Hm, osobiście pamiętam z podstawówki tę książkę. Nauczycielka dała nam zadanie na wakacje, przeczytać i streścić każdy rozdział dowolnej książki. Gdy jej oddałam swoje wypociny nt tej, dostałam skierowanie do poradni psychiatrycznej. Do dziś nie wiem czemu.

Hm, osobiście pamiętam z podstawówki tę książkę. Nauczycielka dała nam zadanie na wakacje, przeczytać i streścić każdy rozdział dowolnej książki. Gdy jej oddałam swoje wypociny nt tej, dostałam skierowanie do poradni psychiatrycznej. Do dziś nie wiem czemu.

Podobno jest to kryminał. Jednak brak tu napięcia, dochodzenia właściwie też nie ma, a prywatna detektyw jest tak niekompetentna, że nawet nie potrafi rozwiązać spraw sama, często pomagają jej klienci. Plot twist nie wywołuje żadnych emocji, wszystko w tej książce jest bez wyrazu. Nic specjalnego.

Podobno jest to kryminał. Jednak brak tu napięcia, dochodzenia właściwie też nie ma, a prywatna detektyw jest tak niekompetentna, że nawet nie potrafi rozwiązać spraw sama, często pomagają jej klienci. Plot twist nie wywołuje żadnych emocji, wszystko w tej książce jest bez wyrazu. Nic specjalnego.

Bardzo słaba pozycja. Ktoś kto nie zna podstawowych działań policyjnych nie powinien zasiadać do pisania kryminałów.

Starszy mężczyzna śmiertelnie postrzelił rozrabiającego nastolatka. Po 5 latach wychodzi za krat, wynajmuje prywatnego detektywa, który ma odnaleźć resztę dzieciaków, którzy byli świadkami strzelaniny, bo rzekomo chce im podarować swoje oszczędności. Obecnie każdy z nich jest pod obcym nazwiskiem. W toku śledztwa, giną odnajdywane osoby ... ble ble ble ... ostatecznie wychodzi na jaw, że śmiertelny strzał nie wyszedł z lufy upierdliwego starego dziadka, a jednego z rozrabiających dzieciaków. No beka na całego, czyżby autorka nie słyszała nigdy o badaniach balistycznych ??? :D

A już najbardziej żenującą sceną były przeprosiny dziadka względem chłopaka, który zabił i zabijał. Przez dziadka, który był ciętym wrednych i pyskatym staruchem, samozwańczym stróżem okolicy, który matce zastrzelonego chłopaka odpowiedział w sądzie mniej więcej tak : "gdyby wykonywała Pani swoje obowiązki należycie, syn nie szlajał by się w środku nocy po ulicy i nie wybijałby szyb naszych samochodów, a tym samym nie dostałby kulki "

No powiedzcie sami, czy ta pozycja może dostać więcej niż 3 gwiazdki ??

Bardzo słaba pozycja. Ktoś kto nie zna podstawowych działań policyjnych nie powinien zasiadać do pisania kryminałów.

Starszy mężczyzna śmiertelnie postrzelił rozrabiającego nastolatka. Po 5 latach wychodzi za krat, wynajmuje prywatnego detektywa, który ma odnaleźć resztę dzieciaków, którzy byli świadkami strzelaniny, bo rzekomo chce im podarować swoje oszczędności....

Miło się czytało, ale niestety nie ta sama klasa co poprzednich części.

Miło się czytało, ale niestety nie ta sama klasa co poprzednich części.

Moje pierwsze spotkanie z Laurą Lippman. I jeśli będzie kolejne to tylko po to by sie przekonać, czy inne pozycje są równie średnie jak ta.
Książka raczej dla mało wymagających czytelników, brak w niej napięcia, dużych emocji czy drastycznych scen. Historia mężczyzny, który zastrzelił chłopca,a po wyjściu z więzienia zostaje podejrzany o kolejne zbrodnie, to historia przerabiana już na setki sposobów. Tym razem jednak opisana w sposób przeciętny, nie porywa, ale też nie zniechęca.
Przeciętny kryminałek, który nie daje do myślenia ani nie zostawia niesmaku.
Bez szału, więc zostaw raczej do czytania w ostateczności.

Moje pierwsze spotkanie z Laurą Lippman. I jeśli będzie kolejne to tylko po to by sie przekonać, czy inne pozycje są równie średnie jak ta.
Książka raczej dla mało wymagających czytelników, brak w niej napięcia, dużych emocji czy drastycznych scen. Historia mężczyzny, który zastrzelił chłopca,a po wyjściu z więzienia zostaje podejrzany o kolejne zbrodnie, to historia...

