Znacie ten typ: Narcyz-Gawędziarz. Może to wasz kuzyn, może znajomy. Godzinami opowiada te same historie z wakacji i pokazuje wielokrotnie oglądane zdjęcia. Jego opowieści pełne są oczywistości, banałów, powtórzeń i zapożyczeń. Przynudza okrutnie, wciąż traci wątek i popada w dygresje, ale za to nie traci dobrego samopoczucia. Każde przywoływane wspomnienie pomaga mu utwierdzać się w przekonaniu o wyjątkowości jego doświadczeń, wysmakowania, gustu: opowie o knajpce, którą "tylko on zna", sposobie na makaron "który zdradzili właśnie jemu prawdziwi Włosi", magicznej chwili w starym miasteczku, "której nie doświadczają tłumy turystów, ale on był tam w wyjątkowym momencie", stylu projektanta cenionego przez "eleganckich, gustownych - w domyśle: jak ja - ludzi, którzy wiedzą, że sportowe buty na ulicy miasta to brak klasy", czy o jego ulubionych daniach, "docenianych przez smakoszy, a nie tych, którzy do bycia smakoszami jedynie aspirują". I choć kochacie podróże i lubicie Włochy, szybko macie dosyć wynurzeń miłego, lecz mocno egzaltowanego kolegi.

W całej książce najlepszy wydaje się być goffmanowski tytuł: uogólniająca, chyba celna definicja włoskiego stylu bycia. Z resztą jest niestety znacznie gorzej.
Nowych, ciekawych faktów tu niewiele, a te, które się pojawiają (m.in. statystyki dotyczące życia rodzinnego we Włoszech, skrótowo przedstawiona historia zjednoczenia kraju, wielość używanych dialektów czy ciekawostki o kuchni regionalnej) przedstawione są niezbyt interesująco. Przykład: wymienianie hurtem włoskich kreatorów mody czy gwiazd kina, czasem z opiniującym komentarzem autora, co ma służyć wyjaśnieniu fenomenu talentu artystycznego mieszkańców półwyspu. Emocji jest w tym tyle, ile w czytaniu haseł Wikipedii.
Literacko książka przypomina nieco chaotyczne wypracowanie licealisty p.t. "Dlaczego Włochy to mój ulubiony kraj". Pod pozorem sztywnej struktury rozdziałów - bałagan wątków, danych, osobistych opinii i wrażeń, podstawowych faktów, rekomendacji i wspomnień. Język bardzo potoczny, pełen zwrotów w rodzaju "antygwałty" (o mało kobiecych podkolanówkach), "trendseterska Katarzyna" (o renesansowej księżnej Katarzynie Medycejskiej), "megażenujące" (o własnej stylizacji akcentu, którą autor porzucił, gdy zrozumiał jak powinien mówić po włosku prawdziwy znawca Włoch), "zbyt hardkorowe" (o składnikach dań, które lubi, ale jego mniej zaznajomieni z włoską kulturą znajomi omijają). Humoru nie zauważyłem, co gorsza pomysłu na spójną całość także nie.
Końcowe rozdziały książki są zupełnym nieporozumieniem: dosyć przypadkowa lista Włochów których autor z różnych względów ceni (od postaci historycznych, po osobistych znajomych), lista ulubionych potraw włoskich autora, lista miejsc we Włoszech, które autor uznaje za szczególnie warte odwiedzania, kilka przepisów na proste włoskie dania, którymi autor zachwyca gości, wreszcie lista olśnień - magicznych chwil, jakie stały się udziałem autora. Przy całym szacunku: może troszkę dystansu do siebie?
Nie wątpię, że autor Włochy zna (jest italianistą, spędził w tym kraju bardzo dużo czasu) kocha i chce do ich głębszego poznania zachęcać. Niestety zdolności literackie nie zawsze idą w parze z pasją i dobrymi chęciami.

Znacie ten typ: Narcyz-Gawędziarz. Może to wasz kuzyn, może znajomy. Godzinami opowiada te same historie z wakacji i pokazuje wielokrotnie oglądane zdjęcia. Jego opowieści pełne są oczywistości, banałów, powtórzeń i zapożyczeń. Przynudza okrutnie, wciąż traci wątek i popada w dygresje, ale za to nie traci dobrego samopoczucia. Każde przywoływane wspomnienie pomaga mu...