Piękna, wzruszająca i zaskakująca książka. Polecam!

Piękna, wzruszająca i zaskakująca książka. Polecam!

Pewnie już wspominałam o tym, w poprzednich recenzjach Kristin, że jest jedyną autorką, której książki mogę kupować "w ciemno" - tzn.: bez zastanowienia. Cóż od tamtej pory, kiedy tak wspominałam, trochę się zmieniło, teraz już muszę się jednak choć trochę zastanowić przy zakupie... Żeby ustalić, czy przypadkiem nie mam już tego tytułu na półce.
Stałam się bowiem prawdziwą maniaczką Kristin i nic w świecie literackim nie cieszy mnie obecnie tak, jak to, że ona wciąż pisze nowe powieści, bo dzięki temu wiem, że za szybko mi jej nie zabraknie. Książki Kristin są jak przyjaciółki, ba nawet lepsze od przyjaciół, a wiecie czemu? Wpływa na to jedna maleńka różnica, przyjaciel, nie zawsze prawdę ci powie, nie zawsze będzie wobec ciebie szczery i nie koniecznie będziesz miał możliwość wrócić do niego w dowolnym dla siebie etapie życia, do książek Kristin już tak.
Autorka pisze przepiękne i mądre rodzinne powieści, takie co pozostają w sercu na długo, dodają otuchy, skłaniają do przemyśleń, pomagają być dobrym dla siebie, nam na codzień. Opisuje relacje pomiędzy wszystkimi liniami pokrewieństw, lecz to samotne kobiety, najczęśćiej są głównymi bohaterkami jej powieści, co oczywiście sprawia, że dla kobiet te powieści będą bardziej bliskie. Zazwyczaj fabuła osadzana jest na tle rzeczywistych wydarzeń historycznych, czyniąc ją tym samym jeszcze ciekawszą i bardziej wartościową w odbiorze czytelniczym.
"Zimowy Ogród'" zawiera w sobie wszystkie te cechy. Jest tak typowy Kristin Hannah, że gdybym miała go czytać, nie wiedząc kto jest autorem, i tak prędko bym się połapała. Zbierałam się do niej zbyt długo, po przeczytaniu uznałam, że jest to najlepsza pozycja Kristin z jaką miałam do czynienia i oceniłam ją bardzo wysoko. Podobało mi się dosłownie wszystko, opowieść, niespodziewane zakończenie, wydarzenia historyczne, o których niewielu pisarzy pisze, wartości rodzinne, na prawdę ta opowieść była przeboska. Choć istnieje też prawdopodobieństwo, że może dla mnie była, bo trafiła w moje serce, przez to, że akurat zawierała lek na moje osobiste relacje rodzinne, ale sądze że, prawdopodobieństwo tej tezy nie jest wielkie, ponieważ, w książkach Kristin do tej pory, zawsze odnajdywałam naukę moralną dla siebie, bez względu na to, którą czytałam. Więc skoro tak się działo, to musi znaczyć, że każda jej książka trafi do każdego, w mniejszym lub większym stopniu.
W Zimowym ogrodzie do czynienia mamy, z modułem rodziny, w którym to jedna osoba zacieśnia więzi. W tym przypadku jest to ojciec. Gdy on umiera pozostali członkowie rodziny, muszą pokonać stawiane latami między sobą bariery. Na pokonywaniu tych granic, opiera się fabuła. Mamy trzy główne bohaterki: oziębłą i tajemniczą matkę - Anję, ambitną, i zdaje się uporządkowaną (żyjącą niczym żywy wzorzec z podręcznika) pierwszą córkę Anji - Meredieth, oraz roztrzepaną, żywiołową i odważną, drugą córkę Anji - Ninę. Kobiety w chwili śmierci ojca, nie mają z sobą najlepszych stosunków, właściwie to nie mają ich żadnych, prowadzą zupełnie odmienne od siebie życie codzienne, ale to życie każdej z nich, wbrew temu co widać na zewnątrz w środku nie jest idealne, lecz pełne problemów i dylematów. Śmierć osoby bliskiej, je połączy, choć będą o to połączenie musiały powalczyć, morał powieści głosi, że taka walka bywa opłacalna, bo dzięki niej możemy dowiedzieć się kim my sami jesteśmy i uporządkować swoje tylko z pozoru nie powiązane z relacjami domu rodzinnego, sprawy. Zarówno rozbieżność charakterów bohaterek, jak i rozbieżność prowadzonego przez nie życia codziennego jest tutaj duża. Zinterpretowałam to jako zabieg celowy, to sprawia, że nie tylko więcej czytelników utożsami się z choć z jedną z głównych bohaterek, ale także ukazuje, że bez względu na to jak różni jesteśmy, mamy takie same problemy, i takie same korzenie. Tym korzeniom, Kriston również w fabule przygląda się z bliska, losy bohaterek snują się wokół poszukiwania własnej tożsamości, udowadniając jak wielkie ma ona w życiu każdego człowieka znaczenie.
