Podejmując wyzwanie LC lipiec 2023 nie wiedziałam na co się porywam. Czytałam z fascynacją, tematyka mi obca, ale zaangażowanie i emocjonująca dysputa o tym co autor wiedział/nie wiedział tworząc dzieło, co miały znaczyć otwarte usta, wygięcie w prawo/lewo, uniesiona stopa, obnażony tors, czy interpretator dzieła ma rację, czy się myli, co jest w stanie przekazać tworzywo (kamień, słowo),a czego nie może i co wtedy twórca może zrobić by oddać myśl. Mnóstwo szczegółów, detali, porównań, polemik, nad każdym słowem, bądź pociągnięciem dłuta, wow, wow, wow. Siedzenie miesiąc i kontemplowanie jednego dzieła w muzeum, to nic w porównaniu z tą wszechstronną analizą jednej rzeźby/utworu, życia nie starczy przy tej szczegółowości roztrząsania dzieła i wszystkiego co na jego temat napisano.

Podejmując wyzwanie LC lipiec 2023 nie wiedziałam na co się porywam. Czytałam z fascynacją, tematyka mi obca, ale zaangażowanie i emocjonująca dysputa o tym co autor wiedział/nie wiedział tworząc dzieło, co miały znaczyć otwarte usta, wygięcie w prawo/lewo, uniesiona stopa, obnażony tors, czy interpretator dzieła ma rację, czy się myli, co jest w stanie przekazać tworzywo...

Czytając tego typu dzieła, nieodmiennie podziwiam, jak wiele wagi przykładali niegdyś ludzie pióra do teoretycznych zagadnień, związanych ze sztuką, pięknem itp. To, co dzisiaj wydaje się logiczne i nie wymagające jakichś szczególnie dociekliwych opracowań - wówczas inspirowało do tworzenia kilkudziesięciostronicowych prac...

Tak jest właśnie z pracą Lessinga, który w "Laokoonie" zastanawia się przede wszystkim nad kwestią tego, co łączy i dzieli w oddawaniu piękna w poezji i w malarstwie. Porównanie rzeźby, przedstawiającej "Grupę Laokoona" wraz z poetyckim opisem Wergiliusza, jest jednak zaledwie motywem przewodnim do rozważań szerszych, naświetlających jak dużym problemem jest oddanie piękna za pomocą słowa i w jaki sposób wielcy artyści radzili sobie z tym zadaniem.

Czytane współcześnie, opracowanie to nie ma już tak dużej siły przemowy, jak musiało mieć w czasach współczesnych dla Lessinga. Wówczas bowiem znajomość sztuki i literatury antycznej było czymś zrozumiałym samo przez się, było podstawą klasycznego wykształcenia. Dzisiaj jedynie pasjonaci tematu będą w stanie zrozumieć subtelne aluzje, odnieść je do konkretnych twórców i dzieł. Nieznajomość "Iliady" czy "Eneidy" jeszcze nie tak znowu dawno, byłaby powodem do wstydu i świadczyła o dużych brakach w wykształceniu. Ale czy i dzisiaj tak jest? Większość, niestety, czyta te utwory jedynie pod szkolnym przymusem, traktując je jako niepotrzebny relikt. Czy w takim przypadku zrozumiałym będzie fakt, że ktoś mógł pisać rozprawę na postawie słownych niuansów w opisie Heleny chociażby? Czy analizować to, czy opisane sceny z tarczy Achillesa rzeczywiście mogły się na takiej tarczy pomieścić?

Tak więc opracowanie to polecam zdecydowanie pasjonatom tematu.

Czytając tego typu dzieła, nieodmiennie podziwiam, jak wiele wagi przykładali niegdyś ludzie pióra do teoretycznych zagadnień, związanych ze sztuką, pięknem itp. To, co dzisiaj wydaje się logiczne i nie wymagające jakichś szczególnie dociekliwych opracowań - wówczas inspirowało do tworzenia kilkudziesięciostronicowych prac...

Tak jest właśnie z pracą Lessinga, który w...

Nietzsche powiedział o Lessingu "najuczciwszy człowiek". Dlatego byłem ciekaw, kto zacz.

Autor "Laokoona" okazał się niezwykle dociekliwym estetykiem, inteligentnym teoretykiem literatury oraz pokornym erudytą. Ta pokora, a także skromność, były tu nie na miejscu. Dobrze, że Nietzsche nie wzorował się na stylu Lessinga. Pewnie bardziej imponowała mu wnikliwość i - właśnie - uczciwość.

Książka opowiedziała mi o estetyce starożytnych Greków i Rzymian, czyli bardzo dużo, bo dziko interesuje mnie "klasyczność" sztuki: czym jest "klasyka" -> co jest ową podstawą piękna, na której - chcąc, czy nie chcąc - wszyscy w Europie (i okolicy ;>) stoimy.

Precyzyjne rozrysowanie przez autora obszarów poezji i malarstwa nie jest aktualne i należy je traktować jako właśnie grunt tych dziedzin, a więc historycznie. Niemniej jednak, świadomość, w jaką Lessing zaopatruje czytelnika, rozjaśnia głowę jakimś takim nie dzisiejszym światłem... lepszym.

Nietzsche powiedział o Lessingu "najuczciwszy człowiek". Dlatego byłem ciekaw, kto zacz.

Autor "Laokoona" okazał się niezwykle dociekliwym estetykiem, inteligentnym teoretykiem literatury oraz pokornym erudytą. Ta pokora, a także skromność, były tu nie na miejscu. Dobrze, że Nietzsche nie wzorował się na stylu Lessinga. Pewnie bardziej imponowała mu wnikliwość i - właśnie...