Książka Prousta wymaga skupienia i czasu, nie jest to propozycja do czytania w autobusie czy w poczekalni, gdyż trudno w takich okolicznościach wczuć się w dygresyjny język utworu i poświęcić mu odpowiednią ilość uwagi. Punktem wyjścia opowiadanej historii jest ponownie Swann i jego rodzina. Narrator jest nią niejako zafascynowany z powodu uczucia, jakim darzy Gilbertę, latorośl pana Swanna i Odety. Jego myśli koncentrują się wokół tej rodziny. Czasami jednak autor odbiera od Swannów i pozwala sobie na refleksje o pozycjach społecznych i tytulaturze, o aktorstwie i teatrze, o recepcji sztuki i muzyki, o genialnych twórcach i ich arcydziełach, do których prawidłowej recepcji potrzeba dystansu („dzieła pisane dla potomności winny być czytane tylko przez nią, jak pewne obrazy źle się sądzi nazbyt z bliska”).

Muszę przyznać jednak, że z czasem coraz łatwiej jest mi zanurzyć się w utworze Prousta. Wiele fragmentów naprawdę mnie wciągnęło, wiele nawet rozbawiło. W drugiej części tomu poświęconej wczasom w Balbec odnalazłam przyjemność lektury. Być może to też dlatego, że więcej różnorodnych osób staje się wyraźniejszymi bohaterami drugiego planu. Trochę więcej tu wspomnień, mniej refleksji. Ponadto książkę zamyka refleksja o melancholijnym charakterze zamykającego się na zimę kurortu, korespondująca z moimi prywatnymi obserwacjami otoczenia, w którym coraz wyraźniej czuć zbliżającą się jesień.

Drugi tom wydał mi się znacznie lepszy niż tom pierwszy. Być może to dlatego, że Proust miał znacznie więcej czasu, by swoje dzieło językowo dopieścić, zanim doszło do ich druku.

Książka Prousta wymaga skupienia i czasu, nie jest to propozycja do czytania w autobusie czy w poczekalni, gdyż trudno w takich okolicznościach wczuć się w dygresyjny język utworu i poświęcić mu odpowiednią ilość uwagi. Punktem wyjścia opowiadanej historii jest ponownie Swann i jego rodzina. Narrator jest nią niejako zafascynowany z powodu uczucia, jakim darzy Gilbertę,...