Nie jest to moja pierwsza książka tego autora, ale zdecydowanie różni się od wcześniej przeczytanego Końca świata i hard-boiled wonderland.

Norwegian Woods skończyłam czytać może z godzinę temu. Po przeczytaniu, postanowiłam wziąć długą kąpiel i złapać głęboki oddech. Zastanawiałam się dość długo jak określić swoje wrażenia. W końcu doszłam do wniosku, że to książka w której samotność aż krzyczy. Samotność tak wielowymiarowa, począwszy od zwykłego wyobcowania, do chorób psychicznych, samotności w związku, w rodzinie...tak wiele samotności, że aż zrobiło mi się na sercu chłodno. Z mojego doświadczenia z autorem, mam wrażenie, że lubuje się on w drążeniu różnych "wymiarów" bezkresnej, ludzkiej psychiki, a tym razem to właśnie główne uczucie którego doświadczają bohaterowie.


Kilka razy, w czasie czytania zamknęłam książkę i pytałam mojego męża czy Japonia, którą widział i doświadczył była właśnie taka? Czy zrozumiałby czemu ktoś z tego społeczeństwa mógłby popełnić samobójstwo. Ku mojemu zdziwieniu odpowiedział, że chyba tak. Dodał, że oboje mamy europejską perspektywę na wzory zachowań i nie nam oceniać, ale... on nie mógł by się tam odnaleźć. Podsunęło mi to myśl, że to trochę książka również i o tym. Jakiejś nieodpartej pogoni i tęsknocie. Walka dwóch światów, japońskiego tradycyjnego i pragnienia zachodu. Odniosłam wrażenie, że bohaterowie swego rodzaju dryfowali, a czasem nawet gubili się w tych dwóch współistniejących "mentalnościach".

Są takie dni, że lubię czytać książki trudne, a to jedna z takich pozycji. Język jest łatwy, treść można pochłonąć szybko, ale ma ona w sobie coś, czego nie poleciłabym na jesienne wieczory. Dobra, choć depresyjna daje do przysłowiowego myślenia. Mnie osobiście trochę uwypukliła fakt, że mam tak wiele powodów do szczęścia i przypomniała jak bardzo cudownie jest mieć koło kogo zasypiać co noc. Chociaż przede wszystkim zrozumiałam, jak wielkie mam szczęście braku doświadczeń utraty ludzi których kocham.

Nie sądzę, abym przeczytała ją po raz drugi, choć postaram się pielęgnować pamięć o tej pozycji i o tym co mi przyniosła.

Nie jest to moja pierwsza książka tego autora, ale zdecydowanie różni się od wcześniej przeczytanego Końca świata i hard-boiled wonderland.

Norwegian Woods skończyłam czytać może z godzinę temu. Po przeczytaniu, postanowiłam wziąć długą kąpiel i złapać głęboki oddech. Zastanawiałam się dość długo jak określić swoje wrażenia. W końcu doszłam do wniosku, że to książka w...