Książkę przeczytałam na zajęcia, raczej bym nie miała o niej pojęcia gdybym nie zajmowała się niemiecką literaturą.
Jest troszkę przewidywalna, ale dobrze się czytało. Dość ciekawe przemyślenia i konkluzje o religiach. Podobał mi się morał i zakończenie. Poemat dla osób, które interesują się też filozofią i duchowością. Cudowne, że nawołuje do tolerancji religijnej i dobra niezależnego od wiary, a 300 lat później ludzie dalej mają z tym problemy.

Książkę przeczytałam na zajęcia, raczej bym nie miała o niej pojęcia gdybym nie zajmowała się niemiecką literaturą.
Jest troszkę przewidywalna, ale dobrze się czytało. Dość ciekawe przemyślenia i konkluzje o religiach. Podobał mi się morał i zakończenie. Poemat dla osób, które interesują się też filozofią i duchowością. Cudowne, że nawołuje do tolerancji religijnej i dobra...

Lektura była mi potrzebna na zajęcia, inaczej pewnie bym się nie zabrała za czytanie.
Historia dość przewidywalna, ale i tak udało jej się mnie zaskoczyć aż takim plot twistem. Templariusz często denerwował mnie swoim zachowaniem...
Mój ulubiony fragment to "przypowieść", którą opowiada Natan i to za nią daję aż tyle punktów.

Lektura była mi potrzebna na zajęcia, inaczej pewnie bym się nie zabrała za czytanie.
Historia dość przewidywalna, ale i tak udało jej się mnie zaskoczyć aż takim plot twistem. Templariusz często denerwował mnie swoim zachowaniem...
Mój ulubiony fragment to "przypowieść", którą opowiada Natan i to za nią daję aż tyle punktów.

Akcja rozgrywa się w Jerozolimie w czasie trzeciej wyprawy krzyżowej (1189-1192). Natan, wróciwszy z podróży, dowiaduje się, że w jego domu był pożar. Natan zostaje wezwany do sułtana Saladyna, który pyta go, dlaczego jest Żydem. On tłumaczy to przypowieścią o pierścieniach (ojciec miał trzech synów, których miłował jednakowo. Chciał wszystkim przekazać jego dziedzictwo, więc kazał skopiować swój pierścień. Nie wiadomo, który jest prawdziwy, ponieważ są identyczne.)

Akcja rozgrywa się w Jerozolimie w czasie trzeciej wyprawy krzyżowej (1189-1192). Natan, wróciwszy z podróży, dowiaduje się, że w jego domu był pożar. Natan zostaje wezwany do sułtana Saladyna, który pyta go, dlaczego jest Żydem. On tłumaczy to przypowieścią o pierścieniach (ojciec miał trzech synów, których miłował jednakowo. Chciał wszystkim przekazać jego dziedzictwo,...

Jeśli chodzi o warstwę refleksyjną, to nic tylko przyklasnąć - mądry, ponadczasowy (niestety) dramat na temat tolerancji religijnej (i nie tylko),na temat wyższości więzów nabytych nad wrodzonymi więzami krwi i paru innych rzeczy. W klarowny, ale inteligentny sposób, za pomocą dość misternie napisanych dialogów, za którymi trzeba w skupieniu nadążać ze względu na bardzo liczne mniejsze i większe gierki słowne, przekazuje prawdy, o których po ponad dwustu latach wciąż trzeba uczyć ludzkość i prawie na pewno trzeba ją o nich będzie uczyć przez co najmniej następne dwieście lat.

Gorzej wypada dramat Lessinga, jeśli chodzi o... dramatyzm. Akcja jest trochę ospała, a rozgrywający się tu dramat jest tak "łagodny", że czytelnik od początku nie wątpi w pozytywne rozwiązanie - brakuje napięcia (zbyt duże zagęszczenie postaci o krystalicznie dobrej woli). Zwrot akcji, na którym cała historia się zasadza, jest bardzo przewidywalny - zapewne dlatego, że robi to wszystko wrażenie ostygłej wody po kąpieli Króla Edypa. Nie chcę powiedzieć, żeby było słabo pod względem układu dramatu, jest dość wciągający, natomiast myślę, że bez mądrej i inteligentnie przekazanej wymowy nikt by prawie o "Natanie" dzisiaj nie pamiętał.

6.5/10

Jeśli chodzi o warstwę refleksyjną, to nic tylko przyklasnąć - mądry, ponadczasowy (niestety) dramat na temat tolerancji religijnej (i nie tylko),na temat wyższości więzów nabytych nad wrodzonymi więzami krwi i paru innych rzeczy. W klarowny, ale inteligentny sposób, za pomocą dość misternie napisanych dialogów, za którymi trzeba w skupieniu nadążać ze względu na bardzo...

