Myślę jednak, że to błąd czytać Sanajewa tuż po Pietruszewskiej (Jest noc). Niby gdzieś pobrzmiewa ta sama melodia, jakiś wspólny wers może, ale to zupełnie dwa różne gatunki.
Obie książki są o miłości. Matczynej, babcinej, dziecięcej. O tęsknotach, poświęceniach, cierpieniu. I raz jeszcze o miłości. Takiej pełnej szuflad, szafeczek, jakichś gałganków rzuconych w głąb szafy, które czasem wyciąga się z sentymentem, lub w desperacji. I albo się wącha ze łzą, albo ciska ze złością w twarz.
Sanajew pisze niby wesoło, ale tylko niby, bo choć język jest gładki i wypolerowany, to jednak nie do końca wypełniony emocjami, nie tymi, które chciałabym znaleźć, nie w takiej ilości. Są te obrobione przez "fotoszop stylistyczny", przygotowane prosto na okładkę, żeby przyciągnąć wzrok czytelnika. No dobra powiem dosadnie, zalatuje lekko komercją. Idąc w głąb, bez żalu i straty można opuścić co poniektóry akapit, będący tak naprawdę wariacją czegoś, w co zostaliśmy wtajemniczeni już wcześniej. Charakterystyczna babcia zdaje się być za bardzo (a może to tylko moje wrażenie?), aż do zmęczenia, do znużenia, do lekko pośpiesznego truchtu przy końcu, żeby już mieć za sobą. Napić się wody i poleżeć na kanapie.
Książka absolutnie nie jest zła, czyta się ją dość przyjemnie, a może właśnie za bardzo, bo po tym typie spodziewamy się raczej szorstkości w dotyku, pustych pól, które trzeba uzupełnić, rowów, które trzeba umiejętnie przeskoczyć, aby w nie nie wpaść. A tu piękna równina …

Myślę jednak, że to błąd czytać Sanajewa tuż po Pietruszewskiej (Jest noc). Niby gdzieś pobrzmiewa ta sama melodia, jakiś wspólny wers może, ale to zupełnie dwa różne gatunki.
Obie książki są o miłości. Matczynej, babcinej, dziecięcej. O tęsknotach, poświęceniach, cierpieniu. I raz jeszcze o miłości. Takiej pełnej szuflad, szafeczek, jakichś gałganków rzuconych w głąb...