Takie sobie czytadło z amerykańskich happy endem. Niekoniecznie ;)

Takie sobie czytadło z amerykańskich happy endem. Niekoniecznie ;)

Pierwsze i ostatnie spotkanie z Laurą Lippman. „Wzgórze Rzeźnika” przede wszystkim jest nudne. Przez pierwsze pół książki nie działo się nic, pani detektyw nie umiała znaleźć nawet numeru telefonu w książce telefonicznej, klienci mówili jej, jak ma prowadzić sprawy, potem raptem doznała olśnienia i rozwiązała wielką tajemnicę. Dla mnie najsłabszy kryminał roku- jeśli w ogóle w całości jest kryminałem, a nie laniem wody o niczym.

Pierwsze i ostatnie spotkanie z Laurą Lippman. „Wzgórze Rzeźnika” przede wszystkim jest nudne. Przez pierwsze pół książki nie działo się nic, pani detektyw nie umiała znaleźć nawet numeru telefonu w książce telefonicznej, klienci mówili jej, jak ma prowadzić sprawy, potem raptem doznała olśnienia i rozwiązała wielką tajemnicę. Dla mnie najsłabszy kryminał roku- jeśli w...

Pięć lat temu Luther Beale zastrzelił chłopca, który wybił szybę w jego samochodzie. Został skazany, odsiedział wyrok. Teraz wychodzi z więzienia i zwraca się do prywatnej detektyw Tess Monaghan o pomoc w odszukaniu dzieci, które wtedy były na miejscu tragedii. Chce im zadośćuczynić za to, co się wtedy stało. Ale kiedy Tess zaczyna poszukiwania, ktoś zaczyna zabijać nastoletnich już teraz świadków zbrodni sprzed lat...
Wzgórze Rzeźnika to powieść z serii ,,Kryminał z klasą". Główną bohaterką jest młoda prywatna detektyw z Baltimore, której praca niebezpiecznie splata się z jej życiem prywatnym...
Jeden z lepszych kryminałów jakie do tej pory czytałam. Historia Luthera wywarła na mnie duże wrażenie. Wypożyczając tę książkę z biblioteki miałam nadzieję, że będzie to bardzo mroczny kryminał, sądząc po tytule i okładce. Szkoda, że się pomyliłam. Ale mimo wszystko daję 7.
Czyta się szybko, styl pisania autorki, sposób w jaki opowiada, trzyma nas w napięciu nie pozwalając się oderwać, nim nie skończymy. Zakończenie zaskoczyło mnie, tak samo jak całe rozwiązanie sprawy. Polecam.

Pięć lat temu Luther Beale zastrzelił chłopca, który wybił szybę w jego samochodzie. Został skazany, odsiedział wyrok. Teraz wychodzi z więzienia i zwraca się do prywatnej detektyw Tess Monaghan o pomoc w odszukaniu dzieci, które wtedy były na miejscu tragedii. Chce im zadośćuczynić za to, co się wtedy stało. Ale kiedy Tess zaczyna poszukiwania, ktoś zaczyna zabijać...

Coś jest w tych książkach Laury Lippman takiego, że z jednej strony fajnie się je czyta a z drugiej czegoś jednak brakuje. Nie jestem w stanie określić do końca po co właściwie je czytam. Może ciągnie mnie ten baltimorski klimat? Rasizm, podzielone dzielnice, ludzki brud - szkoda tylko, że tak pobieżnie potraktowane, wolałabym więcej, mocniej, mroczniej.

Historia pani detektyw bardzo sympatyczna, ale wszystko jest jakieś takie za gładkie i za przyjemne. Dobrze się zaczyna, niestety im dalej tym gorzej. Wielka szkoda, że nie jest to historia z pazurem.

Coś jest w tych książkach Laury Lippman takiego, że z jednej strony fajnie się je czyta a z drugiej czegoś jednak brakuje. Nie jestem w stanie określić do końca po co właściwie je czytam. Może ciągnie mnie ten baltimorski klimat? Rasizm, podzielone dzielnice, ludzki brud - szkoda tylko, że tak pobieżnie potraktowane, wolałabym więcej, mocniej, mroczniej.

Historia pani...

Przeczytałam szybko, ale bez specjalnych emocji. Bardzo dużo odnośników do niskiej pozycji społecznej afroamerykanów. Bohaterka prowadzi dwie sprawy, obie udaje się jej rozwiązać. Pokazuje, w jaki sposób działa opieka społeczna, jak źle chronione są nasze dane i jak łatwo osądzamy innych. Warto przeczytać, ale szału nie ma.

Przeczytałam szybko, ale bez specjalnych emocji. Bardzo dużo odnośników do niskiej pozycji społecznej afroamerykanów. Bohaterka prowadzi dwie sprawy, obie udaje się jej rozwiązać. Pokazuje, w jaki sposób działa opieka społeczna, jak źle chronione są nasze dane i jak łatwo osądzamy innych. Warto przeczytać, ale szału nie ma.