Tylko Proust umiał zrobić z błahej przechadzki suwerenny i imperialny poemat elegancji odziany w najsubtelniejszą strojność i najosobliwszy kwiat pogody — ucieleśnienie artystycznego dyktatu, od którego nie przysługuje żadna apelacja, gdzie wszelkie komplikacje rozbrzmiewają echem wcześniejszych rozterek, porzucając zwykłe splątanie na rzecz konopnej gmatwaniny. Miejsce, które z uwagi na szczególną topografię, skomponowane zgodnie z arogancką logiką zmory sennej, z wewnętrzną chronologią pozbawioną uświęconego liniału przestrzennego, i ontologiczne metamorfozy częstsze niż metafory w poezji, pozostaje nieosiągalne dla jakiegokolwiek przesłania, morału, diagnozy społecznej... Osaczony przez perpetuum mobile nieurozmaiconych rozczarowań, bawi się stanami ducha, które wypływają jeden z drugiego, jak spadające po progach wody kaskady, wyczarowując z płytkiej studni jakiegoś banału cały zaczarowany świat lakierowanych wrażeń, fascynując czytelnika szumem zdań i pianą metafor. Wyprzedając cały swój stylistyczny, a nie osobisty majątek, buduje dwa wznoszące się na sobie systemy, jeden myślowy, drugi metryczny, najlepiej jak umie nicuje i drąży rzeczywistość, widzi poetycko, chętnie nadaje banalnym faktom rangę wielkich wydarzeń, przeistacza najdrobniejszą błahostkę w eteryczny cud, jest skłonny do śmiechu, a w człowieku interesują go zwłaszcza funkcje fizjologiczne, mierząc jego wielkość i ciężar metaforami, a nie matematyką, słowem. Wszystko, co robi, czyni przez estetyczną ciekawość, a nie kult barwy lokalnej. To w wyobraźni autora kwitnie cała wiosna towarzyska tego Guermantoidalnego i eksterytorialnego dzieła.

Tylko Proust umiał zrobić z błahej przechadzki suwerenny i imperialny poemat elegancji odziany w najsubtelniejszą strojność i najosobliwszy kwiat pogody — ucieleśnienie artystycznego dyktatu, od którego nie przysługuje żadna apelacja, gdzie wszelkie komplikacje rozbrzmiewają echem wcześniejszych rozterek, porzucając zwykłe splątanie na rzecz konopnej gmatwaniny. Miejsce,...

Nie jestem fanem klasyków, ale raz na jakiś czas lubię sobie coś strzelić. No i padło na drugą część Proust'a.
Czytałem trzy miesiące, niektóre zdania po kilka lub kilkanaście razy, nie dlatego że nie byłem skupiony, ale dlatego że po prostu warto. Muszę chwilę odsapnąć, ale kwestią czasu jest, aż siądę do trzeciej części.

Nie jestem fanem klasyków, ale raz na jakiś czas lubię sobie coś strzelić. No i padło na drugą część Proust'a.
Czytałem trzy miesiące, niektóre zdania po kilka lub kilkanaście razy, nie dlatego że nie byłem skupiony, ale dlatego że po prostu warto. Muszę chwilę odsapnąć, ale kwestią czasu jest, aż siądę do trzeciej części.

Czytam "W poszukiwaniu..." w tłumaczeniu Tadeusza Żeleńskiego (Boy'a) w wydaniu opartym na książkach opublikowanych przez PIW w 1965 roku. I jestem pod wrażeniem.

Czytam "W poszukiwaniu..." w tłumaczeniu Tadeusza Żeleńskiego (Boy'a) w wydaniu opartym na książkach opublikowanych przez PIW w 1965 roku. I jestem pod wrażeniem.

Wymagająca lektura, chociaż „must read” każdego szanującego się czytelnika literatury pięknej.

Wymagająca lektura, chociaż „must read” każdego szanującego się czytelnika literatury pięknej.

Kolejna fenomenalna powieść Prousta, jaką dane było mi przeczytać. Drugi tom tego klasycznego cyklu autora podobnie jak pierwszy "wtrącił" mnie do psychiki narratora, którego niepodrabialny styl pozostał w mojej pamięci(i pewnie odcisnął niemałe piętno). Poza tym doświadczeniem, drugi tom się znacząco różni od pierwszego, który to eksplorował dzieciństwo, jego barwy, smaki i zapachy. Natomiast w tej części wątkami głównymi są tytułowe dziewczęta, literatura, sztuka, a nawet antysemityzm we Francji danej epoki, na temat którego edukacja szkolna ogranicza się do sprawy Dreyfusa. Po prostu Marcel Proust!