Lessing stworzył tu coś wspaniałego. Coś co uszlachetnia, coś co jest w stanie głęboko przejąć. I choć nie mówi ten utwór o głębokim wspólnym źródle religii, wspaniale pokazuje absurd do jakiego mogą doprowadzić dogmatyczne poróżnienia nie nazywając tego absurdem.
Czyni coś cenniejszego - pokazuje "drzewa o różnej korze" w jednym lesie:-)

Lessing stworzył tu coś wspaniałego. Coś co uszlachetnia, coś co jest w stanie głęboko przejąć. I choć nie mówi ten utwór o głębokim wspólnym źródle religii, wspaniale pokazuje absurd do jakiego mogą doprowadzić dogmatyczne poróżnienia nie nazywając tego absurdem.
Czyni coś cenniejszego - pokazuje "drzewa o różnej korze" w jednym lesie:-)

Dziwny to utwór. Może gdyby Lessing zdecydował się na formę tragedii, wyszłoby to ciekawiej i sensowniej? Bo w formie z optymistycznym zakończeniem (typowa komedia to to raczej nie jest),cały utwór wychodzi jakoś nijako, dość mdławo. A przecież tematyka jest bardzo interesująca i poważna: oto w historii z krucjatą w tle, autor przekazał swoją filozofię, dotyczącą tolerancji religijnej (swoją drogą: przypowieść o trzech pierścieniach - naprawdę świetna i trafiająca w sedno).

W przypadku "Natana..." ten ważki przekaz zniknął gdzieś w gmatwaninie gołosłowia. Natłok fikuśnych konstrukcji słownych (to pewnie raczej kwestia przekładu, nie oryginalnego tekstu) niepotrzebnie rozprasza i odsuwa główne myśli dzieła. Do tego jeszcze ta sztampowa historia romansowa templariusza, najpierw gardzącego dziewczyną, którą uratował z pożaru, potem nagle kochającego się w niej bez pamięci, który raz nie chce jej widzieć (żeby nie cierpieć w miłości),a za chwilę stara się o jej rękę... W finale oczywiście okazało się, że zakochani są rodzeństwem - i zamiast żeby stało się to dla nich ciosem, rujnującym plany życiowe, napełnia ich słodyczą i szczęściem, że rozproszona rodzina znowu się odnalazła... I jeszcze wisienka na torcie: tolerancja, tolerancją, ale ukochana Recha i tak musiała ostatecznie okazać się chrześcijanką, a nie Żydówką...

Podsumowując: główna idea, dotycząca krytyki zwaśnienia między trzema wiodącymi religiami, optująca za tolerancją religijną - zaprezentowana dobrze i chyba nawet odważnie, jak na tamte czasy. Ale zamknięcie jej w formie romansu, kończącego się przesłodzonym i zupełnie baśniowym happy endem - psuje cały poważny wydźwięk.

Dziwny to utwór. Może gdyby Lessing zdecydował się na formę tragedii, wyszłoby to ciekawiej i sensowniej? Bo w formie z optymistycznym zakończeniem (typowa komedia to to raczej nie jest),cały utwór wychodzi jakoś nijako, dość mdławo. A przecież tematyka jest bardzo interesująca i poważna: oto w historii z krucjatą w tle, autor przekazał swoją filozofię, dotyczącą...

Lessing ma u mnie ogromnego plusa za "Natana Mędrca". Bardzo przystępny w odbiorze, mądry dramat, który czyta się z przyjemnością i niejakim zdziwieniem. Sztuka nawołuje do tolerancji religijnej, przedstawiając jednocześnie zalety chrześcijaństwa, judaizmu i islamu. Warto poznać.

Lessing ma u mnie ogromnego plusa za "Natana Mędrca". Bardzo przystępny w odbiorze, mądry dramat, który czyta się z przyjemnością i niejakim zdziwieniem. Sztuka nawołuje do tolerancji religijnej, przedstawiając jednocześnie zalety chrześcijaństwa, judaizmu i islamu. Warto poznać.

Jak na taki ten typ literatury, czas w którym książka powstała, uważam, że przedstawia ona bardzo ciekawe spojrzenie na religie świata i wartość tolerancji. Moim ulubionym elementem jest przypowieść o pierścieniu (die Ringparabel).

Jak na taki ten typ literatury, czas w którym książka powstała, uważam, że przedstawia ona bardzo ciekawe spojrzenie na religie świata i wartość tolerancji. Moim ulubionym elementem jest przypowieść o pierścieniu (die Ringparabel).

Naprawdę dobre dzieło!

Naprawdę dobre dzieło!

Lektura bardzo dobra i przyjemna - podobnie jak inne dzieła Lessinga. Dramat, który uczy szacunku i tolerancji religijnej. Czyta się go przyjemnie, łatwo, jest bardzo zrozumiały. Zakończenie zaskakuje.

Lektura bardzo dobra i przyjemna - podobnie jak inne dzieła Lessinga. Dramat, który uczy szacunku i tolerancji religijnej. Czyta się go przyjemnie, łatwo, jest bardzo zrozumiały. Zakończenie zaskakuje.