Długo zabierałam się do tej książki. Właściwie nie wiem, dlaczego tyle mi to zajęło. Żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej, bo kiedy już zaczęłam czytać, standardowo nie mogłam się oderwać od prozy Colleen Hoover.

Layken, wraz z bratem i mamą, przeprowadza się po nagłej śmierci ojca. Już pierwszego dnia po przyjeździe poznaje Willa - chłopaka, który również swoje przeżył, mimo młodego wieku. Szybko okazuje się, że mają ze sobą dużo wspólnego, a między nimi iskrzy. Jednak potem ich uczucie zostaje wystawione na próbę i wydaje się, że nie ma dla nich przyszłości..

Początkowo byłam trochę rozczarowana - bardzo nastawiałam się na coś, co wciśnie mnie w fotel, a w zamian za to otrzymałam przesłodzoną historyjkę. Jednak potem, w miarę rozwoju historii, stwierdziłam, że nie jest to typowa banalna książka dla nastolatków (choć pewien motyw, który się w niej pojawia, jest już znany i przetwarzany na różne sposoby), a przede wszystkim o życiu, rodzinie, dojrzałości. O tym, że można sobie poradzić mimo przeciwności losu.

Nie spodobał mi się ten początek - zbyt przesłodzony - i rozbieżność czasowa między ostatnim rozdziałem, a epilogiem. Jak gdyby wszystko zostało już wyjaśnione i jak dla mnie ta historia mogłaby się zakończyć w tym momencie. Nie wiem, czego mam się spodziewać po kolejnych częściach, ale z chęcią się tego dowiem.
Nie jestem też fanką poezji, więc nie wiem, co myśleć o tym, że ta została tutaj użyta. Ciekawy motyw, ale nie zachwyciło to mnie aż tak.

Długo zabierałam się do tej książki. Właściwie nie wiem, dlaczego tyle mi to zajęło. Żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej, bo kiedy już zaczęłam czytać, standardowo nie mogłam się oderwać od prozy Colleen Hoover.

Layken, wraz z bratem i mamą, przeprowadza się po nagłej śmierci ojca. Już pierwszego dnia po przyjeździe poznaje Willa - chłopaka, który również swoje przeżył,...