Z każdą kolejną książką P. Buck przekonuję się, jak dobrą pisarką była. To dzięki niej zainteresowałam się obrazem Chin i Chińczyków. Za każdym razem, z każdą nową książką odkrywam coś nowego w tym temacie.
„W stronę życia" to opowieść o chińskiej rodzinie, która wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Jednak po latach tam spędzonych dzieci postanowiły wrócić do swojej ojczyzny, którą tak naprawdę znały z wyidealizowanych opisów swoich rodziców.
Powieść porusza bardzo wiele problemów. Między innym i problem tożsamości młodych wychowanych, a często także urodzonych w Ameryce, którzy są jednak zmuszani przez starsze pokolenie do życia w tym kraju, ale odrzucania wszystkich zwyczajów zachodnich, tworzenia kraju w kraju. Młodych, którzy wracają do Chin, kraju znanego najczęściej tylko z opowiadań, gdzie nie potrafią się odnaleźć pośród starych zwyczajów. Tych, którzy wracają do kraju, który opuścili przed laty i nie zawsze potrafią odnaleźć stare znane Chiny, bo te weszły w okres- nie zawsze dobrych- zmian.
Pearl S. Buck pokazuje nam Chiny dwojakiego rodzaju: te stare, w których od wieków nic się nie przekształca, gdzie porządek ustalony przed- bez przesady- tysiącami lat trwa niezmiennie, wszystko i wszyscy mają swoje odwieczne miejsce. I pierwsze próby wprowadzania nowego w obyczajach, zanika zwyczaj krępowania kobiecych stóp, odchodzą w przeszłość małżeństwa między młodymi, aranżowany przez ich rodziny. I właśnie takie Chiny znała autorka. I chociaż musiała je opuścić, z każdej kolejnej strony widać, że był to kraj bardzo jej bliski.

Z każdą kolejną książką P. Buck przekonuję się, jak dobrą pisarką była. To dzięki niej zainteresowałam się obrazem Chin i Chińczyków. Za każdym razem, z każdą nową książką odkrywam coś nowego w tym temacie.
„W stronę życia" to opowieść o chińskiej rodzinie, która wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Jednak po latach tam spędzonych dzieci postanowiły wrócić do swojej...