Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'' W końcu wszystko samo się wyjaśni . Jesteśmy tylko marionetkami . Rządzi nami nasza karma, a poprzednie istnienia mają wpływ na obecne życie. '' To właśnie karma, moim zdaniem, jest główną bohaterką tej powieści . Determinuje ona wszystko co się zdarza kobietom z tego rodu . Niezależnie czy opuścisz swój dom dobrowolnie , czy sprzedana przez matkę , czy uciekniesz z ukochanym, karma dopadnie cię zawsze i wszędzie . Opowieść jest bardzo smutna , a raczej bardzo '' beznadziejna '' , w tym sensie, iż nie zostawia nadziei na polepszenie losu . Mimo że czasem pada w tekście zdanie - pocieszenie , zdanie o zmianach, w domyśle na lepsze , jednak zaraz pada inne zdanie , np: '' Była jak pojedyncza przezroczysta kropla oleju, która przypadkiem znalazła się na ogromnej powierzchni wody ''. Pojedyncza kropla oleju , coś , nawet nie ktoś , od kogo nic nie zależy , kto na nic nie ma wpływu . Ktoś nad kim wciąż wisi karma , czy jak kto woli przeznaczenie i jak Miecz Damoklesa zawieszony na końskim włosie, tylko czeka by spaść . Historia zaczyna się w pewną ciemną i bardzo mroźną noc styczniową, roku 1969 . Miho właśnie wysiadła z pociągu i zmierza w stronę domu swojej matki, Asako . Ciągnie za sobą sześcioletnią córeczkę Yuki, która jest już bardzo zmęczona, śpiąca, a przede wszystkim głodna i marudna . Miho mimo że ma dopiero 30 lat wygląda na dużo starszą . W końcu dochodzą do domu Asako , Miho zostawia wnuczkę babci obiecując iż wróci po nią za kilka miesięcy, zanim przekwitną tytułowe wiśnie . Mimo że matka prosi ją by sama też weszła choć na chwilę, ogrzała się, zjadła coś, córka twierdzi że do '' tego '' domu nigdy nie wejdzie . Co takiego wydarzyło się dawno temu w tym domu , że aż trzeba było uciekać i nie kontaktować się z własną matką, aż do teraz ? Jakiej krzywdy doznała Miho i od kogo w tym domu, od matki ? Ciekawość czytelnika rośnie z każdą przewracaną kartką, z każdym przeczytanym słowem . A tajemnica nie wyjaśnia się zbyt szybko . O nie, najpierw dowiemy się wiele o przodkach Miho, o jej rodzinie, kilka pokoleń wstecz . Opowieść jest naprawdę ciekawa i wciągająca, sięgniemy w przeszłość aż do roku 1880 . Przyjrzymy się jakim krajem wtedy była Japonia , czy bardzo różniła się od tej dzisiejszej , czy nawet od tej z lat 70 - tych ubiegłego wieku . Zawsze jak przyjdzie mi ochota na literaturę z nazwijmy to '' innego kręgu kulturowego '' , cieszę się na nią i jednocześnie się jej boję . Z jednej strony, każda egzotyka ma w sobie pierwiastek tajemnicy, inności, dziwności, czegoś czego u nas się nie spotyka . Lubię to, lubię '' podglądać '' ludzkie relacje, zachowania, interakcje . Bardzo mnie to ciekawi . Z drugiej jednak strony zawsze wtedy doznaję niezdrowej irytacji . Nie rozumiem zbiorowej odpowiedzialności, lub tej sięgającej wstecz ileś tam pokoleń, nie pojmuję że można zabić własnego syna, tylko dlatego że nie chce robić tego co mu kazaliśmy i przyniósł '' wstyd '' rodzinie . Że nie wspomnę o córkach, te są zupełnie bez znaczenia . Nie pojmuję tego, jak dla mnie źle pojętego honoru, który tak bardzo cechuje państwa azjatyckie i który '' zezwala '' na naprawdę straszne czyny . Takie książki bardzo długo we mnie '' mieszkają '' ,pracują , wałkują się . Czasem nie pozwalają spać, a na pewno nie pozwalają za szybko wziąć do czytania kolejnej książki . To dobra książka i chyba jednak, nawet nie taka beznadziejna, wszak mała dziewczynka spełniła swoje marzenie , marzenie zupełnie nie realne , a jednak . Czyż więc trzeba zawierzyć pewnej starej Japonce która mówi '' Wszystko może się zmienić - powiedziała pani Yoshida z pogodą ducha pijaczki i mądrością starej kobiety. Nikt nie wie co stanie się jutro (...)Jutro może zdarzyć się dosłownie wszystko . Nie sądzisz ? '' . Polecam, tym którzy lubią wielopokoleniowe historie, oraz też tym których ciekawią tamte egzotyczne strony i zwyczaje .