Kolejna fenomenalna powieść Prousta, jaką dane było mi przeczytać. Drugi tom tego klasycznego cyklu autora podobnie jak pierwszy "wtrącił" mnie do psychiki narratora, którego niepodrabialny styl pozostał w mojej pamięci(i pewnie odcisnął niemałe piętno). Poza tym doświadczeniem, drugi tom się znacząco różni od pierwszego, który to eksplorował dzieciństwo, jego barwy, smaki...

Dynamiczniejszy, niż drugi tom, "W cieniu zakwitających dziewcząt" ma genialne momenty - postać barona, miłość do Albertyny.

Dynamiczniejszy, niż drugi tom, "W cieniu zakwitających dziewcząt" ma genialne momenty - postać barona, miłość do Albertyny.

doświadczenie czytania prousta jest jak trwanie w związku z długim stażem. wymaga dużo uważności i cierpliwości, bo nie zawsze jest w nim ekscytująco- czasem robi się wręcz nudno- ale decyzja trwania przy jego prozie jest tym wartościowsza. wirtuozja słowa pisanego prousta i jego niebywale trafna obserwacja rzeczywistości sprawiają, że nie sposób gniewać się na niego długo za podobne mu przewlekanie sprawy. czytanie prousta nosi znamiona akceptacji i bezwarunkowego zachwytu nad jego myślą, a to dla mnie najpiękniejszy wymiar obcowania zarówno z literaturą, jak i z cudzą wrażliwością.

doświadczenie czytania prousta jest jak trwanie w związku z długim stażem. wymaga dużo uważności i cierpliwości, bo nie zawsze jest w nim ekscytująco- czasem robi się wręcz nudno- ale decyzja trwania przy jego prozie jest tym wartościowsza. wirtuozja słowa pisanego prousta i jego niebywale trafna obserwacja rzeczywistości sprawiają, że nie sposób gniewać się na niego długo...

Pierwszy tom ,,,W poszukiwaniu straconego czasu'' przeczytałem już jakiś czas temu i temat na tym się urwał i teraz po czasie postanowiłem dać sobie drugą szansę i podejść jeszcze raz do tego arcydzieła Prousta jakim jest ten cykl.
Pięknie piszę ten autor i doceniam jego bystre spostrzeżenia na temat otaczającego świata.... Ta książka ma już ponad sto lat a mimo to nie czuje się tej różnicy, pewne prawdy nie zmieniają się od setek lat i Proust świetnie je oddaje.
Dlaczego przerwałem ten cykl? Hm niezgrały mi się pewne rzeczy ale teraz chętnie i z entuzjazmem dałem się porwać prozie Prousta i warto było bo druga część jak dla mnie super.

Pierwszy tom ,,,W poszukiwaniu straconego czasu'' przeczytałem już jakiś czas temu i temat na tym się urwał i teraz po czasie postanowiłem dać sobie drugą szansę i podejść jeszcze raz do tego arcydzieła Prousta jakim jest ten cykl.
Pięknie piszę ten autor i doceniam jego bystre spostrzeżenia na temat otaczającego świata.... Ta książka ma już ponad sto lat a mimo to nie...

Drugi tom, było pięknie chociaż chwilami odkładałam książkę. Proust nie jest równy i są chwile, że mnie zachwyca, jego przemyślenia, obserwacje, a są takie, gdy mnie zwyczajnie nudzi, szczególnie wtedy gdy zarzuca mnie nazwiskami i koligacjami rodowymi. Ogólnie czuję jednak, że to co zyskuję czytając Prousta warte jest mojego czytelniczego "wysiłku". Czas na część tzrecią

Drugi tom, było pięknie chociaż chwilami odkładałam książkę. Proust nie jest równy i są chwile, że mnie zachwyca, jego przemyślenia, obserwacje, a są takie, gdy mnie zwyczajnie nudzi, szczególnie wtedy gdy zarzuca mnie nazwiskami i koligacjami rodowymi. Ogólnie czuję jednak, że to co zyskuję czytając Prousta warte jest mojego czytelniczego "wysiłku". Czas na część...

Książka jak życie tylko czasami ciekawa.

Książka jak życie tylko czasami ciekawa.