Uwielbiam motyw „książki w książce” – w dowolnej formie – czy to listu wplecionego w tekst, czy zagadkowej notatki wyszczególnionej w powieści innym drukiem, czy - jak jest w przypadku „Zimowego ogrodu” - bajki opowiedzianej przez Anyę Whitson – matkę Meredith i Niny. Bajka, która okazuje się brutalną prawdą, wyjaśnia zachowanie i rozdarcie matki. Wszak ma ona związek z dramatycznymi wydarzeniami z okresu II wojny światowej - oblężeniem Leningradu.

Na uwagę w powieści zasługują dobrze wykreowani przez Kristin Hannah bohaterowie. Pokusiłabym się o określenie ich portretów psychologicznych jako dość szczegółowych. Detale te dotyczą nie tylko kwestii miłości, ale także małżeństwa. Ta powieść pokazuje jak silna może być kobieta, kiedy staje w obliczu zagrożenia swojej rodziny; uwidacznia jak daleko może się ona posunąć, by ochronić najbliższych i zapewnić im bezpieczeństwo. „Zimowy ogród” jest niesamowitą historią, dzięki której niektórzy z nas przypomną sobie, a inni być może zdadzą sprawę z tego, jak przeszłość może wpływać na obecne życie. To wreszcie książka o tym jak, dzięki wspólnemu wysiłkowi i podjętym próbom, można polepszyć relacje z drugim człowiekiem.

Kristin Hannah w przepiękny sposób opisuje dramatyczne historie o kobietach, przyjaźni i rodzinie. W jej książce nie zabraknie emocji, zarówno tych pięknych jak i tych złych. To niewiarygodne jak można w postaci słów przedstawić niewyobrażalny i nieopisany wręcz ból. W „Zimowym ogrodzie” poznajemy historię trzech kobiet od samej podszewki, autorka niezwykle płynnie i spójnie łączy przeszłość z teraźniejszością, a czytelnik poznaje losy bohatera począwszy od jego dzieciństwa, przechodząc aż do okresu dorosłości.

Autorka niewątpliwie posiada dar pisania. Należy również docenić niezwykłą precyzję w przekazywaniu faktów historycznych, a ponadto wspaniałe wyczucie więzi budującej się pomiędzy kobietami, w których pamięci zagnieździły się negatywne doświadczenia i złe emocje z dziecięcych lat.

„Zimowy ogród” to moje pierwsze spotkanie z autorką. I z pewnością nie ostatnie. Powieść wciągnęła mnie bez reszty, los bohaterek zainteresował, a opowieść Anyi wywołała łzy wzruszenia.

To poruszająca historia o miłości, rodzinie i wyborach osadzona w teraźniejszości i przeszłości. To przede wszystkim powieść o Rosji, o ludzkich emocjach i relacjach, ale także powieść o przebaczeniu. Niezwykle wzruszająca, wyciskająca łzy historia, bardzo prawdziwa i godna uwagi. Polecam!

Agnieszka Stolarczyk