Wojna i miłość zawsze idą w parze, szczególnie gdy się słucha bądź czyta opowieści z tamtego okresu, to zawsze w tle pojawia się miłość, która ubarwia opowieść, uzupełnia ją i nadaje jej wyrazistszego smaku, daje nadzieję i wzrusza. Uświadamia, że pomimo wojny można było mieć przygody i piękne chwile. Piękne choć czasem mrożące krew w żyłach wspomnienia.

Książka opowiada o czasach wojny w Słowenii, pokazuje wszystkie jej absurdy, bezsensowność i jakie były jej konsekwencje dla wszystkich.
W tle wojennych i powojennych czasów pobrzmiewa piękna choć smutna historia tajemniczej Veroniki, opowiadana przez osoby z jej otoczenia. Poznajemy tę intrygująca kobietę nie przez nią samą a przez osoby towarzyszące jej w życiu, jednocześnie poznajemy ich wspomnienia i ich życie w tych burzliwych i okrutnych czasach.
Historia zaczyna się zwyczajnie, typowo jak na romans przystało. Jednak im dalej czytałam to zauważyłam że to jednak nie jest zwyczajna książka, opowieść nabiera większego sensu i nabiera barw z każdą nową wzmianką o Veronice podawaną przez pięć osób, które opowiadają tę historię. Każda z tych osób ujawnia coraz więcej szczegółów z historii tajemniczej kobiety, która zniknęła.

Bardzo mi się podobała, czytałam jednym tchem, choć nie przepadam za tematyką wojny. Jednak ta książka jest wyjątkowa i wywarła na mnie ogromne wrażenie i wcale się nie dziwię, że ten słoweński pisarz dostał za nią nagrodę literacką. W pełni zasłużona.
Szkoda, że o tej książce nie mówi się w Polsce głośno a promuje się jakieś badziewia.
Książka utkwiła mi w pamięci, poruszyła mną, wzruszyła. To nie jest książka rozrywkowa, nie relaksuje, to książka przy której się nie delektowałam, nie odpływałam i nie bujałam fantazją, nie.. miałam tutaj brutalną rzeczywistość. W tej niewielkiej ilości stron zawarta jest cała prawda o życiu, ludziach, lekkomyślności, wojnie, miłości, dokonywanych wyborach nie zawsze słusznych i intencjach nie zawsze dobrych.
Książka jest zwyczajna, normalna, bez udziwnień, bez ubarwiania. Prosta i wiarygodna z bogatym słownictwem. Czytając miałam wrażenie jakbym po prostu słuchała wspomnień osób, które żyły w czasie wojny. Historia jest chwytająca za serce i na pewno nie można przejść obok niej obojętnie.

Historia jest smutna i melancholijna. Dała mi dużo do myślenia. I gdyby nie maraton czytelniczy to nie zwróciłabym na nią uwagi i żyłabym w nieświadomości a moje życie byłoby uboższe o tę pozycję. Cieszę się, że "Widziałem ja tej nocy" stanęła mi drodze.

Wojna i miłość zawsze idą w parze, szczególnie gdy się słucha bądź czyta opowieści z tamtego okresu, to zawsze w tle pojawia się miłość, która ubarwia opowieść, uzupełnia ją i nadaje jej wyrazistszego smaku, daje nadzieję i wzrusza. Uświadamia, że pomimo wojny można było mieć przygody i piękne chwile. Piękne choć czasem mrożące krew w żyłach wspomnienia.

Książka opowiada o...