Akcja dzieje się w czasach współczesnych, jednak poprzez bajkę, którą opowiada Anja, przenosimy się momentami do Leningradu z czasów Stalinowskich. Historia, którą wysłuchamy, poruszy nawet najtwardsze serca. Na prawdę, przysięgam spłakałam się na tej książce jak dziecko. I choć zdarza mi się uronić łzę podczas czytania powieści, to szczerze nie pamiętam, żebym kiedykolwiek aż tak płakała podczas czytania. Nie chcąc spojlerować, nie napiszę o tej historii zbyt wiele. Zauważyć jednak pragnę, to co ważne i co mnie urzekło. W dzisiejszej literaturze, dużo jest motywu wojennego. Jeśli chcemy poczytać przykładowo o Auschwitz, mamy w czym wybierać, wręcz nie wiemy od czego zacząć. Tak samo z innymi motywami, ogólnym wojny, motywem powstańczym, życiem na emigracji, w konspiracji, z zajętej przez Hitlera Francji,. a nawet motywy życia codziennego cywilnych Niemców z czasów nazistowskich, ze wszystkimi ich przykrymi konsekwencjami. Natomiast o wschodzie zarówno mówi jak i pisze się niewiele, a jeśli już się coś pisze to zazwyczaj mowa o zbrodni wołyńskiej czy katyńskiej, albo pamiętniki z sybiru i łagru. Co jednak jeśli chodzi o ludzi, którzy tam mieszkali, o rodowitych Rosjan? Jak oni żyli, jacy byli, czy ich też dotknęła wojna? Nie znam żadnej pozycji, odpowiadającej na te pytania którą mogłabym polecić. Korekta - nie znałam żadnej, aż do teraz. Zimowy Ogród odpowiada poruszająco i nazbyt dokładnie, po ludzku. Jako osoba, która historią się interesuje, i wiele czyta (a już szczególnie pozycji opowiadających o czasach II wojny światowej) sądzę że, "Zimowy Ogród" tysiąckrotnie przewyższa Słowika, pod względem historycznym, przekazu, dokładności i wyszukania faktów. W porównaniu do innych książek historycznych, również w mojej opinii figuruje dobrze - choć nie przedstawia czystych faktów, a jedynie się na nich opiera, bez wątpienia uważam, że jest to pozycja warta przeczytania, również pod względem historycznym. Niesie z sobą niesamowity przekaz, udowadnia nam, że wojna tak na prawdę tylko jedno ma oblicze, a jest nim bezgraniczne cierpienie ludzkie, takie samo dla wszystkich narodowości, bez względu na to, czy są oni obywatelami kraju agresora, czy ofiary.
Cóż więcej mogę rzec. Polecam zaopatrzyć się w paczkę chusteczek, tą pozycję, i trochę wolnego czasu. Otworzyć swoje serce, na książkę, która mówiąc o innych, o tym co teraz i co dawniej, mówi nam o nas samych, lecząc nasze bieżące troski i zmartwienia. Podczas lektury zdajemy sobie sprawę, że nasza tożsamość to nasze bogactwo, o które musimy dbać, by żyć. Po prostu. Zaniedbania rodzinne, w relacji matka - córka, spowodowały u Meridieth kryzys w małżeństwie, i nie były wcale winne temu złe stosunki między kobietami, a sama Meridieth i jej zaniedbania. Jak mogła być dobrą żoną i matką, nie zagubioną osobą, skoro nie rozumiała tak wiele, nie potrafiła się na to otworzyć, a co za tym stało nie rozumiała i samej siebie, nie mogąc wiedzieć czego tak na prawdę chce. Anja na zatracenie skazała wiele lat, a wszystko przez strach i ból, który w sobie trzymała, oziębłością budowała mur między sobą a córkami, próbując chronić je przed krzywdami, jakie już nie istniały w świecie. A Nina to Nina, przezabawna istotka, lecz i jej odkrycie tożsamości, uporządkowało wiele spraw, nauczyło łączyć stabilność z brakiem przywiązania do jednego miejsca i rozwinęło zawodowo. Modele Niny i Meredieth jako sióstr, są ułożone w powieści mistrzowsko, przedstawiają ówczesne siostry, dwa różne od siebie typy kobiet. Ten pierwszy żądny miłości, ustatkowania, rodziny, pracy, domu, dzieci i ten drugi "latający po świecie jak beztroski ptaszek" nie chcący wiązać się z nikim i niczym na dłużej, poza swoją karierą zawodową. Oba typy tak różne i tak współczesne jednak kochają i czują tak samo.
Uważam, że jeszcze warta uwagi jest teza porównująca miłość do życia, mądrości starszej kobiety, która uspokaja tą tezą rozdygotane emocje i natarczywe myśli. Wielu z nas kocha, choć nie wie co to tak na prawdę znaczy. W świecie gdzie dziś, coraz codzienniejsze są rodziny patchworkowe, potrzebujemy takich rad o miłości, jakie wypowiada Anja do swoich córek by poczuć się pewniej, lepiej, mieć siłę by kochać, nie niszczyć. By być z sobą, a nie bez siebie.
Dzisiejsza recenzja, nie jest długa, choćbym chciała nie mogę sobie na dłuższą pozwolić, bo wgłębianie się w dane aspekty powieści , mogłyby ją już spojlerować, a nie o to w tym wszystkim chodzi. Książki Kristin, najpierw należy przeczytać potem o nich dyskutować, wiele z nich należy poczuć najpierw własnym sercem, a dopiero później zobaczyć co kto uważa. Są to tak intymne powieści, że zdecydowanie większą część omówienia tej lektury, poświęcić możemy jedynie bliskim.
Polecam, dla serca i dla duszy.

