Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Munro opowiada historię o poplątanym ludzkim życiu, o tym, że człowiek jest niejednorodny i niejednoznaczny. Bohaterka opowiadań zdaje się nie rozumieć samej siebie i żyć nijako wbrew sobie. Nie odnajduje się w żadnej z życiowych ról. Nie sposób jej przy tym polubić. Można próbować zrozumieć, ale i to nie jest łatwe. Ten zbiór opowiadań nie przekonał mnie o talencie Munro. Może czegoś nie zrozumiałam, może powinnam przeczytać inny, lepszy cykl... Może, może, może.

Munro opowiada historię o poplątanym ludzkim życiu, o tym, że człowiek jest niejednorodny i niejednoznaczny. Bohaterka opowiadań zdaje się nie rozumieć samej siebie i żyć nijako wbrew sobie. Nie odnajduje się w żadnej z życiowych ról. Nie sposób jej przy tym polubić. Można próbować zrozumieć, ale i to nie jest łatwe. Ten zbiór opowiadań nie przekonał mnie o talencie Munro....

Przede wszystkim zabrakło mi, o ironio, w tej książce samej Kobro. Ona się jakoś gubi w opowieści Czyńskiej. Przyćmiewa ją postać męża, wywody artystyczne, rys historyczny. Może książka powinna się nazywać "Cienie Kobro" - bo postać artystki jest tu niezwykle nieuchwytna. Nie odmawiam autorce ogromu pracy i dobrze wykonanej roboty. Nie mogę jednak powiedzieć, bym po jej przeczytaniu jakoś szczególnie dobrze poznała tytułową postać. Z książki można poza tym wysnuć jeden bardzo pesymistyczny wniosek - jak się chce być artystą, to nie powinno się żenić, ani wychodzić za mąż, zwłaszcza za innego artystę.

Przede wszystkim zabrakło mi, o ironio, w tej książce samej Kobro. Ona się jakoś gubi w opowieści Czyńskiej. Przyćmiewa ją postać męża, wywody artystyczne, rys historyczny. Może książka powinna się nazywać "Cienie Kobro" - bo postać artystki jest tu niezwykle nieuchwytna. Nie odmawiam autorce ogromu pracy i dobrze wykonanej roboty. Nie mogę jednak powiedzieć, bym po jej...

Ta książka jest dowodem na to, że to rzeczywistość jest straszniejsza od niejednej fikcji z dreszczowca czy horroru, zaś największym potworem jest człowiek, nie mityczny wampir czy zombie. Autor przedstawia prawdziwe sprawy kryminalne, które nie zostały rozwiązane w trybie normalnego dochodzenie. Zajmują się nimi - po upływie dwóch lat od wszczęcia śledztwa - wybitni specjaliści zrzeszeni w Klubie Vidoqua. Capuzzo przedstawia postaci jego założycieli i najtrudniejsze z rozwiązanych przez nich sprawia. Pokazuje ich poświęcenie i determinację w dążeniu do prawdy, czyniąc z nich bohaterów z krwi i kości, lepszych od komiksowych herosów. Zastrzeżenia mam jedynie do kompozycji książki. Wolałabym, aby każda sprawa opisana została w osobnej części. Autor miesza je ze sobą i przeplata w kolejnych rozdziałach. Jest to trochę deprymujące, ale do połowy można się przyzwyczaić. Tak czy inaczej, duża piątka z plusem.

Ta książka jest dowodem na to, że to rzeczywistość jest straszniejsza od niejednej fikcji z dreszczowca czy horroru, zaś największym potworem jest człowiek, nie mityczny wampir czy zombie. Autor przedstawia prawdziwe sprawy kryminalne, które nie zostały rozwiązane w trybie normalnego dochodzenie. Zajmują się nimi - po upływie dwóch lat od wszczęcia śledztwa - wybitni...