gambit turecki”. Bardzo mi się spodobał. Dowiedziałem się, że został nakręcony na podstawie książki o tym samym tytule. Postanowiłem ją przeczytać. Z braku czasu odkładałem lekturę aż do chwili obecnej.
„Azazel” jest pierwszą z cyklu powieści, do których zalicza się również „Gambit turecki”. Powieścią rozpoczynającą cykl utworów o przygodach Erasta Pitrowicza Fandorina. Akcja całości toczy się w czasach carskiej Rosji na terenie całego imperium. Bardzo mi to odpowiada gdyż lubię ten okres historyczny.
Powieść rozpoczyna się w 1876 roku w Moskwie. Pewnego majowego dnia w Parku Aleksandrowskim młody człowiek, student, strzela sobie w głowę. Zrobił to w dziwny sposób. Mianowicie zagrał sam ze sobą w rosyjską ruletkę. Zdarzenie widziało wielu świadków. Urzędnik XIV Klasy Erast Piotrowicz Fandurin nękany domysłami, że to nietypowe samobójstwo kryję jakąś tajemnicę, postanawia wkroczyć do śledztwa. Ma rację. Podjęcia się rozwikłania tej sprawy kosztowało go bardzo wiele.
Autor mistrzowsko przedstawia postać Erasta Piotrowicza. Jest on młodym człowiekiem, bardzo często mającym więcej szczęścia niż rozumu. Autor wyraźnie zaznacza jego brak doświadczenia, a nawet niedojrzałość. Jednak nie sposób tej postaci nie lubić. Jestem niezmiernie ciekawy czy w kolejnych tomach Akunin będzie rozwijał zdolności bohatera. Czy Erast zacznie wykorzystywać zdolności, w które autor wyposażył go w tym tomie? Czy będzie dojrzewał na kolejnych kartach powieści?
Książka napisana jest w sposób przyjemny i wciągający. Sporo jest w niej momentów humorystycznych. Język stylizowany na XIX wiek. Dużo opisów strojów, ulic, postaci itp. Dodatkową atrakcją jest wstawienie łamanej angielszczyzny, lub kaleczenie języka rosyjskiego przez bohaterów pochodzących z innych krajów.
Intryga snuta przez autora powieści jest ciekawa. Może niezbyt rozbudowana, lecz wciągająca. Zakończenie pozostaje otwarte i daje czytelnikowi możliwość domysłów „co dalej”. Akunin nie zamyka sobie drogi do snucia dalszego ciągu wydarzeń na łamach kolejnych tomów cyklu. Czy tak jest faktycznie? Nie wiem przede mną jeszcze wiele do czytania.
Spotkanie z Erastem Piotrowiczem Fandorinem, uważam za mile spędzony czas. Z wielką przyjemnością przeczytam pozostałe tomy cyklu. Na pewno nie będzie to czas zmarnowany.

Z twórczością Borisa Akunina zetknąłem się po raz pierwszy około trzech lat temu, i to w sposób całkowicie przypadkowy, nie mający nic wspólnego z literaturą. Uczyłem się wówczas języka rosyjskiego, i aby mieć z nim lepszy kontakt oglądałem bardzo wiele filmów w rosyjskiej wersji językowej. Obejrzałem „Gambit turecki”. Bardzo mi się spodobał. Dowiedziałem się, że został...