Pewnie już wspominałam o tym, w poprzednich recenzjach Kristin, że jest jedyną autorką, której książki mogę kupować "w ciemno" - tzn.: bez zastanowienia. Cóż od tamtej pory, kiedy tak wspominałam, trochę się zmieniło, teraz już muszę się jednak choć trochę zastanowić przy zakupie... Żeby ustalić, czy przypadkiem nie mam już tego tytułu na półce.
Stałam się bowiem prawdziwą...

Całkiem przyjemnie się ją czytało.
Chętnie do niej wracałam.

Całkiem przyjemnie się ją czytało.
Chętnie do niej wracałam.

Książka, wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Początek wydawał się nieco przeciętny i nie spełnił moich oczekiwań, zwłaszcza biorąc pod uwagę renomę autorki i jej sukcesy. Miałam wrażenie, że zachwyty nad jej twórczością są nieco przesadzone.
Jednak nie można zaprzeczyć, że później akcja trzymała w napięciu do ostatniej strony. Choć jedno z wydarzeń uważam za przesłodzone i zupełnie nierealne.
Mimo mojego lekkiego zawodu początkiem, nie zamykam się na przyszłe lektury tej autorki. W mojej opinii, to dobra lektura, ale bez wyjątkowego zachwytu.

Książka, wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Początek wydawał się nieco przeciętny i nie spełnił moich oczekiwań, zwłaszcza biorąc pod uwagę renomę autorki i jej sukcesy. Miałam wrażenie, że zachwyty nad jej twórczością są nieco przesadzone.
Jednak nie można zaprzeczyć, że później akcja trzymała w napięciu do ostatniej strony. Choć jedno z wydarzeń uważam za przesłodzone i...

Nie dałam rady skończyć tej książki. Dobrnęłam prawie do połowy, ale była tak nudna, bez akcji, że nie mogłam dalej się męczyć. Duże rozczarowanie po Słowiku.

Nie dałam rady skończyć tej książki. Dobrnęłam prawie do połowy, ale była tak nudna, bez akcji, że nie mogłam dalej się męczyć. Duże rozczarowanie po Słowiku.

Książkę poleciła ni Natalia .. początkowo trochę dłużyła mi się , ale warto było wytrwać do końca i spojrzeć na nią z zupełnie innego punktu widzenia, piękna i godna polecenia . Dziękuję Natalio .

Książkę poleciła ni Natalia .. początkowo trochę dłużyła mi się , ale warto było wytrwać do końca i spojrzeć na nią z zupełnie innego punktu widzenia, piękna i godna polecenia . Dziękuję Natalio .

Nie zawiodłam się, ale i też powieść nie na długo pozostanie w mojej pamięci...

Nie zawiodłam się, ale i też powieść nie na długo pozostanie w mojej pamięci...

Książka trochę nierówna. Część rozdziałów i dialogi napisana zbyt infantylnie i chwilami nudno. Ale ogólnie ciekawie przedstawiona historia oblężenia Leningradu. Jest to moja pierwsza powieść autorstwa Kristin Hanah i z chęcią sięgnę po kolejne

Książka trochę nierówna. Część rozdziałów i dialogi napisana zbyt infantylnie i chwilami nudno. Ale ogólnie ciekawie przedstawiona historia oblężenia Leningradu. Jest to moja pierwsza powieść autorstwa Kristin Hanah i z chęcią sięgnę po kolejne

Jak każda książka Kristin Hannah które czytałam - ciekawa historia kobiet pełna smutku i cierpienia

Jak każda książka Kristin Hannah które czytałam - ciekawa historia kobiet pełna smutku i cierpienia

Zgadzam się z opiniami, że książka wciąga dopiero przy wątku historycznym. Czytałam głównie po to, by wreszcie do niego dojść. Ale było warto. Po "Słowiku" i "Zimowym ogrodzie" sięgam po kolejne powieści tej autorki.

Zgadzam się z opiniami, że książka wciąga dopiero przy wątku historycznym. Czytałam głównie po to, by wreszcie do niego dojść. Ale było warto. Po "Słowiku" i "Zimowym ogrodzie" sięgam po kolejne powieści tej autorki.